Huilen om leeuwtje van Opa

Eergisteren ben ik naar de camping gegaan waar mijn opa en oma dit jaar voor het 30e jaar stonden. Als kind kwam ik er ook, lekker logeren bij opa en oma. Opa kwam ons dan ophalen en moest wel 2 uur heen rijden en dan dus weer 2 uur terug. Na de logeerpartij zat hij dan weer in totaal 4 uur in de auto. Als ik daar aan denk, vind ik het nog steeds bijzonder. Maar opa deed het altijd met plezier en zonder mopperen.

Dit keer is de laatste keer voor mijn opa en oma dat ze op de camping zijn. Na 30 jaar is het afscheid nemen, want opa is ernstig ziek. Na da vakantie zal hij beginnen met de chemo. Maar alleen als er weinig tot geen bijwerkingen zijn. Want anders moet hij er gewoon mee stoppen en afwachten hoe lang het nog duurt. Met pijnstillers moet hij het dan uithouden. Aangezien eten nu al een probleem is, valt opa kilo's af en is niet meer de stoere man die ik als kind in hem zag.

Toen we gisteren op het punt stonden naar huis te gaan, kreeg ik een cadeautje van opa. 'Nu ben ik nog in leven', zei hij erbij. Oma vertelde later dat hij er mee bezig is dat de kans bestaat dat hij de geboorte misschien niet meer zal meemaken. Zo alleen met mijn oma gezeten kon ik mijn tranen niet inhouden. Maar opa en oma zijn zelf erg sterk, dus ik veegde ze snel weg. Oma zei: 'Het geeft niet, dat betekent dat je veel van opa houdt'. Later pakte ik het cadeautje uit: een knuffelleeuwtje. Deze zal een bijzonder plekje krijgen op de kinderkamer en ik zal ons kindje later veel vertellen over mijn bijzondere en lieve opa.

Nu hoop ik natuurlijk sterk dat opa de kleine nog eens zal kunnen vasthouden.....

SNIK....