Mijn zonnige buitenkind

Het zonnetje schijnt en dat betekent voor mijn kleine meisje
een nieuwe wereld.

Extra spijkerbroekjes heb ik ingeslagen, want ze slijten wel
over de stenen in de tuin. Je vindt de grindsteentjes op het pad naast huis erg
interessant en als ik eraan kom gesneld probeer je zo nu en dan een steentje in
je mond te stoppen. Het is je nog niet gelukt (kleinere steentjes op de tegels
helaas al wel een keertje) Die ondeugende ogen van je, als je mij hoort dat je
daar weg moet. Je probeert me steeds meer uit. Sinds vrijdag trek je je zo
makkelijk overal aan op en gisteren wist je zelfs van de ene hoek in de box
naar de andere te komen. Je gaat ineens zo snel. Ik zie je dan denken hoe je
nog verder die box door moet komen, maar dat lukt nog niet en dan hoor ik
ineens weer een gefrustreerd huiltje. Het is zo mooi, hoe jij je best doet.
Vanmiddag was je stoere oom met zijn motor op visite en dat lawaai vond je maar
wat mooi. Je was aan het lachen en aan het zwaaien met je armen toen hij nog extra
gas gaf. In de tuin ging je tegen een plantenbak opstaan en daar stond je een
beetje gekromd voorover te wiebelen op je beentjes. Soms durf je zelfs je armen
te verplaatsen en zo ook bij de plantenbak, lekker even in de grond wroeten met
je handjes. Gelukkig ging je vandaag niets in de mond doen van die grond.
Gisteren keek je vanonder dat zonnehoedje naar mij op met een blik van; ‘je
ziet toch niet wat ik aan het doen ben?!’ Helaas ik zag het wel, want je hele
snoet zat onder de modder en je was het nog lekker aan het fijn malen ook. ’s
Avonds lekker in je bad poedelen en daarna rozig onder de wol kruipen. Ik hou
van je!