Gisteren geen hoofdpijn en vandaag ook niet, daar ben ik dus vanaf.
Zaterdag heb ik sinds tijden weer eens gewinkeld met mijn moeder. Oké, ik had een correctiebroek aan voor de steun, maar daar had ik anders ook mijn bekkenband voor kunnen gebruiken en ja ik heb nog steeds last als ik lang zit van mijn stuitje.
Maar... Ik had donderdag en vrijdag gewerkt, we zijn vrijdagavond naar het noorden afgereisd en kwamen in de file terecht wat resulteerde in een 3 uur durende rit, met één tussenstop, waarin ik zo stijf als een plank was van de pijn en even mijn onderste in beweging moest hebben voor het weer te verduren was. Nu reed ik voor de 'pijn-afleiding' wat iets hielp, maar....zaterdag dus WEL gewinkeld....echt als ik het nu opschrijf: Onvoorstelbaar!
En vanochtend (ik durf het toch bijna niet zwart op wit te zetten) voelde ik mij vrijer in mijn lijf. Heb nu op de avond wel last van mijn onderrug, dat wel. Zou het echt helpen? Heeft het dan geholpen dat ik het eelt op mijn knieën gebeden heb? Ben ik nu ineens het vertrouwen kwijt dat ik het hier bijna niet op durf te schrijven en eerst de komende week wil aankijken hoe het nu met de pijn gaat?!?! Blijkbaar, ben ik erg ongelovig geworden na anderhalf jaar met pijn rond te hebben moeten rondlopen en mijzelf gevangen te hebben gevoeld in mijn lichaam.
Zaterdag ben ik ook naar een sportpodoloog geweest, die naast goede hulp ook het advies gaf dat ik bij een volgende zwangerschap een bekkenband/steun moest gebruiken, omdat mijn banden te lening (slap dus) zijn van zichzelf. Zodra ik gewicht erin heb te sjouwen en dan nog gezellig de 'week-hormonen' erbij krijg moet ik dus aan de steun.
reacties (0)