Niet vorderende ontsluiting

Graag deel ik hier mijn bevallings verhaal om mensen over dit onderwerp te informeren.
Zelf wist ik namelijk voor mijn bevalling niet dat dit bestond, laat staan het gevaar hiervan te weten.

Op zondag avond 7 juni 2020 om 19:30 kreeg ik de eerste steek in me rug.
Van deze steek dacht ik nog niks (weeën in me rug daar zal het vast niet mee beginnen)
Om 2130 naar bed gegaan... maar telkens als ik in slaap viel, werd ik wakker van pijn in me rug.
Me moeder een berichtje gestuurd en verteld wat ik voelde, zij wees mij erop dat het leek op rug weeen.
Zo nuchter als ik de gehele tijd was over me bevalling ben ik gaan douche maar dit hielp niet.
Uit eindelijk om 04:00 snachts kwam de opkomende rug pijn steeds sneller achter elkaar.
Tijd om de tijd bij te gaan houden en ja hoor om de 3 minuten.

Oké het is begonnen dacht ik, nu kijken hoe lang ze om de 3 minuten blijven komen.
Om 0730 was het nog steeds om de 3 minuten dus de verloskundige gebeld.
Zij is gekomen om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had.... niks nog!
Wel voelde zij dat me baarmoeder week was geworden.
Ook merkte ik aan verschillende kwaaltjes dat het echt begonnen was (bespaar jullie de details)
Der verloskundige vertelde mij dat als het zo bleef ik haar om 13:00 weer moest bellen.
Prima vond ik dit en vol goede moed begon ik aan mijn dag want morgen zal ik moeder zijn (dacht ik)

Mijn vriend is gaan werken want de weeën opvangen was lastig doordat het rug weeen waren.
Maar het was wel goed op te vangen.
Uiteindelijk is mijn moeder gekomen.
Rond 10:00 merkte ik dat de weeën minder vaak kwamen maar wel hetzelfde voelde.
Ik merkte dat ik moe begon te worden omdat ik een nacht niet geslapen had.
Maar telkens als ik in slaap viel werd ik wakker als me rugwee op ze piek was.
Wat vond ik dat heftig zeg, op dit moment kwamen ze om de 6 minuten.

Om 17:00 de verloskundige gebeld.
Ik vertelde haar dat de weeën nu om de 6 minuten kwamen maar ik moe was en door de weeën niet kon slapen
De verloskundige adviseerde mij een paracetamol in te nemen en te gaan slapen.
Om de 6 minuten zou geen ontsluiting geven.
(Eerlijk ik geloofde haar niet, deze pijn moet toch iets met me lichaam doen)
Jammer genoeg werkte de paracetamol niet en ging het steeds meer pijn doen.
Maar wat logisch is, ik was moe en me lichaam was op.

Op 9 juni 2020 heb ik om 08:00 na 2 nachten geen slaap en om de 3 tot 6 minuten rug weeen huilend opgebeld.
Toen zijn hun eindelijk gekomen.
Ze zijn gaan kijken hoeveel ontsluiting ik had en helaas was het 0... hoe dan dacht ik.
Mijn reactie hierop was met veel emotie, hoe ga ik bevallen als ik 2 nachten niet geslapen heb en hoe ga ik dit volhouden.
Na veel praten heeft ze er eindelijk voor gekozen het ziekenhuis te bellen (maar volgens haar zouden hun hier niet veel mee doen)
Toen ze eenmaal aan het bellen was luisterde ik mee, van het ziekenhuis moest ik gelijk komen.

Op 9 juni om 10:00 kwam ik aan in het ziekenhuis.
Ik werd gelijk aan de ctg gelegd waar hun zagen dat ik inderdaad weeen had.
Ik kan vertellen dat ik zo blij was dit te horen, ik begon gewoon te twijfelen.
Ze zagen dat me bloeddruk hoog was wat kon komen door stress, maar voor de zekerheid wilde ze me urine.
En inderdaad er zat iets in maar niet zorgwekkend.
Toen de gynaecoloog van het ziekenhuis kwam, had ik het gevoel voor het eerst gehoord te worden.
Ze voelde of ik ontsluiting had en dit was 1cm.. niet veel na 2 dagen weeën.
Ze kon me strippen dat was al fijn, er werd iets gedaan

Ik mocht kiezen kijken wat het strippen deed en dit thuis afwachten of ik wachten het in het ziekenhuis af.
Ik koos ervoor dit thuis te doen. Ik moest hoe dan ook om 20:00 terug komen
Weer met hoop dat naar huis en inderdaad ik kreeg nu ook weeën in me buik
En wat deed dit pijn zeg me lichaam was op maar het gaf me kracht dat dit wel ontsluiting aanmaakte.

Om 20:00 aangekomen in het ziekenhuis.
Aan de CTG met de kleine nog steeds alles goed, weeën wat afgenomen.
Hun gevoeld helaas nog steeds 1cm.
Enigste wat door me hoofd ging was hoe dan.
De enigste optie nu was morfine spuit in me been en gaan slapen.
Nu bevallen zo moe was geen optie, ik moest slapen.
De volgende ochtend zou er een ballon geplaatst worden.
Ze kwamen tot de conclusie dat mij lichaam het niet zelf kon.
Om 22:00 werd de morfine toe gediend maar hierdoor viel ik soms in slaap ma na enkele minuten weer wakker van de weeën (nog geen dlaap)
Om 24:00 kwam er iemand kijken of ik sliep maar dit was niet het geval,
Toen gaven me 2 slaappillen (primperan) nu zou ik echt wel moeten slapen.
Maar nee ook nu viel ik niet in slaap.
Ze kozen er voor om de bevalling te gaan starten.
Voor ze de ballon plaatste voelde ze me ontsluiting.

3CM!! wat een geluk geen ballon, vliezen breken, weeen opwekkers, ruggenprik en slapen.
Dit was om 04:00.
Normaal gaat de onsluiting dan sneller.
Maar om 08:00 had ik nog steeds 3cm ontsluiting.
De monitoren begonnen met piepen en de weeënopwekkers werden omlaag gezet.
Me kleine meid kon de opwekkers niet meer aan en om 08:30 stond een keizersnede gepland.
Om 08:30 voelde ze en kwamen ze erachter dat ik in een half uur tijd naar 8cm was gegaan.
Niemand snapte het maar het werd toch een natuurlijke bevalling.

Om 10:00 mocht ik persen en om 10:37 is me dochter geboren.
Dat het persen zo voorspoedig ging na 3 nachten geen slaap hadden ze niet verwacht.
Eenmaal op me borst huilde ze niet en werd ze paars.
Meconium ingeslikt en te weinig zuurstof in der bloed.

Ze werd bij me weg gehaald en leeg gezogen en zuurstof toegediend
Gelukkig was ons meisje een knokker en heel pittig want ze is er boven opgekomen zonder gevolgen wat we nu weten.
Maar geen dokter had verwacht dat zij er zo goed bovenop zou komen.

Ik ben 1 van de gelukkige moeders waarvan het kindje deze bevalling overleefd.
Na me bevalling ben ik opgezoek gegaan naar soort gelijke bevallingen (om deze bevalling te verwerkten)
Tot me schrik heb ik verhalen gelezen waarbij kindjes deze bevalling niet overleven.

Want niet alleen Ik was 3nachten wakker ook mijn kleine meid heeft 3 dagen hard moeten werken,
En dan hebben we het nog niet over de medicatie gehad die ik heb toe gediend.

Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik veel meer hard moeten pushen en veel eerder door gestuurd had moeten worden.
Twijfel niet aan jezelf en loop niet te lang met weeën.
Er word te weinig gesproken over niet vorderende ontsluiting en de gevolgen hiervan.