Staan en fietsritje

Waar blijft de tijd het gaat zo snel, het is een cliché, maar zo waar.

Vanavond zou ik Annemiek na het eten op de grond neerzetten, houdt ze d'r pootjes stijf. Een grote glimlach op d'r mond en ze hield mij vast, terwijl ik haar verder losliet, daar stond mevrouw te blinken van trots. Is ze net geen 10 maanden. Weet je wat ik eigenlijk het allerergst van dit vind, dat ik nu moet opruimen, niet een beetje...nee een heleboel. Ik kan zo rommelen, mijn administratie ligt los op de kast, waar ik het een aantal weken verzamel voor ik het opruim en her en der heb ik verzamelpunten. Voor een kleine ontdekker is dat een wereld van vertier, maar voor mij. Gelukkig heb ik al een beginnetje gemaakt, maar ik geloof dat het de komende jaren een probleempunt blijft, met name voor mezelf.

Vanmiddag een heel eind gefietst in het zonnetje met de kleine meid voorop. Af en toe hing ze nogal opzij, sta ik d'r recht te trekken op die fiets. Zegt ze niks, kom ik met mijn hoofd naast de hare om te kijken of ze nog wakker is, zit ze lekker te glimlachen. Ze genoot volgens mij wel van het fietsritje. Ze zat lekker om zich heen te kijken en af en toe te klakken met haar tongetje en de grootste lol had ze als ik terug ging klakken. Op een gegeven moment hoorden we nog een meneer heel hard 'hallo' roepen. Ik stoppen en meteen even naar mevrouw d'r voetjes kijken en ja hoor. Daar ging bijna het tweede paar schoenen de kliko in. Gelukkig was die man zo aardig om het schoentje naar ons toe te fietsen. Had ze net afgelopen week gekocht. Heb meteen haar voetjes maar vastgezet op het zitje, zag er het nut nu wel van in.