Soms is het leven echt volkomen....
Sorry.... heeft niets te maken met baby's, zwanger zijn of worden....
Maar echt voel mij volkomen k*t en machteloos...
En nog aan t ontzwangeren, dus hormonen gaan nog wel op en af...
Maar mijn moeder is ziek, ernstig ziek.
Ze heeft de ziekte van Kahler. Komende periode gaat zo heftig worden.
Chemo's, stamceltransplantatie... zucht.
Sinds oktober is ze aan het kwakkelen... En nu dus echt een heftige diagnose.
Door haar rugklachten waar het in oktober mee begon. Heeft ze al minder met mijn zoon kunnen doen als dat ze zelf wilde.
Maar nu, is het maar de vraag hoe ze de ziekte gaat beleven, en hoe haar weerstand straks is.
Vooral ba de stamcel transplantatie, is haar weerstand 0.0, dus dan kan elke verkoudheid of virus haar nog zieker maken.
Dus met zo'n kleintje extra oppassen dus....
Ene moment lijkt het een droom en sta ik er niet bij stil , bijvoorbeeld op t werk.
Maar vervolgens komt er een lief kaartje of berichtje van iemand en de tranen komen weer.
Ook tijdens het knuffelen met mijn zoon.
Jeetje, wat een liefde voel ik dan opeens. Maar besef des te meer dat ik mijn moeder nog niet kwijt wil.
En wil zo graag dar ze kan spelen met mijn zoon.
Maar de komende tijd zal dat niet zo zijn ben ik bang.
Sorry... Moest het even kwijt...
reacties (10)