3 jaar geleden...

Hi lieve bb-vriendinnetjes,

Hier een blogje van een beetje een sentimentele mama....Het is weer eens zover, de traantje zitten hoog vandaag.
Morgen word mijn kleine meisje alweer 3 jaar, jeetje zeg 3 jaar...

3 jaar geleden was ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis, ik was net 35 weken zwanger. Deze ochtend vroeg moest ik mijn man bellen om hem te vertellen dat hij snel moest komen omdat de bevalling ingeleid zou worden. Mijn conditie ging erg snel achteruit, dus er moest ook snel gehandeld worden...
Nog steeds voelde ik me 'aardig' alleen vertelde mijn bloed wel een ander verhaal. Ieder uur werd er meerdere malen geprikt, en alle waardes bleven maar dalen....
De gel die ze ingebracht hadden deed in het begin niet erg veel, wel merkte ik aan mezelf dat achteruit ging. Na dat ze nog een x de gel hebben aanbracht, het infuus hadden aangesloten en opgeschroeft, merkte ik dat de weeen waren begonnen. Gelijk erg heftig en al gauw wist ik niet waar ik het zoeken moest. En vanaf dat moment is alles één grote waas voor me....
Ik merkte alleen dat mijn lichaam me in de steek begon te laten...Ik had geen controle meer...
Na 1,5 dag is dan eindelijk onze kleine meid gezond ter wereld gekomen, met een gewicht van 2025gr. Het moment dat zij geboren is kan ik me moeilijk voor me halen, het zijn echt stukjes die ik nog weet. Ze lag 3 sec op mij buik toen ze weg gehaald werd, mijn kleine meisje.....
Ik was te wazig om me het echt te beseffen...Kon alleen maar tegen niels zeggen, ga achter haar aan!

Daar lig je dan...net bevallen, zonder kind, zonder man en doodziek.... Voor mijn gevoel duurde het uren...Toen kwam de domper dat mijn placenta niet wilde loskomen.. Mevrouw, u gaat nu naar de ok, is wat ik hoorde. Het enige wat ik kon denken is waar is mijn kind en waar is mijn man? Terwijl ik werd weggereden kwam ik onderweg niels tegen...Was zo bang dat ik hem nooit meer zou zien............

Later werd ik wakker, op de IC. Alle toeters en bellen die je je maar kan bedenken waren op me aangesloten. Nog steeds was mijn conditie slecht...Mocht weinig familie ontvangen, en er werd nog meerdere malen per uur bloed afgenomen...Eindelijk mocht ik dan nog even mijn kleine meisje zien...mijn kleine meisje....
Ze hoorde nog veilig in mijn buik te zitten, maar nu lag ze in de couveuze....helemaal alleen...
Ik weet niet eens meer of ik bij haar ben geweest of zij even naar mijn kamer is gekomen, daar was ik te ziek voor...
Als ik de foto's zie, zie ik iemand met een lege blik, iemand die heel erg ziek is. Niet een blije mama die net bevallen is van haar dochtertje...

Na 2 bloedtransfusies ging het dan eindelijk beter met me. Na n paar dagen kreeg ik een andere kamer, en na nog een paar dagen mocht ik naar huis. Zonder mijn kleine meisje.....
Ik weet nog zo goed hoe ik me toen voelde....Kom je thuis, zit je op de bank zonder kindje...
Gelukkig mocht Yara na 2 weken ook naar huis. Ons kleine meisje in haar eigen bedje! Joepie!

Maar het was niet zo makkelijk allemaal. Het is vechten geweest, voor haar, maar ook voor niels en mij...De roze wolk was in geen velden of wegen te bekennen. Maar wat hebben we vreselijk veel steun aan elkaar gehad...
Ik had best een enorme klap gekregen, lichamelijk maar ook geestelijk, en was het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt. Als ik nog geen eens een zwangerschap kon uitlopen, hoe kon ik dan een kindje opvoeden? Bizarre gedachten, maar ze waren er wel...
Yara was daarbij ook nog eens een babytje dat veel huilde, toen wilde ik het niet onder ogen zien, maar ze was gewoon een huilbaby...Zie je heel vaak bij premature kindjes, en jemig wat ontzettend moeilijk.
De 'loopgeulen' staan hier nog in het kleed. Niels heeft wat nachten met haar gelopen....
Tot overmaat van ramp werd ze weer opgenomen in het ziekenhuis, zo groeide niet goed en dronk heel slecht.
Het was een vreselijk tijd, met 2 positieve ervaringen. We hebben er 2 super leuke stellen met vrienden aan over gehouden. Waar het ziekenhuis toch niet goed voor is... :D

Eindelijk na een half jaar begon ik me beter te voelen, en ging het ook beter met Yara. Alles kreeg een plekje in ons leven, en we konden gaan genieten. Wat een heerlijk moment was dat!

Ik kan dat gevoel nog steeds ieder moment oproepen, en word daar dan ook weer helemaal emotioneel van....
Ik weet dat ik er erg slecht aan toe ben geweest, en het had zomaar kunnen zijn dat ik het niet had na kunnen vertellen....
Maar gelukkig kan ik dat wel!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik kan iedere dag genieten van mijn kleine meisje, dat steeds groter word. Ik kan iedere dag genieten van haar kusjes, kroeltjes maar ook van haar woede momentjes...:D
Ik kan gewoon iedere dag van haar genieten...

En toch zal ik altijd rond deze tijd een beetje emotioneel zijn...Het moment waarop mijn kleine meisje ter wereld kwam..........Mijn kleine meisje, dat ondanks ze groter word, voor altijd mijn kleine meisje zal blijven...

Liefs van mij