Dag lief klein meisje.. Ongepland maar zó gewenst!
14 weken en 2 dagen mocht ik je levend dragen, zien bewegen, trappen, zwaaien en draaien.
Helaas was gister ochend de laatste keer dat je naar me zwaaide..
Gister avond was alles stil, je bewoog niet meer en ook je hartje leek stil te staan.
De hele nacht heb ik voor me uit zitten staren, vol ongeloof. Keer op keer keek ik weer of je dan nu toch wel bewoog,
Of je kleine hartje tóch ging kloppen. Helaas bevestigde de verloskundige vanmorgen dat jou kleine hartje het niet meer deed..
Je had je armpjes gekruist, je lag dood stil.
Ik moet huilen, lachen, ik weet het niet meer.. Ik geloof het niet, ik voel niks waaraan ik denk dat er iets niet goed is!
Bandenpijn bij het opstaan, alles wat ik herken van andere keren, geen druppeltje bloed, niks. Mijn lichaam geeft geen teken dat jij er niet meer bent..
Elke keer kijk ik met de echo maar ik krijg geen leven in je, ik zie je beentjes opgetrokken liggen, je voetjes tegen mijn baarmoederwand, je armpjes gekruist maar je beweegt niet, niet meer. Waarom nou? :(
Morgen gaan we bespreken hoe je uit mijn lichaam gaat, ik heb dit nooit mee gemaakt en ben zo bang, bang om je te zien en dan te denken hoe je bewoog met je kleine armpjes en beentjes, wat heb ik gedaan gister waardoor jouw hartje er juist gister mee stopte.
Wat is dit toch verschrikkelijk, ik dacht na 12 weken nu is het oké, het kán niet meer mis gaan.
Maar toch.. je bent bij me weggehaald, hopelijk met een heel goede reden...
*Dag lief klein meisje, je bent 14 weken en 2 dagen oud geworden*
reacties (0)