Zo welkom

Het is zaterdagochtend, 4 juli. Ik ben gister voor het eerst bij de osteopaat geweest en die vertelde mij dat mijn menstruatie eraan zit te komen, omdat hij een zwelling voelt rondom mijn staartbeentje. Helaas weer niet zwanger deze maand. Ik ben teleurgesteld, heb krampen in mijn buik van die rottige menstruatie en ik vind mezelf op het moment even heel zielig.

Ik ben bij de osteopaat terechtgekomen omdat jouw papa en ik heel graag een kindje willen, maar het ons de afgelopen tijd nog niet gelukt is.
Ik ben bij het ziekenhuis geweest en heb daar de diagnose PCOS gekregen. Omdat het nog te vroeg is om met vruchtbaarheidsbehandelingen in het ziekenhuis te beginnen, ben ik het alternatieve circuit ingedoken.
Acupunctuur, een plank vol supplementen waar ik elke maand een klein fortuin aan uitgeef, elke dag temperaturen, ovulatietesten, geen suiker, zuivel, koffie en gluten meer.. Niks is mij te gek om onze wens in vervulling te laten gaan.
En nu heb ik dus ook de osteopaat aan het rijtje toegevoegd, omdat ik had gehoord dat dat soms kan helpen met vruchtbaarheidsproblemen.
Het proces van zwanger worden valt me zwaar, elke maand die teleurstelling. Ik had vooraf niet gedacht dat het zoveel moeite zou kosten. Om me heen zie ik alleen maar kinderwagens en bolle buiken. Vanuit mijn omgeving krijg ik ook steeds vaker de vraag wanneer wij eens aan een kindje gaan beginnen. Dit maakt me heel verdrietig. Ze moesten eens weten hoe hard we bezig zijn.
Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam dat het me op dit vlak zo in de steek laat en ik krijg elke maand minder vertrouwen in mezelf. Maar de wens is zo sterk dat ik mezelf toch altijd weer bij elkaar raap en je papa en ik het gewoon weer gaan proberen.

Ik zit op de bank en ondanks de boodschap van gister over mijn naderende menstruatie kan ik het toch niet laten om een zwangerschapstest te doen. Ik wil zwart op wit dat het niet gelukt is, dan kan ik het afsluiten en me gaan richten op een nieuwe ronde.
Je papa is gelukkig niet thuis, hij zou het er niet mee eens zijn dat ik voor de zoveelste keer een test verspil. Maar ik heb dit nodig. Ik doop de test in het bekertje, leg deze op het aanrecht en ik ga een kopje thee drinken in de woonkamer. Een paar minuten later loop ik naar de keuken om mijn negatieve test te bekijken.

Mijn hart slaat over en mijn handen beginnen te trillen. Een tweede streepje. Ik krijg een hele grote lach op mijn gezicht en moet tegelijkertijd heel hard huilen.
Ik kan het op dat moment nog niet bevatten, maar ik word mama.

Wat ben jij welkom, lief kindje van ons. En wat zijn wij dankbaar dat je ons hebt uitgekozen. Groei nu maar groot en sterk in mijn buik, ik zal goed voor ons zorgen. Papa en ik kunnen niet wachten om jou te ontmoeten.