Sterke kinderwens op jonge leeftijd.. Bang voor reacties uit de omgeving.

Mijn ouders zeiden dat ook altijd, ookal had ik geen intentie om jonger dan nu kinderen te krijgen. Het is puur uit eigen ervaring dat ze zoiets zeggen. Kinderen zorgen er eenmaal voor dat je bepaalde dingen niet kan doen in je leven. Backpack reizen, het studentenleven of een focus op je carrière bijvoorbeeld. Ik heb daarom zelf gewacht tot mijn 30e, want ik wilde graag een eigen bedrijf. Maar dit is allemaal persoonsafhankelijk. Als jij dit niet gaat missen of niet wilt, dan hoef je echt niet te wachten. Het belangrijkste is dat je ook goed nadenkt over de nadelige kanten van kinderen. Het kost immers veel, en er komen ook veel verantwoordelijkheden bij kijken. Zoek hier alvast informatie van op, en reken alvast uit wat je zometeen kwijt bent per maand. Kijk ook goed naar je relatie, je bent jong en daarom niet lang bij elkaar. Hoe ga je de taken verdelen? Sluiten jullie goed op elkaar aan als je het hebt over opvoeding? Als je goed voorbereid bent zou ik gewoon lekker beginnen. Wellicht is een eerste reactie verbazing van je moeder, maar ze vind het sowieso leuk als het kleintje er zometeen is (en als jij met een dikke buik loopt waarschijnlijk al eerder.

Er zijn ook voordelen aan. Ik denk dan bijvoorbeeld aan dat de kans groter is op een gezonde baby (dit denk ik dan), je hebt de volle energie voor zo'n kleintje. Ik dacht eigenlijk gelijk als nadeel aan alle dingen die ik met mijn partner heb gedaan voordat we ervoor gingen dat ik blij ben dat te hebben gedaan. Maar aan de andere kant, jij hebt nu al bijna een diploma en baan. Als jullie kindje wat groter is kunnen jullie samen ook van alles ontdekken. Ik zou van te voren wel goed nadenken wat je, in alle vrijheid, nog zou willen doen met je partner. Dan kun je er bijvoorbeeld nog een jaar van maken dat je die dingen gaat doen. Gewoon doen wat goed voelt voor jullie. Probeer wat anderen zeggen niet gelijk negatief op te vatten, al snap ik het zeker. Misschien hebben ze je iets interessants te vertellen wat je wel graag wil weten en bedoelen ze alleen maar goed voor jullie. Maar dat kun je zelf het beste inschatten hoe iemand het voor je bedoelt. Je kunt je moeder bijvoorbeeld vragen waarom ze blij was pas met 30 aan kinderen te beginnen. Misschien voor jou ook prettiger om hier weloverwogen achter de staan. Dan sta je ook sterker in je schoenen als je reacties krijgt waar je niet van gediend bent.

Dus ik zou zeggen luister naar de reacties die voor jullie helpend kunnen zijn en laat de andere van je afglijden. Makkelijk gezegd natuurlijk.

Ik werd op mn 23 zwanger (mn man was 22) tijdens mn master, heb hierdoor wel een halfjaar vertraging gehad en rondde met 37 weken zwangerschap alles af. Het is te doen maar was wel stressen soms! Maar je bent niet te jong hoor! Leeftijd zegt niet alles. Sommigen van 20 zijn er meer klaar voor dan iemand van 32 (en vaak ook wel andersom natuurlijk). Als dit jullie wens is: doen!

Ik herken je gevoel. Ik maakte me ook zorgen over reacties van anderen. Ik word dit jaar 40, 2e leg, zoals ze het zo mooi noemen. Nu ik zwanger ben, ben ik alleen maar blij en de reacties maken me niets meer uit. De negatieve reactie gaat komen hier, zeker weten.

Hun probleem, zakt wel weer😉

Doen wat goed voelt voor jou/ jullie

Waarschijnlijk denken anderen: “maar dit is de mooiste tijd van je leven! Je hebt nog tien jaar om te reizen, nachten door te halen, alleen aan jezelf te hoeven denken, precies te doen waar je zin in hebt”.

Wat zo is, maar niet iedereen heeft behoefte aan dezelfde dingen. Niet iedereen wíl reizen en heel veel uitgaan.

Wij een beetje, dus we deden de dingen die handiger zijn met z’n tweeën vóór er kinderen waren en toen we er klaar voor waren werd ik op m’n 26e zwanger. Als hoger opgeleide vrouw vrij ongebruikelijk, zo “jong”, dus kreeg alsnog veel reacties van “gepland?”.

Bedenk nog eens goed: zijn er nog dingen die jullie heel graag zouden willen doen die onpraktisch zijn met kinderen? Verre/lange reizen kan, maar bijvoorbeeld een grote verbouwing of eigen zaak opstarten kan ook. (Alles kan natuurlijk ook mét kinderen maar als je de keuze en tijd hebt kan het gedoe schelen).

Is het antwoord “nee”... ga er gewoon voor!

Jouw vriend heeft inderdaad al de beste reactie gegeven. Namelijk je niets aantrekken van de omgeving. Stop daar mee, om het voor je omgeving goed te doen dat lukt je toch niet. Want dan doe je het een goed, maar dan vinden ze wel weer iets van de manier hoe je het kind opvoedt bijvoorbeeld. En wil jij je dan serieus gaan aanpassen aan een ander als die zegt je moet het zo doen, terwijl jij het toch echt graag anders wil?

Het belangrijkste is echt dat jullie het samen eens worden en de beslissingen nemen en wat een ander dan vindt, moet je gewoon loslaten. Anders lijkt het me wel heel vermoeiend als je het iedereen naar de zin wil maken, maar je zelf constant voorbij loopt. Succes in ieder geval.

Jouw vriend heeft inderdaad al de beste reactie gegeven. Namelijk je niets aantrekken van de omgeving. Stop daar mee, om het voor je omgeving goed te doen dat lukt je toch niet. Want dan doe je het een goed, maar dan vinden ze wel weer iets van de manier hoe je het kind opvoedt bijvoorbeeld. En wil jij je dan serieus gaan aanpassen aan een ander als die zegt je moet het zo doen, terwijl jij het toch echt graag anders wil?

Het belangrijkste is echt dat jullie het samen eens worden en de beslissingen nemen en wat een ander dan vindt, moet je gewoon loslaten. Anders lijkt het me wel heel vermoeiend als je het iedereen naar de zin wil maken, maar je zelf constant voorbij loopt. Succes in ieder geval.

Het wordt al aangegeven,, waarom maak je je druk om de reactie van je omgeving? Het is jou leven, jij bepaalt waar jij blij van wordt, aan toe bent, etc. Ik denk dat je alleen maar ongelukkig kan wordt als je leeft naar de maatstaven van de ander. En prima dat je moeder op latere leeftijd een kind heeft gekregen, dat maakt niet dat jij dat ook zo moet doen, ik verwacht dat je je partnerkeuze en studie keuze ook niet heb gemaakt nav de keuzes die zij toen heeft gemaakt. Indien dat wel zo is, zou ik bij jezelf eens te rade gaan. Wie ben jij, wat wil jij en wat vind jij. Je bent een volwassen vrouw die de gevolgen kan dragen van dit soort beslissingen, je omgeving draagt in die verantwoordelijk niks bij, dus beslis zelf wanneer jullie er klaar voor zijn, en laat je moeder niet domineren over je leven, hoe goed en liefdevol ze het ook bedoeld.

Prima dat ze aangeeft nog geen oma te willen zijn, maar de vraag is wanneer ze er dan klaar voor is, als je daar op moet gaan zitten wachten, dan kun je wachten tot ze met pensioen is... Mijn moeder werd oma op haar 50ste, een mooier cadeau kon ik haar niet geven!

Je maakt je veel te druk over de reacties van de omgeving. Probeer dat los te laten. Je bent een volwassen vrouw en je hebt je leven al goed op de rit. Dat siert je hoor. Ik geef je vriend hierin dus gelijk. Jullie leven, jullie beslissing. Persoonlijk zou ik wel mijn opleiding eerst helemaal afmaken en eventueel met baan in de pocket aan de kinderwens gaan werken. Ik denk ook wel dat als je eenmaal vertelt dat je zwanger bent, dat je ouders heus wel bijtrekken en het uiteindelijk geweldig gaan vinden.

Je vriend heeft gelijk. Het is jouw leven, en die van je vriend. Als jullie het gevoel hebben er klaar voor te zijn, waarom dan ook niet. Wacht aub niet op goedkeuring, want dan kan t heel lang duren.

Hier thuis werd ook altijd gehamert op, zorg dat je een baan hebt, en een huisje en zus en zo. Uiteindelijk was dat er ook allemaal toen ik zwanger werd, maar de wens en het proberen waren we al langer daarvoor bezig. (We waren al een jaar bezig toen we ons huis kochten)

Jullie hebben de basis al op orde, dus ga ervoor