Ondeugd

’s Ochtends als ik je papfles klaar maak ga je pontificaal op je gat zitten midden op de koude keukentegels, want als je zit dan krijg je eten. Haha je weet het al goed. Meestal zet ik je daarna op de bank of tegenwoordig in je eigen stoel, zodat je daar je maaltje kan verorberen. Vanochtend zag je mij ook weer bezig en hopla daar ging je weer op je gat, met een begerige blik naar boven gericht. ‘Nee, meisje, vandaag mag je in je eigen stoel gaan zitten en daar je pap opdrinken.’(ik ben van de luie mama’s in de ochtend) Nou, ik heb je nog niet zo snel in je stoeltje zien klimmen. Over de leuning heen nog wel en hopla daar zat je, geef nu die fles maar snel zag ik je denken. Zo’n vergenoegd glimlachje om je mond. Lekker ding van me.

Even later zaten papa en mama aan de koffie en jij ging staan in je eigen stoel. Papa zei dat je moest gaan zitten en ook mama had het tegen je gezegd. Je twijfelde heel even en toen besloot je toch om met een grote ondeugende glimlach in je stoel te blijven staan. Zo zeg, eens kijken wat er nu gebeurt. Ok, daar kwam de hand van papa om je ene beentje en mama aan de andere kant en hoepla, daar trokken we eraan en hopsakee, daar zat je pardoes op je gat in de stoel. Zo dat is dus zitten, meisje! Je lipje ging trillen en het was huilen geblazen, je was heel verdrietig dat we een beetje boos op je waren. Ik moet zeggen dat ik het ook heel zielig vond, maar ik heb me omgedraaid en ben even hard geweest, want je moet natuurlijk wel luisteren. Even later kreeg je een knuffel en werd je verteld dat als papa en mama zeggen zitten je dat moet doen. Tranen gedroogd en toen was je leed gelukkig weer geleden. Even later probeerde je het toch nog een keer uit. Tja één keer is niet genoeg. Toen mama haar woorden wat kracht bij ging zetten door overeind te komen uit de bank, wist je wel heel snel dat je maar beter op je gat kon gaan zitten. Ondeugd!