(18+2) Afscheid en nieuw leven - dag lieve opa W.

Inmiddels drie weken geleden was ik nog met Amelia bij zijn opa en oma op de koffie geweest, omdat ik daar vlakbij was geweest op kantoor. We hebben gezellig gekletst en gelachen. Amelia die wilde dat zij achter haar aan onder de eetstoelen door wilden kruipen net als oom Bart de dag ervoor nog had gedaan. Of twee dagen ervoor was dat alweer. En afgelopen vrijdag kwam Ray in tranen thuis omdat hij net had gehoord dat zijn lieve opaatje niet meer in ons midden is. Zondag hebben we een cd gebracht naar zijn oma met daarop de drie gevraagde nummers voor de uitvaart. Amelia riep een paar keer vragend om 'opa' ze snapte er helemaal niks van waar haar opa was. Ons verdriet heeft ook zijn weerslag op haar, want hoe je ook probeert normaal te doen, de tranen vloeien toch regelmatig. Ik merk aan haar dat hoewel ze goed slaapt, ze regelmatig in grote paniek en verdriet wakker wordt. Zondagnacht heeft ze hele nacht bij ons geslapen (vanaf dat Ray en ik naar bed gingen). Helemaal in paniek bovenop mij in slaap gevallen en gistermiddag werd ze na haar slaapje zo in paniek wakker en vanmorgen weer. Ik weet dat ik moet proberen om het haar uit te leggen op een manier die voor haar duidelijk is, want nu voelt ze veel aan, maar kan het geen plek geven en dat zorgt bij haar voor frustraties. Merk ik aan haar gedrag. Maar ja, hoe leg je uit aan een peuter van twee waarom haar pappa en mamma verdrietig zijn?
En dan komt naast het verdriet om de lieve opa van Ray bij mij natuurlijk ook weer verdriet om mijn vader naar boven. Is ook pas 3,5 jaar geleden. En voor Ray is het niet alleen zijn opa, maar weer een link minder met zijn jong overleden moeder. Heftig hoor. Logisch dat Amelia nu op negatieve manier aandacht trekt.
Ik moet daarom nu ook stoppen met bloggen.
Liefs, Renata