Geschrokken...wat nu.... Het vervolg....

Wat een schrik toen ik er ruim 3,5 week geleden achter kwam dat ik ongepland zwanger was geraakt. Manlief in shock en zelf draaide mijn hoofd over uren. Hoe gaan we dit doen, wat zijn alle risico's na de heftige bevallingen van mijn dochters....

Afgelopen week heb ik een gesprek bij de gyn en internist gehad. Gelukkig kreeg ik te horen dat er geen ernstige risico's voor mij zelf en de baby aanwezig waren. Niet meer dan dat iedereen zou kunnen hebben... Wat een geruststelling. Via de echo was een mooie dooierzak te zien, en ze dacht een kloppend hartje. Dit was alleen lastig te onderscheiden omdat het zo aan de rand zat. En langs die rand zitten ook een hoop bloedvaten van mijzelf.. Volgende week mag ik terugkomen.

Na meerdere intensieve gesprekken tussen manlief en mij besluiten we er samen voor te gaan. Voor mij was dit na de eerste shock al snel duidelijk. Manlief moet er wat langer aan wennen. Al heeft hij gezegd er voor te gaan, te springen staat hij nog niet. Maar dat komt vanzelf wel. We geven het tijd....

De nacht voor dat ik de test deed droomde dat ik zwanger was, we hadden een echo gehad en we zouden er een klein meisje bij krijgen. Toen ik wakker werd wist ik het al. Ik ben zwanger. Geen twijfel mogelijk. Soortgelijke dromen had ik bij alle 4 mijn kids, en alle 4 de keren kreeg ik na de bevalling de bevestiging dat ik gelijk had... Geen enkele keer wisten we het geslacht, en klopte mijn dromen. Zo bijzonder..

Zaterdagochtend 2 Juni word ik wakker, wat een nachtmerrie. Ik droom bloed....het gaat mis....Ik word wakker met een dubbel gevoel, gelukkig is het een droom. Met mijn handen op mijn buik praat ik in gedachte tegen ons kindje. Wel bij ons blijven he....?

Maandag ochtend 4 Juni word ik wakker, het klopt niet...waarom voel ik me anders? Zo zeker als ik iedere ochtend wakker word, zo onzeler voel ik me nu. Bij het plassen zie ik heel licht wat bruinige afscheiding, 1 stipje in mijn inlegkruisje... Mijn onderrug zeurt wat... Ik hoop zo dat het iets onschuldigs is.... Maar mijn lichaam heeft me vaker de juiste dingen verteld. Nu duim ik dat het niet zo is...Volgende week pas een echo, maar ga zo even bellen....Als het niet goed zit wil ik het graag weten..

Duim mee voor me dames, duimen dat dit gewoon erbij hoort en er niets aan de hand zal zijn....