Weer verhuizen (zal toch emotioneel zijn) plus update van mijn dochter

Twee jaar geleden was ik zwanger van Amelia toen we verhuisden. Huis zoeken tijdens zwangerschap en ook

verhuizen, wat een nachtmerrie. Dat wilden we niet nog een keer meemaken. En dat doen we dus ook niet.

We wisten dat deze woning tijdelijk zou zijn. Met maar 1 slaapkamer, zo ruim als hij ook is, zou het op een

gegeven moment toch te klein worden. We willen Amelia nu wel haar eigen kamer gaan geven en met het ook

op de toekomst ook een extra kamer. Het huis zoeken is allemaal sneller gegaan dan verwacht en omdat we

van huur naar huur gaan, zitten we verder ook niet met lastige verkoop etc. Zo fijn in deze tijd. We gaan naar

een fijne benedenwoning in een maisonette. Dus heerlijk niet meer in een flat. We krijgen ook een prachtig

ruime tuin daar. Ik denk dat alles, inclusief inschrijving en zoektocht twee maanden heeft geduurd bij elkaar en

deze week gaan we over naar het nieuwe huis.

Ik kijk er echt naar uit om te verhuizen, maar zal toch ook vreemd zijn om hier weg te gaan, waar ik groot deel

van zwangerschap heb meegemaakt, waar de bevalling is begonnen en waar Amelia haar eerste jaar en 8

maanden heeft gewoond. Zoveel grote en kleine veranderingen voor haar in die periode. Van een pasgeboren

baby die eigenlijk alleen huilde als ze honger had of vieze luier, naar een dreumes die heel goed weet wat ze wil.

Nog steeds niet vaak huilt, maar die wel heel goed nep kan huilen, soms niet zo goed en dan stopt ze er meteen

mee omdat ze merkt dat daar toch niemand in gaat trappen. Hahaha!

Nu loopt ze rond en heeft hele verhalen, waar zo langzamerhand ook wel heeeeel veel van te begrijpen is. Ik merk nu

dat ze het heel frustrerend vindt wanneer ze iets zegt tegen mij en ik begrijp haar niet. Dan gaat ze het net zo lang

herhalen tot ik het lijk te begrijpen. Is ook lastig natuurlijk. De kleine prinses is ook wel echt een papegaai. Je moet

opletten wat je zegt als zij in de buurt is, want ze hoort alles ook al lijkt ze in haar spel. Was ik even bij de

buurvrouw en zat ik te vertellen hoe ze een vriend van Ray een grote baby noemde, kwam Amelia aangelopen en zei

ze 'Mamma? Mamma grote baby.' Daar ben ik dan maar mooi klaar mee. Ik ben een grote baby. Hahaha!

Wat ik ook zo lief vind, is als ze 's middags naar bed gaat en ik hoor haar door de babyfoon heen zingen. Dan smelt

ik gewoon. Dat doe ik ook wanneer ze me spontaan tussen het spelen door een knuffel komt geven en allemaal kusjes.

Iets minder wanneer ze 's avonds opeens niet alleen wil zijn in de slaapkamer en maar om mamma blijft roepen.

Zo makkelijk als het overdag naar bed gaan is, zo lastig gaat het vaak in de avond de laatste tijd. Maar ik wijt het echt

aan de drukte hier door de verhuizing én blijkbaar is het ook wel een fase, want hoor meer mamma's die op het moment

problemen hebben met dreumesjes die niet alleen willen blijven in de slaapkamer. Ik hoop dat dat in het nieuwe huis

beter gaat. Zal vast even wennen zijn, alleen op haar kamer, maar denk dat het ook wel rustig is. En ze begint nou

wanneer we maar even bij het huis gaan kijken over 'kamer.' Wil ze bij haar kamer kijken. Het is een echte meisjeskamer

(wit met roze). En ze vindt het prachtig. 'Roze,' zegt ze ook steeds. Hihi!

Maar goed, alle herinneringen die we hebben van het opgroeien van onze kleine prinses hier, die blijven natuurlijk wel, maar

dat zal het toch wel een emotioneel moment maken denk ik wanneer we de deur voor het laatst hier achter ons dichtdoen.

We wonen hier ook heel dichtbij mijn moeder. Ook vreemd dat we dan aan de andere kant van de stad gaan wonen, maar

dat is nog steeds makkelijk te overzien hoor. Maar wel raar idee. Vooral ook omdat mijn moeder alleen is nog en iedereen

zegt altijd dat het zo fijn is dat ze ons dichtbij heeft en nu gaan we hier weg uit de buurt. Ach, dat komt ook allemaal wel

goed. Pff, volgens mij heb ik heel verhaal geschreven, was ik helemaal niet van plan. Hahaha!

Fijne dag verder! Liefs,

Renata