Er niet aan denken...
Nooit gedacht dat alles wat je mee moet maken zo verdrietig, vermoeiend en verwarrend kan zijn.
Elke dag neem ik mijzelf voor om er niet aan te denken. Niet aan alles wat ik voel en soms ook zie. Want ja hoe hopeloos het ook klinkt ik kijk soms in de spiegel, hopend op zo'n mooie ronde buik! Een klein iemand die daar in groeit, die mijn genen en dat van mijn man met zich meedraagt. En Soms, ja heel soms, lijkt het zelfs alsof mijn buik groeit, maar als ik dan de dag erna weer in de spiegel kijk, is het weg.
Elke dag neem ik mijzelf weer voor om hier niet aan te denken. Aan het eind van elke cyclus ligt mijn prullenbak weer vol met 'OMO' witte testen... Ik heb zelfs wel eens gedacht dat de testen niet kloppen. Dat ik in de maling word genomen. Want ik voel toch allemaal dingen die ik anders nooit voelde dus die testen, nee die kloppen niet! Ze hebben er gewoon nep testen tussen gedaan! Je zult wel denken, wat een wanhoop.. en ja dat is het of toch niet? We trekken een hoge muur om ons heen met daarom heen een groot elastiek die de muren omhoog houd. Het elastiek word steeds verder opgerekt door allerlei dingen en soms knapt het elastiek.
Elke dag neem ik mijzelf weer voor om er niet aan te denken. En dan komt er weer een opmerking. ' Moet jij niet eens zwanger worden? ' ' Word nu weleens tijd' ' Nu alleen jullie nog'. Wauw! Brok in mijn keel. Ik heb van alles gedacht nadat deze opmerkingen werden gezegd en geloof mij bijna alle gedachten waren niet positief. Totdat ik erover na ging denken. Zij hebben gekukkig nooit meegemaakt wat wij door moeten maken. Hierdoor zullen zij zich nooit kunnen verplaatsen in ons. Gelukkig maar. Gelukkig hoeft niet iedereen zich zo te voelen. Maar wij zetten door, gelukkig kan een elastiek een hoop aan. Het is maar hoe hard en lang je er elke keer aan trekt.
~Hope~
reacties (0)