Mislukt

De titel zegt t al, de eerste IUI is niet gelukt, en ik voel me ook 'mislukt'.

Ik had (hoe naïef ook) voordat we startten met IUI het gevoel: dit gaat t zijn voor ons! Ik ben zonder IUI al twee keer zwanger geweest, dus dan moet t met IUI gewoon een eitje zijn en in één keer lukken. De teleurstelling is des te groter nu.

De IUI zelf verliep niet al te vlotjes, maar ach, dat is t allemaal waard als t maar lukt. Toen kreeg ik ook nog eens griep een week na de IUI. Ik verloor de moed al, want je gaat je als embryootje natuurlijk niet innestelen in een ziek lichaam, dat zou wel heel dom zijn... Voor de zekerheid geen medicatie geslikt, behalve paracetamol als ik bang was dat m'n koorts te hoog werd voor m'n kleintje op komst, maar geen strepsils enzo want je weet maar nooit...

Vrijdag 11 dagen na IUI, normaal gesproken zou ik ongesteld worden, werd 's nachts al wakker van wat krampjes en die bleven de hele dag aanhouden, maar niet ongesteld... 's Middags toch maar een testje...negatief natuurlijk.

Zaterdag geen krampjes meer, maar m'n temp wel naar beneden, maar weer niet ongesteld, en ja, wat denk je dan? Ik bedacht dat die dalende temp dan maar een 'innestelingsdip' moest zijn, beetje laat, maar ach, ik was ziek, misschien dat t allemaal wat minder snel ging. Ondertussen gingen m'n borsten, die al gevoelig waren vanaf de dag na de IUI (wat is dat dan? ook weer nieuw) steeds meer pijn doen..

Niet natuurlijk, want zondagochtend, een half uur nadat ik weer een negatieve test in m'n handen had, brak t dan toch door...en eigenlijk was ik alleen maar opgelucht omdat ik eindelijk wist waar ik aan toe was.

Dus...lekker aan t klussen geslagen met chemische zooi zoals isolatiemateriaal en verf, wat ik niet zou doen als ik zwanger was, en eigenlijk prima de dag doorgekomen.

Vanmorgen kwam ik erachter dat ik een stukje verwerking had overgeslagen, maar ja, was aan t werk dus ik heb t weer weggeslikt. Heb nu behoefte aan een flinke huilbui, maar ja, op t moment dat t gelegen komt, komt ie dus niet... Wel fijn om t hele verhaal even op te schrijven.

Conclusie van het hele verhaal: als je denkt dat je je lichaam doorhebt, doet t weer wat anders. Volgende ronde ga ik gewoon netjes afwachten tot dag 14 en me voor die tijd niet druk maken (haha, natuurlijk weet ik ook wel dat dit niet gaat lukken, maar ik ga het toch maar proberen).

Morgen weer starten met spuiten, volgende week dinsdag voor FM. Ben benieuwd wat m'n lichaam dit keer weer voor me in petto heeft, ik durf nergens meer op te hopen (maar blijf t tegen beter weten in toch doen...)