Rollercoaster

Na onderzoeken in het ziekenhuis ben ik zwanger geraakt, samen super blij en enthousiast dat het zo snel gelukt was, na twee jaar proberen.
Aangezien ik wat last had van buikpijn en licht rosé bloedverlies contact opgenomen met het ziekenhuis voor een echo, dit was dezelfde dag al mogelijk in verband met mijn voorgeschiedenis.
Ik mis een eileider door eileiders ontsteking op jonge leeftijd.
Het was in de baarmoeder aan het nestelen, de spanning van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waren verdwenen.
Een week later rond de 8 weken de 'gewone' echo, de gyneacoloog enthousiast we gaan even kijken als er een hartje klopt..

Teleurstellend vertel ik wat de dag er voor gebeurt is, in de avond heb ik een hevige bloeding gehad inclusief stolsels... een miskraam vermoeden we.
De echo wordt gemaakt, en zoals verwacht is er geen kloppend hartje te zien enkeld een vruchtzak die leeg is.
Er worden ons opties voorgehouden wat we willen, curretage tabletten of afwachten. We kiezen voor het laatste en wachten het af.
Over een week maken we een afspraak als het dan nog niet weg gevloeid is gaan we een plan maken.
De hele week wat spanning en krampen maar alles wat komt, geen miskraam.
Een week later bij de echo is er tot verbazing van ons en de gyneacoloog een kloppend hartje zichtbaar. Verbijsterd, maar ontzettend gelukkig verlaten we het ziekenhuis.

In de weken die volgen heb ik nog een aantal keer hevige bloedingen gehad elke keer weer de angst dat het mis is, en iedere keer is de baby nog aanwezig druk trappelend en vrolijk zwemt die door de buik.
Bij iedere echo na bloedverlies is er geen oorzaak, geen bloed aanwezig in baarmoeder en ook de baarmoedermond ziet er goed uit.
Sinds oud en nieuw geen bloedverlies meer gehad, eem opluchting de 12 weken grens zijn we gepasseerd.
Controles zijn goed, de pret echo wees uit dat we een zoon zouden krijgen.
Nog extra gevraagd als alles goed leek in de baarmoeder aangezien de bloedingen.
Geen reden tot zorgen, er zijn geen afwijkingen te zien.
De eerste kleertjes en babykamer worden gekocht, het genieten kan beginnen.

10 februari slaat het noodlot toe, ik ben me aan het klaarmaken om de dag te beginnen.
Op het toilet voelt of knapt er iets, ik vermoed mijn blaas... het water blijft maar lopen en lopen.
Ik kan het niet inhouden.. Ik heb mijn vriend gebeld en gevraagd zo snel mogelijk naar huis te komen.
Eenmaal dat hij thuis was ik gedoucht en inmiddels op een emmer zat in verband met het water dat bleef komen de verloskundige gebeld.
Verloskundige komt en constateerd dat de vliezen zijn gebroken.
Veel te vroeg, en we gaan naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis is te zien dat er geen vruchtwater meer om de baby heen is.
De kansen worden besproken, 15 % op overleving maar met hevige complicaties.
De longen kunnen zich niet ontwikkelen en kans op contacturen.
We hebben de keus gemaakt , en weten dat ons kind geen toekomst heeft buiten de baarmoeder.
We mogen naar huis in afwachting wat de natuur ons brengt.

De dinsdags hebben we een afspraak voor een echo om te kijken als het vruchtwater zich aanvult en als hij nog leeft.
Op de ochtend ga ik naar het toilet, en tijdens de ontlasting voel ik iets... Ik kijk en zie er een voetje uitsteken.
In lichte paniek roep ik mijn vriend en hij belt de verloskundige zij komt en constateerde een voetje in het geboorte kanaal.

Op naar het ziekenhuis, hier wordt het nogmaals bevestigd en een echo wijst uit dat er geen vruchtwater bij is gekomen
Het blijft een vechtertje, zijn hartje klopt nog steeds.
Het wachten op de bevalling is begonnen.
Na het warm eten ga ik naar het toilet, de navelstreng wordt geboren.
Er wordt gecontroleerd en er is geen hart activiteit meer een grote opluchting voor ons.
Er is nog geen ontsluiting we gaan rustig de nacht in.
Rond 3 uur krijg ik lichte kramen, ik vraag om een kruik en paracetamol en slaap weer verder.
Rond half 6 in de ochtend krijg ik menstruatie achtige klachten en buik rug en been weeen.
Ik krijg aandrang voor het toilet, en hier verlies Ik de slijmprop.
De verpleegkundige komt, en verteld dat ze de verloskundige zal halen.
Ik moest weer naar bed, ik zou er heen en wordt ontzettend misselijk en vraag mijn vriend om een bakje.
Ik geef over en voel dat onze zoon geboren wordt.

De verpleegkundige en verloskundige komen en ik zeg dat hij in mijn onderbroek zit.
Ze zien me verontwaardigd aan en gaan kijken.
Inderdaad hij is geboren onze zoon op 12 februari om 06:13 uur met een zwangerschap van 17 weken en 5 dagen.

Gyneacoloog ziet geen afwijkingen, een perfect kereltje ligt daar in het water.
We kiezen voor onderzoek, om te kijken als er een oorzaak is.
Waarschijnlijk is het domme pech...

De fotograaf komt langs en geeft ons herinneringen voor het leven.
De mooiste foto's worden gemaakt van ons samen met onze zoon, en van onze zoon.
Hij is een dag thuis geweest, zo kon de familie afscheid nemen.

We kiezen voor cremeren..inmiddels is onze zoon weer thuis en wachten we op de uitslagen.