Mijn verhaal van wens tot zwanger van een tweeling!

Van jongs af aan wist ik al: later wil ik moeder worden. Toen ik een vriend kreeg hadden we het er ook al snel over dat we later graag kinderen wilden. Maar we waren nog best jong en financieel ging het ook nog niet. Na een aantal jaar zijn we getrouwd en huuisje gekocht enzo. Maar financieel was er de eerste 2 jaar nog geen ruimte voor een kleintje, de wens was er echter al wel.

Toen was het zover: juli 2016, ik stopte met de pil en hopelijk zou onze wens snel in vervulling gaan. Ik was direct de maand erna ongesteld dus alles was gelijk weer op gang gekomen en we hadden elke maand natuurlijk best veel hoop. Helaas raakte ik het eerste jaar niet zwanger, wel kreeg ik steeds ergere schouderklachten tijdens mijn menstruatie. In dat jaar tijd dus fysio ervoor gehad, manuele therapie, eem mri-scan,inwendige echo en een echo van mijn schouder. Niks hielp en er was niks te vinden. Dit was erg frustrerend en na een jaar hadden we dus een gesprek met de gyn over onze wens om zwanger te worden. Maar helaas, ik was te jong en we moesten nog maar een jaar proberen. Toen brak ik dus, want zat ook al een jaar met die pijn, die intussen extreme vormen aan begon te nemen. Ik kon niet meer en begon te huilen. De gyn schrok daar zichtbaar van en wilde toen toch een bloedtest doen om mij gerust te stellen, maar eigenlijk was het niet nodig. Week later belde ze met haar excuses, waardes waren niet goed en er was grote kans op endometriose.

Vervolg was dus een kijkoperatie, dit was december 2017, hierbij inderdaad endometriose gevonden, verschillende verklevingen en eileiders waren verdikt. Gevolg was dat ik voor 6 maanden aan de Zoladex moest, dat middel brengt je tijdelijk in de overgang. Ze hoopten dat hierdoor de endometriose tot rust zou komen en dat we daarna weer een goede kans hadden op zwangerschap op natuurlijke manier.

Nou voor ik weer ongesteld was waren we totaal 10 maanden verder, duurde namelijk nog 4 maanden voor mijn cyclus weer op gang kwam. (Dit jaar vond ik heel heftig, vooral omdat je zwanger wilt worden maar het kan dan dus gewoon niet.) Ondertussen was het dus november 2018. En toen ik ongesteld werd gelijk weer de gyn gebeld want had direct weer extreem heftige pijn. Ze nam het heel serieus en ging me direct doorsturen naar ander ziekenhuis voor IVF.

In januari dit jaar intake gehad in het nieuwe ziekenhuis, conclusie: inderdaad IVF. Omdat ik endometriose heb moest ik weer eerst 3 maanden aan de Zoladex. Daarna gelukkig starten met hormonen en op 30 mei de punctie gehad. Heel veel eicellen, 28! Uiteindelijk 14 bevruchtingen, 13 goede eitjes, 1 vers teruggeplaatst en 12 de vriezer in. Maar men, wat was ik beroerd na de punctie, ruim een week thuisgeweest en zo'n buikpijn omdat ik teveel eicellen had. Verse terugplaatsing helaas geen zwangerschap.

In juli weer terugplaatsing van een blastocyste uit vriezer en zwanger! Helaas vroeg een miskraam bij 4.6 weken. Heel verdrietig en het rotste was dat we de 2 maanden erna geen terugplaatsing mochten omdat het er nog niet goed uitzag. Baarmoederslijmvlies was nog te dik en onrustig etc.

Nu in oktober weer een terugplaatsing gehad en weer zwanger! En vandaag de eerste echo blijkt: het zijn 2 kindjes!! De gyn zei: huh, we hebben toch maar 1 eicel teruggeplaatst? Ik zo: jaa? Nou het zijn er twee. En ze denkt dat het een eeneiige tweeling is. En de hartjes kloppen al. Ik ben nu 7 weken en 2 dagen zwanger en ben helemaal overweldigd en blij en hoteldebotel. Na die toch best lange, intensieve tijd ineens een tweeling, echt bijzonder en ben heel dankbaar!