Eerste woordje en morgen op de fiets?

Afgelopen zaterdag 29
januari. Mijn ouders waren hier het weekend met mijn jongste broertje. Ik had
er zo’n zin in om hun eindelijk weer eens te zien en dat ze hier gezellig
kwamen logeren. ’s Ochtends vroeg liep beppe (oma) lekker met Annemiek te
knuffelen en bebebe klonk het uit Annemiek haar mond. ‘Beppe’ zei mijn moeder
toen en ze keek en was stil en het leek alsof ze dacht ‘hoe krijg ik dat voor
elkaar.’ De rest van de dag was ze niet zo actief met tijgeren en later op de
dag kwam het hoge woord eruit: ‘bebebe bebbe…bebbe….bebpe’ Haar eerste woordje
kan ze nu dus zeggen, We maken er een spelletje van en die laatste ‘bb’ gaat
steeds meer op een ‘pp’ lijken. Ook ging ze die avond smakken met haar
tongetje. Vandaag ook steekt ze haar tong van links naar rechts in d’r mondje.
Het is zo’n grappig gezicht. Ze vond dat (de tong) wel een grappige ontdekking,
want ze zit er echt mee te spelen met in en uit de mond steken en dan hoor ik
haar weer in de box ‘bebe bebbe beppe’ Het is zo ongelofelijk schattig.

Vanmiddag heb ik in
de haast een fietszitje gekocht, want dat stomme koekblik voor de deur wou weer
niet starten en ik heb gewoon het vertrouwen er niet meer in. Ik durf amper
naar de oppas toe, omdat ik straks weer bang ben ergens met die auto te staan
en dat ik dan Annemiek niet meer op kan halen. Nu zit ze al wel een beetje,
maar niet super stevig, maar….Manlief had het zitje geïnstalleerd en ik haar er
even in gezet om te kijken hoe ik haar moet vastmaken en er weer uit kan halen.
Ze zat er als een prinsesje in en ook nog wel stevig, zoals ik het kon beoordelen. Van die heerlijke glimoogjes en trekken aan het
windscherm en aan de remkabeltjes. Dus wie weet zit ik morgenochtend met haar op de fiets naar de oppas.

Wat kan het leven
toch supermooi zijn, als je er tevreden mee kan zijn.