De bevalling van Annemiek

De bevalling was een waren uitputtingsslag, maar gelukkig atoen de weeën echt op gang gingen komen zat ik zo in een cadans dat ik het niet eens door had.

Om 23.45 zaterdag waren de vliezen gebroken…een scheurtje bleek het te zijn ergens bovenin, waardoor de weeën niet echt op gang kwamen. Ik nog een uur met manlief gewandeld met af en toe een paar tellen op een paaltje te zitten om uit te rusten en huppakkee daar gaan we weer. Gaat het wel, vroeg manlief zich af. Ach joh, we gaan ervoor hup gaan! Was mijn motto. Dit was op zondag. Deze dag zijn de verloskundigen twee maal langs gekomen, om mij te vertellen dat ik last had van harde buiken, terwijl ik toch echt opkomende en dalende pijn voelde…dus weeën volgens mij, maar blijkbaar niet krachtig genoeg. Op maandag ben ik naar het ziekenhuis gegaan, omdat ze wouden zien hoe de stand van zaken was. Ja, ik had wel weeën, ik moest ze ook wegpuffen, maar niet regelmatig genoeg. Helaas. Teleurgesteld ging ik naar huis. Eerst moeders gebeld en daarna schoonmoeder (die wou zondag langskomen, maar ja dat ging nu even niet, dus ze waren op de hoogte en in de stress) Ik moest bij mijn schoonmoeder huilen aan de telefoon, ik zat er even helemaal doorheen, wat mij ontzettend verbaasde. Ook haar stem hoorde ik een beetje breken. We hebben een typische cliche band met elkaar (van mij uit gezien) Nou ja….

Ik eerst in de douche hierna en op bed, manlief opdracht gegeven om voor het eten te zorgen, want de pijn werd iets serieuzer. Ik heb van 16.00 tot 20.00 op bed gelegen en geslapen, tot mijn geliefde oudste broer mij wakker belde om te horen hoe het ging (sjeemig, had mn moeder gebeld dacht ik nog) We bellen wel als het er is! Ik ben bezig. Hij wenste me heel lief nog sterkte…lekker impulsieve actie van hem. Niet meer geslapen hierna. Gedoucht maar weer en beneden de weeën afgewacht en wat was ik blij als ik er weer een had gehad, mn man keek me nog aan van ‘je deugd niet!’ dat je zo blij om die pijn kan zijn. Ik was gewoon zo blij dat het doorzetten, want ik wou hoe dan ook voorkomen om ingeleid te worden. Mijn weeën schoten van 5 naar 8 minuten en weer terug. Geen pijl op vast te trekken. Die nacht in onder de douche kostte het me moeite om van de kruk af te komen, zo’n pijn. Ik dacht ‘ik wil nog niet dood! Maar dit vind ik niet leuk meer! Ze geven me maar een spuit!” Manlief ziekenhuis gebeld met die mededeling en we konden komen en om 03.30 uur bleek in het ziekenhuis dat ik al 8 cm ontsluiting had. YESSS high five aan mn man gegeven en ik was weer helemaal goede moed.

Na 2 uurtjes (na 1 uur wouden ze me al checken maar ik weer bang voor de teleurstelling wou nog een uurtje wachten…heo stom kon ik zijn) om 06.00 uur was ik niets opgeschoten. Ik erg in de tranen, weeën waren afgenomen en ik dacht, hoe moet ik zooooo moe (3 nachten al doorgehaald) en zonder de kracht van mn lijf dat kind eruit persen?!?!?! Nou daar was de oplossing:

Catheter erin voor de urine, vliezen doorbreken (lekker warm dacht ik nog) toen kwamen ze zeg en ja hoor weeënopwekkers er gezellig bij en ooh ja, ik wou nog heel graag een spuit tegen de pijn. Die zorgde er ook voor dat ik in een roes tussendoor kwam, dat was echt heel fijn. Manlief zag ik nu helemaal wit vertrekken en nu mocht hij wel in mijn hand knijpen bood ik aan haha….Ik weet er bijna niets meer van, maar het blijkt dat ik na de spuit vol met praatjes was en moest lachen….wat een feest ahum….

Die persweeën wegbewegen (en zuchten) was echt niet fijn, je lichaam wil zo graag meedoen, maar het mag niet. Ik voelde me net een wild beest in dat bed als ik weer zo’n wee had. Uiteindelijk moest ik persen en wat was dat fijn zeg. Ik dacht altijd dat dat het ergste van de bevalling was, maar dus echt niet! Super was het. Ik heb het gezien dat het hoofdje naar buiten kwam, helaas niet ver genoeg. Manlief wist mij te vertellen dat de schaar al klaar lag…shit zeg! Je geeft me de tijd hoor, ik heb nog niet alles gegeven (ik wou niet compleet uitscheuren) maar dat ga ik nu wel doen! Ok, ze gaf me nog een half uur daarna en toen knip….4 keer navelstreng om haar nekje (ok denk je dan…verder dacht ik echt niet…pas later kwamen de enge gedachtes.) Ik had haar er hoe dan ook niet op eigen kracht eruit kunnen krijgen, ze had gewoon wat meer ruimte nodig. En toen zag ik een blauw-paarsig maar ooh zo knap bol koppie tevoorschijn komen met een lichaampje erachteraan. Ze werd me op de borst gelegd en wat een verrassing toen ik haar optilde “EEN MEISJE!!!’ Hahaha we dachten zoo dat het een jongetje zou worden. Wat waren we ontzettend blij, maar ook bezorg want ze had maar een paar kikken gegeven en was toen weer stil, maar gelukkig ze ademde en alles deed het goed. We zijn zo blij en voelen ons zo gezegend met deze kleine meid. Ooh het viel me mee, dacht ik nog zo die eerste dag, maar de dag erna ging alles nog even door me heen en moest ik wel erkennen, het was een heftige bevalling geweest.

En nee…wat sommige dames zeggen, ik mis mijn buik niet. Ik had de laatste zwangere dagen ook al bewust afscheid genomen, misschien nu wel voor het laatst dat ik jou hier in mij voel. Ik geniet nu van elk knuffel en voedmoment en ik kan uren naar haar kijken, wat een mooi meisje! Zucht…