Ik mis de bevalling!!

Ik meen het! Ik mis de bevalling echt! Bij de eerste bevalling had ik niet zo'n mooie herinnering, want ik werd ingeleid en had heftige weeën en later werd ik met spoed geopereerd en beviel ik onder algehele narcose van mijn eerste kind. Terwijl ik van te voren echt ongelofelijk veel zin had om te bevallen. Ik keek totaal niet op tegen de pijn en genoot echt van het feit dat de bevalling eraan zat te komen. Maar helaas heb ik het niet echt kunnen doen zoals het hoort. Achteraf deed me dat heel veel verdriet en moest ik dat echt een plek geven, maar ook weer later kon ik daar prima mee leven. Ik had immers een gezond en hartstikke lief kindje gekregen.
Bij de tweede zwangerschap had ik weer enorm veel zin om te bevallen! Ik wist dat de kans bestond dat het weer anders zou kunnen gaan, maar dat liet ik de pret niet bederven. Ik wilde het zoooo graag. Ik droomde er bijna van, PIJN wegpuffen, VOELEN hoe die weeën komen en gaan. De PERSDRANG voelen. Vruchtwater langs me benen voelen! Hahaha, me man geloofde me de eerste keer ècht niet. Maar dat ik daar nu wéér zo naar verlangde... dit moest waar zijn!

En jawel, hoor. Ik heb de bevalling de tweede keer helemaal meegemaakt, vanaf de eerste harde buiken tot weeën. Van het breken van de vliezen tot de allerlaatste perswee! Oehh, als ik er nu aan terug denk, wil ik echt super graag weer terug naar die uren waarin ik beviel van mijn kleine mooie meisje.
Ik heb echt hele fijne zwangerschappen gehad, maar die wil ik echt totaal niet opnieuw meemaken op het moment, doe mij maar gewoon alleen de bevalling. Weeën wegpuffen! Puffen, puffen, puffen! Persen! Persen! Persen!

Helaas nog even niet, maar echt mijn handen jeuken. Ik wil gewoon nog een keer: Éven bevallen!