Gelukkig, maar zo moe

De afgelopen weken ben ik weer begonnen met werken, nou ja. Een aantal keer een paar uurtjes ben ik aanwezig voor de aanwezigheidspremie J

Nu is het vanaf het begin al zo dat ik er extra dingen bij doe, een vergadering die dik twee uren duurt (?!) een feestje voor de ouders en kinderen, waarbij ik toch ook maar even langskom, zoals afgelopen zaterdag. Erg leuk, te leuk eigenlijk, want in plaats van één uurtje te blijven worden het weer bijna twee uren en ik sta me kapot. Ja, dat heb ik mezelf dan weer aangedaan. Heel stom. Deze week weer een extra voorlichtingsavond (het houdt maar niet op! Bah…) Gisteren kreeg ik dan ook de nekslag van mijn eigen dochtertje om de oren. ’s Ochtends dacht ik haar gezellig even op bed te voeden, tot ik na het voeding binnen een paar seconden een ware melkfontein naast me heb liggen die het hele bed nat maakt. Ik heb gelijk twee wassen kunnen draaien en daarbij dus veel trap kunnen lopen om al het beddengoed en kleding (ze spuugde natuurlijk nog een paar keren gisteren, natuurlijk ook weer over d’r eigen moeder heen) van de droogmolen weer boven in de kasten te krijgen. Nu kan ik manlief vragen om die dingen te gaan doen, maar die doet het gewoon op zijn eigen tijd en dat kan uren (zo niet dagen) duren voor hij het gevraagde doet. Ik heb het geduld er niet voor om daar op te gaan zitten wachten. Dus gisteren was ik aan het eind van de dag weer strontchagrijnig en wist ik dat redelijk binnen de perken te houden, omdat hij weer zijn computerspel zat te spelen en een bak met chips voor zijn neus had gezet en drinken, zonder mij ook maar iets te vragen.

’s Avonds na het eten was ik gewoon helemaal op. Ik weet dat ik zelf de laatste tijd ook niet de gezelligste ben thuis en ik hem ook heel wat voor de voeten gooi over wat hij allemaal wel NIET doet en dat mij dat enorm frustreert, omdat ik het eigenlijk niet kan, vanwege het veroorzaken van pijn. Nu heb ik gisteren in plaats van boos te worden, wat meestal toch niet helpt (en aangezien hij wel de soep stond op te warmen en ’s ochtends het gras had gemaaid) heb ik dus mijn excuus aangeboden over mijn chagrijnige gedrag en dat ik hondsmoe ben en gewoon weer eens pijn heb (voor de verandering, dus not!)

Vanochtend werd ik wakker van een hoop gekletter in de keuken (hij had de deur naar de gang open staan en tja…dan is het wel wat gehorig) Toen ik beneden kwam had hij het aanrecht, de kast opgeruimd, de vaatwasser ingeruimd en de vuilnisbak geleegd. Nu kan ik mij heel vroom voor gaan nemen om meer liefde uit te stralen, wat ik dan (misschien) ook weer terugkrijg in liefdevolle daden, maar ik weet dat ik dat moeilijk in de praktijk kan brengen, omdat ik mijn tong zo vaak sta te verbijten, om juist niet weer met aanvallen te beginnen en toch…ga ik dat wel proberen. Wie weet is dat wel het geheim van een goede basis in een relatie. Het lijkt mij wel een moeilijke zo niet bijna onmogelijke opgave, maar het is het proberen waard.