Pandora ik ga je missen

Het was december 2001 en ik werkte in Amsterdam Sloterdijk, maar woonde sinds een half jaar weer in Leiden. Op vrijdagavond ging ik regelmatig wat drinken bij Hermes in de buurt van werk en vaak daarna Amsterdam in, bleef ik logeren bij vrienden of collega's om niet terug naar huis te hoeven in de nacht. En het kon gebeuren dat ik dan pas zondag naar huis ging omdat het gezellig was. Maar in die periode bedacht ik me dat ik heel graag een kat wilde en zo kwam begin januari Pandora in mijn leven. Een kat uit het asiel van 9 maanden oud die meteen miauwend en kopjes gevend in m'n nek was komen liggen. Zij had besloten dat ze met mij mee wilde en ik was verkocht. Vanaf dat moment was ik haar baasje want als ik ergens was was het voor haar goed.

Pandora kon mee aan een tuigje en zo heeft ze met mij in trein bus en metro gezeten toen ik haar een keer meenam naar vrienden. Later dat jaar kwam een tweede kat erbij die zij meteen accepteerde (Roma) en toen deed ik dat niet zo snel meer omdat Pandora dan niet meer alleen thuis was. Maar halve weekenden weg zijn zoals voordat Pandora er was deed ik ook niet meer.
Ook Nino het katertje die er in 2003 bij kwam accepteerde ze meteen. Als een moederkat ontfermde ze zich over hem.

De band die ik met Pandora heb, is heel bijzonder. Hoe ik me voel is aan haar te zien. Waar ik was in huis, hield zij me in de gaten en sinds augustus is dat in een huis met aparte slaapkamer lastiger geworden. Dan hoorde ik haar opeens heel zielig miauwen en moest ik haar even geruststellen en laten weten waar ik was. Echt een schootkat is het nooit geweest. Wel om even geaaid te worden maar dan bleef ze kaarsrecht zitten. Het schattige was ook dat ze naast je kwam zitten en begonnen te spinnen voordat je haar aanhaalde. Ze kon wel uren tegen me aanliggen als ik haar oppakte. Dat vond ze heerlijk. Moest ik wel blijven staan want als ik ging zitten was ze meestal snel weer van m'n schoot af.

Je kon ook hele gesprekken met haar volgen. Een maand of twee geleden kwam ze nog op een stoel erbij zitten aan de keukentafel en gaf Ray en mij iedere keer antwoord.

Met de bevalling is ze er met het gedeelte thuis de hele tijd voor me geweest. Toen de weeën steeds pijnlijker werden kwam ze me tijdens de weeën kopjes geven. En week verder met Nino niet van m'n zijde. De volgende dag kwamen die twee me ook begroeten. Ze is geen moment jaloers geweest. Heel lief keek ze naar Amelia.

Al snel na de bevalling vond ik dat ze er minder goed uitzag maar ik gaf de schuld aan stress en probeerde haar bij te voeden. Dat hielp allemaal niet. Zaterdag wankelde ze op haar pootjes en zijn we op stel en sprong naar de dierenarts gegaan. Uitslag: tumoren . Niet meer te redden. Ik zou het kunnen proberen maar wie wordt daar gelukkiger van? We hebben haar nog mee gekregen nadat ze haar wat injecties heeft gegeven met vitamine pretnison etc. Maar ons besluit stond al vast. Vandaag ga ik met m'n moeder en Amelia voor de laatste keer met Pandora naar de dierenarts. Om te zeggen dat ik er kapot van ben is een understatement. Ze heeft me zoveel liefde gegeven en dat ze nu op zo'n manier moet gaan terwijl Amelia net in m'n levende is gekomen dat is gewoon wreed. Amelia zal haar nooit bewust meemaken en zal hoogstwaarschijnlijk nooit begrijpen hoe bijzonder Pandora altijd is geweest.

Pandora, ik ga je missen.