Mijn bevallings verhaal (onder volledige narcose)

Met mij gaat het alhamdulillah wel goed. Ik ben nog erg zwak en kan heel weinig, maar alhamdulillah ik merk wel elke dag vooruitgang.
Ik zal even heel kort vertellen hoe het gegaan is.


Ik kreeg dus de afspraak op woensdag om donderdag ingeleid te worden. 'S morgens om half 8 was ik in het ziekenhuis. Mijn vliezen werden gebroken en de weeën werden opgewekt. Waren eerst nog te doen, ik dacht nog, 'Haha, dit is zeker waar iedereen het over heeft, dat je eerst denkt, 'oh was dat het.. ' Maar mijn ontsluiting vorderde maar niet. Ik ging naar het ziekenhuis met 2cm ontsluiting. Nadat de weeën opgewekt waren had ik er 3. Schoot niet op na een uur, werden ze nog een keer *opgevoerd*. Toen begon het echt heftig te worden. De weeën kon ik nauwelijks meer wegpuffen. Voelde de pijn in mijn hele benen, in mijn rug EN in mijn buik! Ongelofelijk. Subhanallaah. De zusters en verloskundige om mij heen riepen elke keer, ja goed zo je doet het goed. En ik merkte ook dat ik zelf heel rustig de weeën probeerde weg te puffen, maar desondanks, het was te pijnlijk.. Ik werd gewoon helemaal zwak en gek ervan. Ik kwam gewoon niet op adem. Toen dacht ik, safi, ik ga om pijnstilling vragen, want dit is niet goed. Tijdens een wee was het gewoon alsof ik volledig onder hevige pijn zat en had gewoon niet de kracht om het weg te puffen. Ze deden het infuus inbrengen voor de pijnstilling, (geen ruggeprik, maar pethadine *ofzoiets*, dat is een klein kastje dat je in je handen kunt houden en als je een wee voelt opkomen kun je erop drukken zodat je minder pijn voelt). Het infuus werd ingebracht, de zuster begon net uit te leggen hoe het werkte en drukte op de knop.... Op dàt moment, zakte de hartslag en zuurstofgehalte van de baby. De pijnstilling begon net te werken toen ze besloten om mij over te brengen naar de operatie kamer. Spoed keizersnede. Onder volledige narcose. Dat wilde zeggen dat mijn man er ook niet bij mocht zijn. Ik werd helemaal lam en moest meehelpen. Mijn kleren werden uitgetrokken, zodat ze mij naar de operatie kamer konden brengen en een *jurk* aankreeg. Toen ging alles heel snel. Kreeg nog een klap in mijn gezicht omdat ik wegzakte. Begon enorm te huilen. En niet omdat het pijn deed, maar omdat ik ze niet kon helpen, omdat ik zo zwak was.

Daar ging ik naar de operatie kamer door de gangen van het ziekenhuis. Ik gooide het laken over mijn hoofd, vrezend dat mannen mij zouden zien. Daar kwam ik aan in de operatie kamer, ik werd verplaatst van het verlosbed naar het operatiebed. Ik weet niet wat er allemaal te zien van mij was, maar te veel waar alle doktoren naar konden kijken. Er waren zoveel artsen. Zoveel vrouwen en zoveel mannen, maar op dat moment vielen alleen ed mannen op. La hawla wa laa quwatta illa bilaah. Ik sloot mijn ogen, ik dacht 'beter dat ik niet zie dat iemand mij ziet'. Want dat kon ik gewoon niet verdragen.


Voorts..

Toen kwam ik in de opereer ruimte en werd het narcose-achtig-ding op mijn neus en mond geplaatst. Het enige wat er toen om mij heen ging. Zodra ik wakker word, 'zie ik mijn kleine jongen'. Dat hield me op dat moment zo rustig en weg was ik.

14.09 was ik bevallen.

16.20 werd ik wakker.

Ik kreeg mijn ogen amper open en had het enorm koud. Ondertussen herhaalde ik één ding. "Waar is mijn zoon?" Ik raakte bijna onderkoeld. Kreeg een hele warme deken over mij heen die een soort van verwarming met zich meedroeg. Tot ik op temperatuur kwam, kwam mijn man binnen. Ik vroeg hem, waar is hij?! Toen vertelde hij me dat hij bij zijn moeder was. Hij maakte het goed, alhamdulillah.

Ik voelde heel veel pijn. Kon niet bewegen, niks. Toen ging ik naar de kraamafdeling. En daar zag ik mijn kleine jongen. Nour 'ala Nour. Wat een prachtig kind. En zo zag ik mijn zoon eindelijk, alhamdulillaah.


Achteraf..

Alhamdulillah. Heel veel pijn. Kon niet lopen, niet zitten. Niks. Kreeg een catheter, omdat ik niet naar het toilet kon. Tijdens de operatie waren ook mijn darmen uitgeschakeld. Dus drie dagen later kwam mijn ontlasting pas op gang, walhamdulillah. Want dat zou ik echt niet kunnen. Heel veel pijn wallaahi, enorm veel pijn. Zwak, moe en duizelig.


Een ding waar weinig pas bevallen vrouwen over praten zijn 'kraamtranen'. Je voelt veel pijn en onmacht tegenover jouw kindje, vanwege jouw weinig kunnen op dat moment. Vanwege de pijn. Een vrouw die een natuurlijke bevalling heeft ondergang, maakt dit al mee. Ik hoop dat jullie begrijpen in hoeverre ik het heb kunnen meemaken. Ik kon gewoon echt niks. Een week!! Vandaag, gaat het alhamdulilah wat beter, maar nog steeds niet hoe het zijn moet. Ik moet op zijn minst 6 weken herstellen en daarna voor een lange tijd rustig aan doen. Want mijn wond zal van buiten wel genezen, maar van binnen heeft het langer nodig. En ik zal het niet voelen als dat plots open zal gaan. Walhamdulillah. Ik voelde heel veel verdriet en heel veel emoties gemengd door elkaar heen. Als ik sliep in de nacht droomde ik over alles rondom de bevalling en werd ik wakker van mijn gehuil. Er werd gesuggereerd dat ik zo lijden aan postnatale depressie, maar ik moest er zelf heel veel aandoen om dat te voorkomen. Mijn man is mijn beste steun geweest. Mijn zoon heeft gezorgd (gewild door Allahu Ta'ala) voor een enorme imane boost.

Vannacht heb ik voor het eerst fatsoenlijk gedroomd en heb ik goed geslapen. Alhamdulillaah, ik geloof erin dat het snel goed zal komen. Ben gezegend met de beste man waar elke vrouw behoefte aan zou hebben en gezegend met een zoon, die het goed doet. Die rustig wordt wanneer ik Quran voor hem reciteer.


Tot slot, smeek ik Allah om al onze gebeden te verhoren, ameen. Onze nageslachten te begunstigen met At-Tawheed, ameen. Onze liefde voor Hem te versterken en onze behoefte aan Hem niet te onderschatten, ameen.


Djazaakun Allahu khayran.

Ik ga slapen. 


Ps. Ohja, het bleek dus achteraf zo te zijn. Dat zijn hartslag omlaag ging,
omdat de navelstreng om zijn buikje verwikkeld zat. Vandaar dat er met
spoed geopereerd moest worden..

Umm 'Abdillaah <- *Mamma's Trots!

(Ik dacht dat het kort zou zijn, maar was eenmaal bezig.. )