2010 Missed Abortion en curettage zonder narcose

Al bij de 4de poging was het raak. Ik was overtijd, zou die avond naar een vriendin gaan en wilde zeker zijn dat ik niet zwanger was als ik bij haar een wijntje zou drinken. En terwijl ik dacht dat het een enorme stresssituatie zou zijn, dat testen, viel het best mee. Om mijn dure testen te sparen en de drempel wat te verlagen, testte ik eerst met een ovulatietest. Omdat ik eigenlijk niet verwachtte dat ik zwanger was, en dat alleen bevestigd wilde zien toen ik aan die afspraak van ’s avonds dacht, ving ik tussen twee boterhammen door even mijn urine op in een potje. Direct knalde de teststreep van de strip af. Ik schrok en was enorm blij.

Vijf weken leefde ik in een roes. Ik vertelde mijn ouders dat ze opa en oma werden, belde de donor dat het gelukt was, ging naar de verloskundige voor de intake, en maakte een afspraak voor een echo.

Daar stortte de droom in duigen: de echoscopiste zag wel wat, maar er klopte geen hartje. Een poppetje met de grootte van een week of 7 (ik was 9 weken zwanger) lag levenloos op de bodem van mijn baarmoeder. Ik was verdoofd en verdrietig. Ik had al zo’n lange weg afgelegd, vond ik toen. Ik verdiende het nu toch om eindelijk moeder te worden? Ik voelde me een mislukkeling. Was dit mijn ‘straf’ omdat ik het anders wilde doen? Niet met een vaste partner maar met een donor? Was ik nog niet volwassen genoeg om een kind te mogen krijgen? Of juist al te oud?

Omdat de miskraam niet op gang kwam, wilde ik hem met medicijnen laten opwekken, maar de gynaecoloog bij wie ik belandde , liet me enkel kiezen tussen niets doen of curettage. Omdat ik voor mijn werk het land door moest en een spontane miskraam terwijl ik bij een klant was niet kon gebruiken, koos ik met angst en beven voor een curettage. Wat een hork, die gynaecoloog. Ze zei direct dat missed abortions vaker voorkwamen, toonde geen medeleven en toen haar pieper ging, zette ze ons direct de deur uit onder de mededeling dat we bij de balie maar een afspraak moesten maken voor de curettage. Een hand kregen we niet eens!

De curettage werd zonder narcose uitgevoerd, in een dagje ‘thuiswerken’, omdat ze op mijn werk niet op de hoogte waren van mijn zwangerschap en ik bang was mijn baan te verliezen als ze het wel wisten. Ik was blij dat ik niet onder narcose hoefde, maar vond het geen pretje: eerst de pillen de avond tevoren en de ochtend van de curettage. Die laatste zorgden ervoor dat ik binnen vijf minuten kotsend boven de toiletpot hing en heel heftige pijnen kreeg. De curettage zelf gebeurde met alleen een verdoving van de baarmoedermond, dus wat er in de baarmoeder gebeurde, was pijnlijk voelbaar. De arts tastte ruw in mijn baarmoeder rond op plaatsen waar ik niet eens had gedacht dat hij daar zou zitten. Hij had hierbij geen ondersteuning van een echo apparaat dus vroeg ik me bezorgd af of hij alle had. Ik hield me groot, maar vond het toch wel apart dat de arts nog wat grappen maakte terwijl hij tussen mijn benen bezig was. De zusters waren dan wel weer lief voor me.

Toen mijn contract aan het eind van het jaar om economische redenen niet verlengd werd (last in first out) en ik mijn verhaal bij de baas opbiechtte, zei deze overigens dat ik het wel had moeten zeggen, omdat hij dan milder voor me was geweest die periode.