Ik ben ZO BOOS!!!!!
Vorige week ben ik weer begonnen met werken. Ik werk nu voor 50%, 12 uur verdeeld over 3 dagen. Het gaat redelijk maar ik ben nog best snel uit mijn evenwicht. Vorige week kwam mijn leidinggevende voorzichtig bij mij polsen hoe ik erin sta als ze mijn ziekmelding gaan declareren bij het UWV omdat het zwangerschapsgerelateerd is. Geen probleem, ik heb ze al genoeg geld gekost afgelopen jaar. En ik vind het ook niet erg om het uit te moeten leggen wat er gebeurd is. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik kon een telefoontje van het UWV verwachten.
Vanmorgen zat ik op mijn werk. Er zitten 2 collega's op mijn kamer waarvan ik er 1 nog niet goed ken en ik weet ook niet wat hij van mijn situatie weet. De andere ken ik inmiddels goed en is een hele fijne vent die in april, jawel, ook vader wordt. Ik zat een lastig gesprek voor te bereiden en toen ging de telefoon. Met huppeldepup van het UWV, werkt u al volledig. Eh, nee! Oh, ik zie hier dat het in verband met een miskraam is, hoever was u in de zwangerschap. Ik voelde me totaal overdonderd en heb het gesprek afgekapt. Ik wil dit op mijn werk niet bespreken. (ik heb moeite genoeg om me staande te houden) Hij zou vanmiddag terug bellen tussen 2 en 4 uur.
Daarna maar even naar de wc gegaan om de tranen weg te slikken. Het werkte niet. Ik was ook zo boos. Geen enkel begrip, alsof hij naar een gebroken been informeert. Toen maar weer terug naar mijn plek. En een mailtje naar mijn leidinggevende en personeelszaken gestuurd. Ik was helemaal van slag. Mijn collega, die een zwangere vrouw heeft aaide me over mijn rug en de nieuwe collega haalde koffie. Mijn leidinggevende had een afspraak buiten de deur, maar de medewerkster van PZ kwam er gelijk aan. Ze was woest. Dit was nou net waar ze bang voor waren. Zij heeft zelf een vroeggeboorte met 26 weken gehad. En dat was al lang geleden dus ze weet hoe gevoelig het ligt. Toen het gesprek met de leerling. Het ging, maar daar is het ook mee gezegd. Toen ik terug kwam liepen achterelkaar collega's en toen mijn leidinggevende ook binnen. Ze waren allemaal boos en vonden hem ontzettend lomp. Als het vanmiddag niet ging, dat gesprek, moest ik mijn leidinggevende maar bellen en ging hij er werk van maken. Toen maar gauw naar huis gegaan.
Zonet heeft die pipo gebeld. Wat een slapjanus. Ja, zei hij, er is geen gemakkelijke manier om er naar te vragen. Nee, halloooooo! Dat weet ik ook wel, maar je kan toch even vragen of het gelegen komt en niet gelijk ter zake komen. Ja zei hij, maar de meeste mensen kunnen er na 1 of 2 weken al over praten en dit is al zo lang geleden. Toen werd ik woest. Ik had het telefoontje verwacht, maar niet nu en op het werk. Het kwam keihard binnen bij mij. Ook omdat ik afgelopen zaterdag uitgerekend was van onze Pearl. Ik heb het hele verhaal eruit gegooid en hem gevraagd of hij kinderen had! Nee dus! Nou, dan snap ik het!!! Oooooh, wat ben ik boos. Uiteindelijk, na een heel aantal slappe smoesjes van hem, dat mijn werkgever zo weinig op het formulier had gezet, dat het lang geleden was enz, heeft hij toch zijn excuses aangeboden.
Ik ga mijn boosheid maar uitleven op de tuin, die kan wel een goede opknapbeurt gebruiken. Als je mij zo boos krijgt ben je wel heel lomp hoor! Ik kan best tegen een stootje, maar dit ging mij echt te ver.
reacties (0)