Ik moest huilen...
Ik moest huilen,
“Huil maar niet”, zeiden ze.
Denk maar: “Het had veel erger kunnen zijn”
“Stel dat je een ongeneeslijke ziekte had”
Ik probeerde mij voor te stellen dat ik nog geluk had,
maar ik huilde er niet minder om.
Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Er zijn zoveel andere mooie dingen in het leven”
“Richt je leven gewoon anders in”
Ik keek en deed alsof ik lachte,
maar ik huilde er niet minder om.
Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Zet het uit je hoofd, ga even op vakantie”
“En je zal zien dat je zwanger terug komt”
Ik zag een mooi wit strand in m’n hoofd
maar ik huilde er niet minder om.
Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Ik ken zovele mensen die dit meemaakten”
“En totaal onverwacht werden ze zwanger”
Dapper slikte ik mijn tranen weg
maar ik huilde er niet minder om.
Ik moest huilen,
“Huil maar niet”, zeiden ze.
Denk maar: “Kinderen hebben is ook niet alles”
“Je ziet er nu alleen maar de voordelen van”
Ik probeerde mij dat voor te stellen
maar ik huilde er niet minder om.
Ik moest huilen.
“Huil maar” zei ze, je hebt gelijk…
Het is vreselijk.
Ik weet niet hoe ik je kan troosten…
Stil zat ze naast me…
Ik reageerde niet,
maar langzaam, heel langzaam
hield het huilen op.
reacties (0)