Elf weken zwanger!

Hoi lieve meiden,

Het is hoog tijd voor een blogje. Vandaag alweer 11 weken zwanger en het gaat nog steeds goed! Ik zal jullie even bijpraten. Met 4 weken 3 dagen mochten we eindelijk testen. Ondanks dat ik niet ongesteld was geworden, was ik er van overtuigd dat het niet gelukt was. De pregnyl kon de menstruatie ook uitstellen, ik voelde me absoluut niet zwanger en had telkens kramp. En toen het ondenkbare: een tweede streep!!! Voor de zekerheid er ook nog maar een clearblue tegenaan gegooid. Die gaf aan 2-3 weken zwanger, tsja...dan moet het wel kloppen! Het heeft wel even geduurd voordat ik zonder maandverband de deur uit durfde! Door elke keer weer de krampen was ik zó bang dat het mis zou gaan!

Met 6 weken en 2 dagen mochten we langskomen voor een eerste echo. Wat een spanning zeg! Maar gelukkig was ons ukkie goed te zien en zagen we ook een prachtig knipperlichtje! Hij doet t! Helaas weten we maar al te goed dat dit geen garantie is voor een goede afloop. De gyn dacht hier gelukkig ook goed in mee, en sinds die eerste echo mochten we elke week even langs komen om te checken of ons ukkie nog een kloppend hartje had. Nou ja, de titel van deze blog zegt genoeg, maar het zijn hele spannende weken geweest, met nog wat bruinverlies waardoor ik helemaal in de stress schoot, maar wat dus niets te betekenen had gelukkig.

En nu, gisteren naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest voor prenatale screening. Wel getwijfeld of we dit wilden doen, maar met onze voorgeschiedenis (waarom 4 miskramen) en het feit dat dit ukkie uit ICSI is voortgekomen, én dat ik toch inmiddels 'al weer' 35 ben (tsja, t is niet heel oud, maar qua risico zit je toch ineens weer een stuk hoger). In principe wilden we de combinatietest doen, maar tijdens de voorlichting kwamen we erachter dat je op je 35e 20% kans hebt op een verhoogd risico. 20%! Dan ga je dus van een kans van 1:350 op een kindje met een trisomie naar een kans van 1:5 op een uitslag die aangeeft dat je een verhoogd risico hebt. En dan? Dan ga je een NIPT laten doen, want dat kan gelukkig tegenwoordig (maar alleen als je een verhoogd risico hebt), dan ben je weer 2 weken verder, dus zit je wéér twee weken in enorme spanning, en als die NIPT dan een uitslag geeft die aangeeft dat er sprake is van een trisomie, moet je nog een vlokkentest of vruchtwaterpunctie doen om 100% zekerheid te krijgen. Tegen die tijd wordt je kindje dus bij wijze van spreke al geboren... Maar wat dan? Gelukkig zijn er omwegen, al hangt er wel een aardig prijskaartje aan. We zijn gisteren meteen gaan googelen en hebben een echopraktijk in Amsterdam gevonden die de NIPT test faciliteert zonder medische indicatie. Vanmorgen gebeld en kon er meteen terecht. Even bloed afnemen, zij sturen dit op naar Antwerpen en over 10 tot 14 dagen krijgen we de uitslag. Geen kansberekeningen zoals met de combinatietest, maar een 'ja' of een 'nee' met betrouwbaarheid tussen de 92 en 99% (afhankelijk van welke trisomie). En niet onnodig twee weken lang in onzekerheid zitten als er bij de combinatietest een verhoogd risico uitkomt. Natuurlijk blijft ook dit heel spannend, maar we proberen er op te vertrouwen dat het goed zit. Voor nu hebben we een kans van 349 op de 350 dat ons ukkie geen trisomie heeft.

Vanmiddag besloten dat we het goede nieuws komend weekend aan onze ouders gaan vertellen. Of nou ja, vertellen, ik ga met strijkapplicaties letters op twee t-shirts maken. Die van mij met BABY, met een pijl naar beneden naar m'n buik, die van vriendlief met GUILTY, met een pijl naar boven (we hebben overwogen om bij hem ook een pijl naar beneden te doen, maar ach, t blijven wel onze ouders ;).  We zijn heel benieuwd hoe snel ze het door hebben!

En nu, we gaan proberen te genieten! Ik blijf het moeilijk vinden om vertrouwen te hebben in een goede afloop, ik moet mezelf echt blijven vertellen dat de kans dat het nu nog mis gaat echt heel klein is, en dat niemand er wat aan heeft als ik de hele zwangerschap in spanning zit. Aan de andere kant is het ook heel logisch dat onbezorgd genieten niet vanzelfsprekend is, en af en toe mag ik ook best even stressen, maar ik zou het heel jammer vinden als ik daardoor niet van deze zwangerschap kan genieten. We beginnen ook langzaamaan wat plannetjes te maken, over minder werken (en wie van ons twee dan), we fantaseren over namen en denken na over een kinderwagen. Het begint allemaal steeds echter te worden en we zijn allebei zó blij dat het eindelijk gelukt is en dat het goed gaat! Nog 29 weekjes en dan kunnen we ons ukkie al verwachten!