Waarom ik niet....?

Ik moet even weer van mij afschrijven.
 

De laatste tijd heb ik het vaak met schoonzusje over babies. Ik heb 2 heerlijke neefjes van nog best jonge leeftijd. En zij weet als enige dat manlief en ik aan het proberen zijn. Gisteren zei ze dat ze denkt zwanger te zijn van baby nummer 3..... neefje 1 is 19 maanden en neefje 2, 7 maanden oud. Erg kort op elkaar dus. Beide jongens waren ook niet gepland, maar worden met veel liefde opgevoed en iedereen in de familie is gek op ze. 

Dit nieuws kwam dus erg hard bij mij aan... ook al is niks zeker of ze uberhaupt zwanger is of niet.
Ze wist niet zeker wanneer ze voor laatst ongesteld is geweest en wanneer ze het ongeveer weer wordt. Heb als advies gegeven te testen en als deze negatief is wachten tot volgende week of ongesteldheid doorzet of niet, en anders nog eens testen. Ze schrok enorm toen ik zei dat je met spiraal ook zwanger kan raken, ook al is de kans klein.

Het enige wat ik kon denken, waarom ik niet?? Wat doe ik fout?? Helemaal niks, dat weet ik. Maar langzaam maar zeker zakt de moed in mijn schoenen. Gisteravond voelde ik me echt zo slecht er door.  Wat voelde ik?? Jaloezie, boosheid, frustratie, verdriet.  Het liefste zou ik als een klein kind mijzelf op de grond gooien al krijsend en gillend en spartelend willen schreeuwen, IK WIL HET!!. Maar dit kan ik natuurlijk niet. 
 

Manlief is heel lief voor me en geeft ook aan dat we gewoon moeten blijven proberen en doorgaan met "klussen" en het komt vanzelf wel en dat er volgend jaar wel een kleine pruts er zal zijn. En zegt ook "mijn nicht was 10 jaar bezig en had de moet opgegeven en was toen toch zelf zwanger geworden. Dus het kan allemaal."  Op het ene moment denk ik "JA! je hebt gelijk" en dan komt dat kleine stemmetje in mijn achterhoofd "Nee, je gaat nooit kinderen krijgen, of zonder hulp gaat je niet lukken."  Deze negatieve gedachten komen en gaan, zelfde met positief.  Ik ben daarin ook bang dat ik op mijn moeder lijk, of hetzelfde probleem gaat hebben als wat zij had. Met moeite zwanger geworden, miskraam krijgen meerdere malen en dan 14 jaar bezig zijn en met IVF mij krijgen.

Daar komt mijn angst, als ik het zo kan noemen vandaan.

Zijn er meer mensen die dit hebben kwa gedachtens en hoe gaan jullie er mee om? Of met de ervaring dat een naaste zwanger is van nummer zoveel en jij niet??