Mijn 2011

In februari kwam ik thuis te zitten. Dat was eigenlijk al vanaf 2009 begonnen te spelen. Mijn man was net voor de kerst thuis gekomen na 4,5 loodzware uitzendingsmaanden. Hij zat in Afghanistan. Het hele jaar 2010 was ik aan het kwakkelen, ik ben zo'n 8 keer ziek geweest. Dan keelontsteking, dan blaasontsteking, dan barstende hoofdpijn, dan weer verkoudheid. In januari en februari ook ziek geweest en toen ben ik naar mijn leidinggevende gestapt. En hij stuurde me op staande voet naar huis. Ik mocht nog maar net mijn computer afsluiten en wat dingen overdragen. Ik moest naar huis en mocht pas terug komen in overleg met de arbo arts als ik weer lekker in mijn vel zat. Ik kreeg een goede psycholoog en werkte hard aan mijn herstel. Eind april ging het heel lekker en kreeg ik een vakantiegevoel ipv dat ik niet lekker in mijn vel zat. We prikten een datum om op reintegratiebasis te gaan starten.

Het ging heel goed met mij. Tja, en toen knapte het condoom en was ik begin mei onverwachts zwanger, net voor ik weer zou gaan werken. Grote schrik en daarna enorme blijdschap. Het kindje was hoe dan ook meer dan welkom. Op mijn werk reageerden ze positief en vingen mij goed op! Want ik vond het best vervelend voor hen. We hebben overlegt en ik zou gedeeltelijk blijven werken tot de zomervakantie en dan weer volledig aan de slag tot mijn verlof. De eerste echo was niet zo'n succes. Het kindje was minder ver dan we verwacht hadden, maar het hartje klopte en daar hielden we ons aan vast. We hadden het op zondag verteld aan onze grote meiden. Och, wat waren ze blij. We hebben er een filmpje van gemaakt. Prachtig om te zien. En toen kwam de tweede echodatum. Ook al had ik al gevoeld dat het foute boel was, ik was zo enorm van de kaart. 30 juni 2011 is onze Pearl op de wereld gekomen. We hebben haar als gezin begraven. Het was indrukwekkend.

Mijn man zag mijn verdriet en besloot dat we er toch nog een keer voor moesten gaan. We hadden een heerlijke vakantie in Italie en ik kwam zwanger terug. Na de eerste blijdschap werd ik heel bang. We mochten weer voor een vroege echo. En weer was foute boel. Heel fout zelfs. In eerste instantie dachten ze aan een mola zwangerschap dus ik moest zo snel mogelijk gecuretteerd worden, dat was 31 augustus. Het bleek geen mola maar toch een bbz te zijn. Het zou dan in de linker eileider zitten. Erg duidelijk was het niet. Toen was het wel of niet ingrijpen en de eileider verwijderen. De gyn koos voor elke week bloedprikken. Dus 10 weken bloed geprikt. Het ging moeizaam naar beneden. Op een gegeven moment dreigde toch een chemokuur. Het zou elke week 3x moeten halveren en toen halveerde het niet eens 1x per week. Gelukkig toch net niet aan de chemo. Toen het hcg een heel eind gedaald was kreeg ik buikpijn. Behoorlijk heftig. Dus weer naar de gyn. Het zag er rommelig uit. Na een hele tijd en weer twee ziekenhuisbezoeken heb ik besloten in te gaan op het voorstel van de gyn om een kijkoperatie te doen. Ik was er niet gerust op en ik voelde daar steeds iets zitten. Het hcg stond inmiddels op 0.

We hadden de datum voor de kijkoperatie op 2 december gezet. Heel spannend. De zondag voor de kijkoperatie was ik niet zo lekker. Ik ging op tijd naar bed. Ik was heel koud en niet lekker. Toen begonnen mijn darmen te rommelen en tja, toen gauw naar de wc. Op de wc ben ik flauw gevallen. Ik ben zo op mijn gezicht geploft op de stenen vloer in de douche. 2 tanden flink kapot en 1 tand een klein stukje af. 1 tand helemaal door de lip heen en een hele zere neus. Hierdoor de kijkoperatie maar uitgesteld op advies van de huisarts. Ik ben meer dan een week duizelig geweest. Wat voelde ik me beroerd.

Op vrijdag 9 december is de kijkoperatie toch doorgegaan. Vlak voor de operatie vroeg de gyn wat ik wilde dat ze deed als ze iets tegenkwam. Eruit was mijn antwoord, haal het weg als het niet goed is! En ja hoor, toen ik bijkwam was mijn linker eileider verwijderd. De rechter zag er goed uit. Toch voelde het wel als opluchting, die kan niet meer vervelen.

Op donderdag 15 december, een krappe week na de operatie, moest ik naar de tandarts voor het herstel van mijn tanden. Het ging helemaal niet goed, ik heb tranen met tuiten gehuild vanaf dat ik binnenkwam. Er bleek een ontsteking bijgekomen te zijn en beide voortanden waren afgestorven. Ik deed niets anders dan huilen, dus ze heeft me maar weer naar huis gestuurd met een penicillinekuur. Op vrijdag 23 december moest ik terugkomen voor de wortelkanaalbehandelingen en het maken van de tanden. Gelukkig was ik toen weer wat stabieler.  Ik heb een uur in die stoel gezeten en mijn tanden zijn nu gerepareerd. Mijn leidinggevende had gebeld terwijl ik daar was dus die heb ik gelijk even teruggebeld. Niet zo handig van mij, want hij kreeg de volle laag van de spanning over zich heen. Gelukkig kan hij dat wel hebben en heeft hij me het hele jaar al begeleid. Maar ik heb ook dit weer gehad, de zoveelste hobbel dit jaar.

Deze week ga ik nog met de psycholoog praten hoe ik het begin januari weer op ga pakken.
En dan 2 januari nog een klein stukje van mijn tanden bij de tandarts laten afslijpen, het zit nog net niet goed.
3 januari de uitslag bij de gynaecoloog van het onderzoek van de eileider.
9 januari arbo arts
13 januari huisarts
17 januari dermatoloog (er zit een plekje op mijn heup en dat steekt gemeen, en dat wil ik eruit)
20 januari tandarts reguliere controle en controle van de nieuwe tanden enzo.

Dit was mijn jaar! Terugkijken op oud en nieuw gaat pijn doen, en vooruit kijken ook. Geen baby in januari of april. Gelukkig kan ik mijn zegeningen nog tellen, maar ik moet er deze keer best moeite voor doen. Dit was echt een enorm moeilijk jaar! En wat 2012 gaat brengen, geen idee. Misschien is het maar goed ook dat ik dat niet weet! ;)