Opvoedingsperikelen

Mag ik even filosoferen over opvoeden?

Ooit besloot een pedagogisch expert dat slaan echt uit den boze was. En ik ben nog steeds blij dat de 'corrigerende tik' tegenwoordig als mishandeling gezien wordt.
Maar vanaf daar is er iets fout gegaan, de time out en later ook de discussie kwamen daarvoor in de plaats.
Dus of je kind moest 'nadenken' over wat hij/zij misdaan had, en je dan na enkele minuten vertellen waarom hij/zij straf had gevolgd door een knuffel. (Ook al zoiets die knuffel suggereert dat je kind het dus met je eens MOET zijn, en dat doormiddel van die knuffel toont.), of je moet je kind uitleggen waarom je dergelijk gedrag onwenselijk vindt, en vragen hoe het kind het zelf zou vinden als ... of hoe je kind daarzelf over denkt na de uitleg ....
In eerste instantie ging ik voor de time-out en ging ik de discussie niet aan maar op den duur probeerde ik dat toch maar eens, juist omdat ze ouder werd ...
Geloof me mijn dochter is altijd behoorlijk eigenwijs geweest, en hoe ouder ze werd hoe meer ze bij dergelijke open vragen haar kont tegen de krib gooide.

Dan kreeg je gesprekken als dit:
'Hoe zou jij het vinden als iemand jou op een dergelijke manier behandeld/bejegend/... '
'Nou ik zou dat heel normaal/okay/prima/goed vinden. '
Afhankelijk van hoeveel geduld ik op dat moment had probeerde ik dan nog maals uit te leggen ....
Nou ja uiteindelijk eindigde het meestal met mijn opmerking:
'Nou ik vind het niet normaal, en ik wil het niet hebben BASTA.'

Begin deze week hoorde ik de eerste geruchten dat de 'Time out' uit de gratie begon te vallen, en gisteren was het nieuws: 'Time out is kindermishandeling.' Ergo men moet dus maar de discussie-methode gaan hanteren? Eerlijk gezegd gingen de haren in mijn nek gelijk rechtovereind staan. Maar het is nog niet over want vandaag lees ik een artikel over waarom toch onze bloedjes van kindertjes tegenwoordig zo goed zijn in het bloed onder onze nagels vandaan halen ...
http://www.telegraaf.nl/vrouw/magazine/23151671/__Hoe_komen_ze_zo_hondsbrutaal____.html?utm_source=facebook.com&utm_medium=referral&utm_campaign=vrouwfp

Jawel de discussie methode heeft nadelige effecten ... (Goh waarom verbaast me dat nou niet?)

Laverend tussen time-outs en uitleg momentjes heb ik altijd toch ook wel een vrij ouderwetse opvatting gehad over de opvoeding. (En meer dan eens mijn moeder uit mijn eigen mond horen komen ... )
- Nee is nee
- Als mamma/pappa nee zegt is het verboden om bij de ander te gaan proberen een ja te krijgen, doet ze dat toch krijgt ze straf.(Ze is 15 dus tegenwoordig betekent dat het inleveren van iets leuks of huisarrest.)
- Waarom(niet) 'Omdat ik het zeg BASTA'
- Niet wil je je tanden poetsen (bijvoorbeeld) nee: Ga je tanden poetsen (Heb het geprobeerd hoor te vragen of ze dit of dat even wilde gaan doen .... kreeg het antwoord: 'Nee' ....
- tegen volwassenen zegt men 'U'
- Als volwassenen praten ... (Nou ja ze is nu 15 dus langzamerhand mag ze soms haar mening eens uiten, en het klopt .... te groot voor het servet, maar te klein voor het tafellaken. Arm kind ze moet er even doorheen; deze periode.)
- Ze mag 1 ding noemen wat ze echt absoluut niet lust, en dat hoeft ze dan ook niet te eten. De rest ... jawel dat eet ze gewoon op.

En wat staat daar tegenover? Dat er op bepaalde momenten heerlijk 'geouwehoerd' kan worden, dat ze (hetzij respectvol) mag zeggen wat ze vind, dat er geregeld grappen en grollen gemaakt worden tijdens het eten, dat ze van ons kan verwachten dat we als het nodig is eindeloos geduld tonen als ze iets wil weten/uitgelegd wil hebben.

Ooit kreeg ik te horen dat men slechts zelden een meisje had meegemaakt dat zo welgemanierd en beleefd was als mijn dochter. Dat maakt me trots, maar als ik haar nu ik hoogzwanger ben met een lach in haar stem hoor zeggen: 'Wat wil je nu mam? Ik ren nu toch sneller dan jij.' Dan ben ik net zo trots omdat ze weet dat ze best mag ouwehoeren en me een beetje mag plagen, zolang ze maar weet waar de grenzen liggen en hoe ze zich moet gedragen.
En ja ze pubert, en ja soms haalt dat het bloed onder mijn nagels vandaan. Vooral als ik nu vraag (ja toch weer vragen) wil je even ... en ik als antwoord een gerol met ogen en een half zuchtend half kreunend 'jaha' krijg. Maar dan maak ik een opmerking over respect tonen, en bedenk me: 'Ze voelt zich veilig bij me en durft zich te ontplooien tot een volwassen vrouw.'
Het blijft een gepuzzel, en ook straks zal ik opnieuw zeker 18 jaar moeten puzzelen, maar ik denk dat ouderwetse normen en waarden meegeven zo slecht nog niet is.