Infoavond school oudste zoon

Gisteren vol goede moed naar de info-avond op school. Voor het eerst sinds 1,5j mogen we als ouder weer het schoolterrein betreden, weliswaar met mondmasker, handen ontsmetten aan klaslokaal en naam noteren. Doordat kinderen niet mee mochten ging ik alleen en bleef mijn man thuis bij de kinderen en ging ik dus enkel naar de klas van onze oudste in het 4e leerjaar (ik kan me nog steeds niet in 3 splitsen). De andere 2 jaren we toch al in grote lijnen wat ons te wachten staat en we krijgen achteraf toch nog de infobundel voor wie niet kon komen.
En dan kregen we te horen welke nieuwe dingen ze dit jaar allemaal gaan zien... De moed zonk me al in de schoenen. Als dit alles is wat ze maar gaan leren dit schooljaar, dan zit ik binnen de kortste keren weer strijd te voeren met mijn oudste zoon om het huiswerk. Hoelang gaat het duren voor hij weer afkomt: het is saai! Weeral hetzelfde!
Gelukkig doen ze onze school ook wel aan differentiatie, maar vorig schooljaar bleek dat niet voldoende te zijn. De juf lichtte gelukkig ook toe hoe ze op onze school de differentiatie aanpakken oa
*extra oefeningboekjes met verschillende niveau's (daar heeft hij altijd al de moeilijkste van)
*de sterke leerlingen in dat bepaald vak, helpen de zwakkere leerlingen in dat vak (vorig jaar konden ze dat niet doen omdat ze enkel met hun buur mochten samen werken en niet van plaats mochten wisselen door corona)
*om ook sterke leerlingen te belonen voor het doorwerken, geven ze geen extra oefeningen (want dit kan demotiverend werken, zoals bij mijn zoon), maar mogen ze dan soms op de computer dingen opzoeken of zet de juf de bak met lego in de hang en krijgen ze bijvoorbeeld de opdracht om daarmee een knikkerbaan te bouwen. Maar ook de zwakkere leerlingen krijgen op andere momenten uiteraard ook die kans.
Dus ze doen echt wel de moeite. Helaas vrees ik dat dit niet voldoende zal zijn, toch zeker niet tot het einde van het schooljaar.
En als ik dan zie hoe enthousiast hij deze week was omdat hij deze week op kamp ging om te leren programmeren (heeft hij zelf achter gevraagd). Sinds lange tijd niet de hele tijd moeten aanhoren dat hij zich verveelt, een ganse week geen strijd over simpele dingen als kleren aandoen, ontbijten... Ook zo fier dat hij de eerste dag samen met de jongen van 10 jaar als eerste klaar was (hij is zelf 8), gisteren was hij zelfs de enigste die de 2e oefening had kunnen maken, de rest had enkel de eerste oefening kunnen maken. Vandaag was de laatste dag en als hij thuiskwam vroeg hij direct of hij de gewone programmeerlessen tijdens het schooljaar ook mag volgen. Helaas vallen die samen met zijn voetbalwedstrijden, dus dat kan niet. Maar ze bieden ook wel onlinelessen aan met filmpjes en dus zelfstandig werk. En hij wil dat wel op die manier doen, hopen dat hij het volhoudt. En dan denk ik, wat een verschil, wat een enthousiasme. Enthousiasme dit hij niet meer heeft voor school. Of soms wel, als hij iets nieuws leert op dag 1. Op dag 5 is het al SAAI!!!
Volgende week als de school begint heb ik ook EINDELIJK het intake-gesprek staan met de psycholoog om zijn woede-uitbarstingen te bespreken. Daarna volgt nog een gesprek met onze zoon zelf. Bij het invullen van de vragenlijst was het toch wel confronterend hoe vaak zijn woede-uitbarstingen gelinkt zijn aan verveling en frustratie. Ze zijn ook gespecialiseerd in IQ-testen in combinatie met gedragsobservatie voor hoogbegaafden. En ik denk na de vragenlijst, het gesprek met mij, het gesprek met mijn zoon, ook hoe ik nu zijn enthousiasme deze week sinds lang weer terug zie, dat we misschien toch die test zullen moeten laten doen. Ben er altijd tegen geweest om dat te laten testen. Ik wil mijn zoon niet in een hokje duwen. Maar als ik zie hoe gelukkig hij deze week is nu hij eindelijk weer iets heeft dat hem uitdaagt en boeit, als dat hokje nodig is om de juiste begeleiding thuis en op school te hebben om hem weer zo gelukkig te zien, dan neem ik dat hokje er wel bij. Ik hoop dat hij dit schooljaar even gelukkig kan blijven als afgelopen week op kamp.