Therapeutisch knuffelen

De vierde dag dat ik geen (Bromasepam)pil in heb hoeven nemen, omdat de paniek in mijn buik te 'handelen' was 's ochtends. Voorzichtig optimistisch ben ik daarom. Ik vind het zo moeilijk te accepteren dat ik momenteel pillen nodig heb tegen die ellendige paniek. Het zijn niet eens alleen maar aanvallen, maar de paniek blijft de hele dag sluimerend aanwezig. Ik wil gewoon kunnen genieten van mijn lieve meisje en geen last hebben. Maar nu probeer ik te denken in kleine overwinningen:

Een boodschapje gedaan

De hond uitgelaten

Op visite bij oma

Ik hoor een stemmetje zeggen: 'poeh, poeh, nou, nou...dat je dáár al blij mee bent'. Maar ik móet wel. Als ik de kleine stapjes die ik nu maak, de kleine dingen die ik nu durf te doen, níét waardeer, dan is het erg uitzichtloos. Ik probeer meer te rusten/slapen, ook tussendoor. En verder vooral te kiezen voor mijn gezin. Liever de energie hebben om met mijn meiske in bad te gaan, dan op visite bij die of die. Liever even kunnen spelen en haar leren om te rollen, dan een boodschap doen bij een drukke winkel.

Keuzes maken.

En met zo'n lief en makkelijk meisje als Nora, is het nu ook écht weer genieten om voor haar te zorgen. Even heerlijk therapeutisch knuffelen. Nora blij, mamma blij. De paniek duw ik weg. Hopelijk blijft dit lukken.

Maar élke dag zónder (veel) paniek, is er weer 1tje!

Stapje voor stapje...