Bevallingsverhaal

Voordat ik het bevallingsverhaal vertel, wil ik graag nog wat achtergrond vertellen. Ik zal het zo kort mogelijk houden, maar daar ben ik zeker als ik typ niet zo goed in. Degenen die mijn blogs hebben gelezen op BB weten dat. Ik kan het wel, maar als ik tijd heb en er is meer dat ik kwijt wil, mag je er even voor uit trekken. Hihihi!Goed, mijn verhaal begint 4 jaar geleden. 10 mei 2010 heb ik van mijn vader afscheid genomen in het bijzijn van mijn moeder en zus. We zaten aan zijn bed en hadden hem alledrie vast terwijl hij zijn laatste adem uitblies. Heel heftig en verdrietig, maar heel mooi en bijzonder dat wij hier met elkaar bij waren, dat we als gezin afscheid hebben genomen. Ik heb sindsdien heel erg het gevoel dat mijn vader ons helpt wanneer we dat écht nodig hebben. Zo kwam bij mij Ray na een half jaar op mijn pad. Wat ik het allerliefste wilde, was een lieve vriend met kinderwens, net als ik. Tadaaaa! Een maand later (4/11/10) waren we samen en in maart 2011 ben ik met de pil gestopt en 7/4/11 had ik een positieve test in handen. Wat waren we blij! Ik had toen BB naam IBelieveInMiracles genomen, want dit was toch echt een prachtig wonder. Zo mooi!We woonden nog niet samen, we dachten heel makkelijk dat komt wel goed en dat kwam het ook. Augustus 2011 zijn we verhuist. 16/12/11 ben ik bevallen van Amelia. In het bijzijn van naast het ziekenhuispersoneel (ivm vacuümverlossing) en Annemarie de verloskundig en Ray ook mijn moeder en zus. Die wilde ik er graag bij hebben om de circel rond te maken. Samen bij het afscheid van mijn vader en samen bij het verwelkomen van Amelia. Wat een heerlijk kind is zij. En wat houden we veel van haar. Na een tijdje begon het weer te knagen, want we wilden heeeeeeeeeeeeeeel graag een broertje of zusje voor haar, maar in de woning waar we in woonden ging dat echt niet lukken. Moesten we eerst verhuizen.In 2013 zijn we daar toch echt moeite voor gaan doen bij de woningbouw en wonder boven wonder hadden we binnen enkele maanden al een aanbod voor een huis. We zijn gaan kijken en waren meteen verliefd op het huis. Op mijn verjaardag (30 juli 2013) kregen we de sleutels en diezelfde week zijn we ervoor gegaan onder het mom van 'wie weet of we dit keer weer meteen zwanger raken.' Ja dus! Ray had beetje moeite met het geloven. De eerste test was vroege test, dus licht streepje. 'Licht streepje is ook een streepje Ray. Ik ben écht zwanger!' hihihiIk was alleen zooooo bang dat het mis zou gaan, want we konden toch niet zoveel geluk hebben?Bij echo 1 was er de grote opluchting: kloppend hartje én geen meerling. Was ik bang voor geweest omdat het in onze familie voorkomt. Mijn moeder is één van een twee-eiige drieling namelijk.Pas toen we de 20 weken echo hadden gehad durfde ik er een beetje in te gaan geloven en langzaam te genieten. Ik heb toen mijn BB naam veranderd van IBelieveInMiracles, naar Grazie (bedankt in het Italiaans).Dankbaar dat ik weer een gezond kindje in mijn buik droeg.Deze zwangerschap heb ik verder niet zo van genoten als bij Amelia. Zoals ik wel vaker heb laten vallen, zat ik niet lekker in mijn vel. Ik was heel onzeker, voelde me onaantrekkelijk en lomp en als ik foto's terugzie denk ik waarom? Maar probeer dat maar aan je hormonale ik duidelijk te maken. Dan voelde ik me weer schuldig naar het kleine meisje in mijn buik dat ik niet zo genoot van de zwangerschap als bij Amelia. Er waren natuurlijk de momenten bij de echo's en wanneer ik haar voelde bewegen en zeker toen ik op een gegeven moment mijn buik kon zien bewegen, dat was geweldig. Maar ook dacht ik regelmatig hoe kan het toch dat ik bij dit kindje niet kan aanvoelen hoe ze is? Waarschijnlijk omdat ik deze hele zwangerschap heel anders beleefde dan de eerste.Toen kwam de uitgerekende datum dichterbij en kreeg ik best wel de zenuwen voor de bevalling. Had ik de eerste keer niet. Nu wel. Toen had ik zenuwen of de borstvoeding wel ging lukken. Daar maakte ik me nu dus totaal geen zorgen over. Dinsdag 29/04/14 waren we bij de verloskundige en die vroeg aan mij wat ik wilde. Ik heb gevraagd of ze kon checken of er al wat veranderd was na het vorige inwendig onderzoek en als het kon of ze me dan zou kunnen strippen. Ze wilde het eerst niet doen, maar toen ik zei dat ik bang was om 10 mei te bevallen (sterfdatum van mijn Pappie) zei ze ook dan doe ik het wel, maar dan hoop ik dat je niet tegelijk gaat bevallen met de andere vrouw die ik vandaag gestript heb. Afspraak was als er niks gebeurde dat ze dan zondagochtend langs zou komen. De dagen erna wel veel gerommel, maar niks zette door.Zondagochtend belde de verloskundige en we spraken af dat ze half 2 langs zou komen. Ik was de dagen ervoor nog druk bezig geweest met wat laatste dingen van mijn 'lijstje' waar tot die zondag steeds weer dingen bijkwamen. Zo heb ik nog allemaal laatste dingen in huis aangepast en een schilderij voor Amelia gemaakt. Nadat de verloskundige zondagmiddag mij weer gestript had, voelde ik wel degelijk dat er vanalles ging rommelen van binnen en in plaats van het rustig aan te gaan doen (waar Ray mij de kans voor gaf door met Amelia op pad te gaan), heb ik op Amelia haar kamer nog een kast verschoven en wat spullen verplaatst zodat ik helemaal tevreden was met haar kamertje.Ray ging in de avond nog werkkleding klaarleggen, maar ik zei al dat die niet nodig zouden zijn de volgende dag. 'ja ja we zien wel'. Typisch geval van ongelovige Thomas. Eerst zien en dan geloven hihihi.Die avond nog een film aangezet 'monuments men' ofzoiets. Ik kon mijn aandacht er niet echt bijhouden.laatste film die ik bewust heb gezien terwijl ik zwanger was, was eerder die zondag 'Snuf de hond in oorlogstijd.' Maar gewoon gaan slapen, want er zette nog niks door. Om 04:00 werd ik wakker door buikpijn. Had ook gedroomd over weeën, dus ik dacht 'wie weet is het toch echt al begonnen terwijl ik sliep.' Ik had nog mijn twijfels maar toen voelde ik na een kwartier weer een pijngolf opkomen. Een wee durfde ik het nog niet te noemen want daarvoor was het niet pijnlijk genoeg, maar ging er wel in geloven dat het misschien begonnen was. Ik besloot floradix in te nemen en wat crueslie te eten, want als ik echt zou gaan bevallen kon ik wel wat energie gebruiken én hopelijk van te voren nog even goed naar de wc. De pijn bleef terugkomen, dus ging ik maar even douchen. Het warme water kon twee dingen doen, de bevalling verder in gang helpen of de pijn wegnemen, maar die werd alleen maar heviger, maar was nog steeds goed te doen, alleen volgden de pijngolven elkaar wel steeds sneller op. 5:00 toch maar de verloskundige gebeld om te vragen of ik Claudia alvast moest bellen om te komen vanuit Amsterdam (ivm oppassen op Amelia tijdens de bevalling). Ik vertelde dat het al een uur regelmatig aan de gang was, steeds korter op elkaar en steeds pijnlijker, maar nog wel goed te verdragen. Ze raadde me aan Claudia te bellen aangezien die niet 1,2,3 bij ons zou zijn met openbaar vervoer. Claudia meteen gebeld en ondertussen weer tegen Ray gezegd dat die waarschijnlijk écht niet naar werk hoefde. Voorzichtig begon Ray daarin te geloven. 5:40 mijn moeder gebeld dat Claudia tegen 7:00 bij mij zou zijn maar dat zij nog niet hoefde te komen, maar dat ze wel alvast voor de kat (Dirk) kon gaan zorgen en dat ze zelf klaar was om mijn kant op te komen.6:00 Raffaella gebeld. Dit gesprek duurde door opkomende wee nog korter dan met mijn moeder (moest gesprek toen ook afkappen door pijnlijke wee). Raffy vroeg of ze meteen ook onze moeder op moest halen. Dat leek mij toch wel goed idee. Daarn verloskundige gebeld dat ik ook mijn zus en moeder inmiddels had verzocht (mijn moeder via Raffaella) om onze kant op te komen omdat de weeën wel echt steeds pijnlijker waren en de pauzes steeds korter. Ze vroeg of de stagiaire (Eline) mee mocht komen en ik vond het prima. Ze zou er binnen half uur zijn.Ray had inmiddels ook naar werk gebeld dat hij niet zou komen. Ja ja, hij geloofde het inmiddels wel echt hihi. Rond kwart voor 6 had hij werk afgebeld.Hij stelde voor om Claudia van het station te halen (10 minuten met de auto heen en weer).Rond half 7 kwam Raffaella tegelijk met de verloskundige met stagiaire aan.Ik deed nog open maar moest snel wee opvangen. Dat ging nog staand. Ik werd onderzocht en had inmiddels 3 cm ontsluiting dus van 1,5 was ik naar 3 cm gegaan sinds zondagmiddag. Ik had in ieder geval niet voor niks pijn gehad. Annemarie vroeg aan mij of ze moest blijven of na paar uur terugkomen. Ik stelde voor dat ze eerst haar thee opdronk in de woonkamer en dat ik ondertussen zou nadenken.De weeën kwamen daarna steeds sneller en heviger achter elkaar. In buik, benen én rug. OMG! Ik dacht bij Amelia dat ik het zwaar had met mijn weeënstorm met alleen buikweeën, maar dit was andere koek. Op mijn verzoek haalde Ray Annemarie en Eline er weer bij en vroeg ik om pijnstilling. Ik ging dit niet zonder redden als het zo doorging. Ik ben niet kleinzerig maar had echt tranen van de pijn.Annemarie ging bellen met het Diaconessenhuis of er plek was nadat we hadden overlegd over de verschillende soorten pijnstilling. Toen ze zei dat de pijn misschien niet helemaal te bestrijden viel zonder ruggeprik zo heftig als ik het had, zei ik doe dan alsjeblieft ruggeprik terwijl ik daar eigenlijk heel erg op tegen ben (alleen in uiterste noodgeval, bij echt hevige pijn, of dus als het medisch noodzakelijk is door keizersnee). Maar ik wilde van die pijn af en het liefst zo snel mogelijk.De huiskamer was inmiddels behoorlijk gevuld, want mijn zus zat daar,haar vriend Bart had mijn moeder gehaald dus die twee waren er ook. Ray had Claudia gehaald en de verloskundige en stagiare waren daar ook weer naar toe. Ray en ik konden tussen de weeën door daarom af en toe best lachen. Zo zei mijn zus op gegeven moment dat mijn timing deze bevalling beter was (in de ochtend, nadat ze had kunnen slapen ipv rond 18:00 echt beginnen en volgende ochtend 8:34 bevallen...) Zo leuk als er alleen een dunne gipsplaat tussen woonkamer en grote slaapkamer zit hihihi (hebben we zelf geplaatst).Om 8:30 waren we in het ziekenhuis. Ik keek op de klok en dacht terug aan ruim twee jaar eerder toen ik om 1:00 's nachts naar diezelfde klok keek en dacht 'deze tijd ga ik nooit vergeten, dit moment dat ik op die klok kijk' en dat is zo en ook van de tweede bevalling weer hetzelfde verhaal.Daarna ging alles zo snel. We kwamen op de afdeling en de ene na de andere stelde zich aan me voor: artsassistent, verpleegkundige, anesthesist en nog een paar. Kon ze allemaal niet uit elkaar houden, want zat al enige tijd in weeënstorm, dus kon alleen maar denken 'zo meteen die prik.' Maar dat ging niet gebeuren. Er was veel gedoe om de electrode die niet goed bleef zitten op het hoofdje van ons kleine meisje. Was haar hartslag zo onregelmatig of zat die electrode niet goed. En het apparaat dat op mijn buik zat, bleef ook niet goed zitten, dus in plaats van mijn lichaam te kunnen volgen met opvangen van de weeën moest ik luisteren naar het ziekenhuispersoneel dat probeerde de hartslag van mijn kleine prinsesje weer goed te krijgen. De prik ging om meerdere redenen dus niet door. De hartslag van mijn kleine poppetje baarde iedereen zorgen. Laatste wat je wil horen als familie zijnde. Laat staan als je daar ligt te baren. Pffff! Je zou denken dat ik zo 'in' de bevalling zat dat ik weinig mee kreeg, maar omdat ik steeds bevelen kreeg van het ziekenhuispersoneel en niet mijn eigen gang kon gaan, lukte dat niet echt. Daarom drong helaas dus alles tot me door, ook die dingen die je dus liever niet helemaal bewust hoort.Ik was zo bezorgd om mijn kleine meisje :'( Ondertussen ging de weeënstorm gewoon vrolijk door.. Zo vrolijk was ik dus niet. Wat baalde ik ontzettend dat die ruggenprik niet door was gegaan. Maar nu overheerste dus de angst of alles wel goed zou gaan. Er werd zelfs gesproken over spoedkeizersnee, maar doordat ik zo door de ontsluiting heen vloog, hadden ze zoiets van de natuurlijke manier gaat op dit punt sneller. Dat was dus ook de tweede reden dat de ruggenprik niet doorging. Ze gingen mij voor de zekerheid nog een keer onderzoeken, had ik al bijna volledige ontsluiting.Toen ik mocht persen, voelde ik de eerste paar weeën nog niet veel, maar toen het eenmaal duidelijk werd dat ik echt persweeën had, ging het heel snel. Bij de tweede keer goed persen voelde ik mijn kleine poppetje schuiven door het geboortekanaal. Wat een bijzonder gevoel. Waar ik bij Amelia achteraf dacht 'dat was natuurlijk Amelia,'wist ik het nu op dat moment al. Dat was zo mooi. Dat gaf mij ook de kracht om bij de volgende perswee weer verder te gaan, ondanks dat ik even angst had. Annemarie zei dat ik even door die angst heen moest en dat deed ik ook. Toen voelde ik al branden. En ik wist 'ze is er bijna!'Toen zeiden ze ook nog tegen mij dat ik haar hoofdje kon voelen en dat gaf me bij de kracht om bij de volgende wee door dat branderige gevoel heen te gaan. Zo mooi ook de reacties op dat moment van mijn moeder en zus. Ik kan me niet precies herinneren wat ze zeiden, maar dat ze emotioneel en blij waren was wel  heel erg duidelijk. Tegen mij werd gezegd dat ik mijn ogen open moest doen en kijken, want dan kon ik haar eruit zien komen. Wat was dat mooi zeg! Terwijl ik dit laatste stuk over de persweeën schrijf stromen de tranen rijkelijk.Ons kleine prinsesje werd aan mij aangegeven door Eline en ik pakte haar aan en zei tegen de aanwezigen 'mag ik jullie voorstellen aan Stella, Giovanna, Catherina.' Onze kleine Stella kwam er huilend uit. Dus alle zorgen waren voor niks geweest. Ze was helemaal gezond.Ze bleef hard brullen tot ze bij mij aan de borst lag. Wat was ik dankbaar dat ook ons tweede prinsesje helemaal gezond ter wereld was gekomen. Grazie!Ik vroeg hoe laat het was en toen zei iemand 9:46.Waarop ik heel verbijsterd reageerde met 'zo vroeg nog????' Ik was in tijd van een uur en een kwartier van 5 cm ontsluiting naar bevallen gegaan. Geen wonder dat die weeën zo ontzettend heftig en pijnlijk waren. Annemarie zei dat ze niet wist of de bevalling zo snel was gegaan omdat Stella het moeilijk leek te hebben of dat Stella het moeilijk leek te hebben omdat de bevalling zo snel ging. Gelukkig bleek Stella bij de testen die gedaan zijn achteraf nergens iets aan over gehouden te hebben. Ze was zo fit als een pasgeboren baby kan zijn. Haar gebrul direct uit mijn buik vandaan deed dat ook al vermoeden. Wat ik ook nog even wil zeggen is dat ik geweldig ben gesteund deze bevalling door Ray en door de verloskundige en door de stagiaire. Eline gaf tegendruk op mijn rug om die pijn op te vangen. Ray hield mijn rechterhand vast en met mijn linkerhand duwde ik op mijn benen. Mijn moeder en zus waren er meer bij voor de morele steun.Heel fijn dat ze erbij aanwezig waren. En Raf maakte ook foto's tot ik op gegeven moment vroeg of ze kon ophouden, want het geklik van haar camera ging me heel erg irriteren hihihi. Ze had ook al gezegd dat ik het moest zeggen wanneer ze moest stoppen met foto's maken.En Ray, mijn lieve droppie. Zo fijn dat alleen het vasthouden van Ray mij hielp om rustig te blijven op meerdere momenten, zoals toen we de lift uitstapten voor de ingang van het ziekenhuis en ik daar een wee moest opvangen. Alleen al zijn handen vasthouden hielp mij op dat moment. En Amelia? Die overtreft alle verwachtingen als grote zus. Een lievere, trotsere grote zus kan je niet wensen denk ik.Veel liefs, Renata