Verhuizende...
Zoals de titel van mijn blog ook zegt - wij zijn nog steeds druk met de verhuizing.
Ik ben nu heel even in mijn oude kamer, waar mijn computer nog staat omdat het bureau toch weggaat en we hier nog even internet hebben, terwijl die in ons nieuwe huisje nog moet worden aangesloten.
Er staan hier nog maar een paar spulletjes die nog mee moeten naar het nieuwe huis, maar het meeste is al over. Een hele berging vol. Die spullen gaan we doos voor doos uitpakken en uitzoeken of er toch nog dingen weg kunnen.. pfff... bij het idee alleen al word ik moe, maar gelukkig wil Ray helpen.
De katten en de ratjes zijn ook nog hier, maar morgen gaan ze mee. Dan hebben we hun verblijf ook helemaal opgeknapt. We laten ze namelijk niet in de woonkamer wanneer we niet thuis zijn of als we slapen, want de ruimte die ze dan wel hebben, is al ongeveer even groot als mijn hele huis.. hahahaha!
Vannacht eerste nacht in nieuwe huis doorgebracht, maar ik miste de katten wel. Raar idee dat zij hier waren en wij daar. Dat hoort gewoon niet. Maar nog één nachtje en dan mogen zij ook verhuizen samen met de ratjes.
Met mij en de baby gaat verder alles wel goed. De buik begint nu wel aardig op te vallen voor mensen die me al langer meemaken. Heb alleen helaas wel wat bekkenklachten, maar gelukkig valt het vandaag weer mee. Mijn moeder zei al dat het waarschijnlijk de stress om de verhuizing was die het verergerde. Vooral de frustratie dat ik zoveel uit handen moet geven.
"Erretje" heeft zich voor het eerst spontaan kenbaar gemaakt vorige week. Dat was op een heel trieste gebeurtenis: de begravenis van de man van een vriendin van mij. Om haar zo verdrietig te zien was al verschrikkelijk op zich natuurlijk, maar daarbij kwam ook nog dat dit de eerste uitvaart was die ik meemaakte na die van mijn vader. Op het moment dat zij met vrienden de kist binnenbracht, zag ik meteen weer voor me hoe mijn moeder, zus en ik dat met vrienden en familie deden vorig jaar bij de uitvaart van mijn vader. Er brak even wat in mij en ik werd erg emotioneel. Juist op dat moment voelde ik opeens beweging in mijn buik. En later tijdens de dienst toen ik weer even heel emotioneel werd, gebeurde hetzelfde. "Erretje" wilde mij op die manier troosten zei een vriendin die naast me zat.
Dit is nu toch weer een lang verhaal geworden terwijl het al laat is en ik weer richting ons nieuwe huisje moet gaan. Hopelijk vind ik snel de tijd om de blogs van mijn BB-vriendinnen te lezen, want inmiddels loop ik aardig achter. 40 berichten aan vragen en nieuwe blogs in mijn inbox... Maar dat gaat goed komen, geen zorgen.
Heel veel liefs,
Renata
reacties (0)