De harde werkelijkheid

Hoi ladies....

Het is toch wel heel anders om nu een blog te schrijven nadat ik de meeste van jullie heb ontmoet voelt nog veel intenser nu!

Wat was het toch een heerlijk dagje he die BB date in Rhenen. Wat heb ik genoten en Kayla ook. Het was zooo ontzettend leuk om jullie te ontmoeten en allemaal even aardig en lief. De een had ik heel anders voorgesteld dan hoe ze ook echt waren met name Dory... sorry schat ik had je gewoon echt niet herkend hahaha. Daarintegen Hanne en Niel had ik met 1 oogopslag herkend en ik had me ook voorgesteld hoe jullie persoonlijk waren en dat was ook echt zo grappig he hihihi. En al die kleintjes wat een heerlijkheid om ze met z'n allen op het kleedje te zien liggen. De een trappelen, de ander zwaaiend. De een schatterde en de andere flirte hihi. Oh en eentje die constant rolde en de andere vond zijn voeten zo leuk echt wat een plaatje!!!

En toen kwam het... de angst om Kayla ook op dat kleedje te leggen. Zo bang dat zij ziek wordt of dat zij een beentje tegen haar buikje krijgt. Maar ik zag haar kijken zij wilde daar ook liggen.... dus zette mij eroverheen zij moet toch kind kunnen zijn. En wat vond zij het leuk ze had zoveel plezier ben blij dat ik het heb gedaan.

Maar ja dan zie je het ook ineens heel duidelijk. Wat is zij klein en mager in vergelijking met de andere kindjes van haar leeftijd. En ze is toch wel heel erg geel dat valt mij haast niet meer op omdat ik haar constant zie maar tussen al die andere kindjes lijkt ze wel een kanarie!! En ja dan slaat het toch weer als een bom in.... mijn kindje is ziek, ernstig ziek haar toekomst is onzeker en hoe sterk ik ook meestal ben om dat te zien en te bedenken met het bewijs voor me breekt me in tweeen. Ja haar ontlasting is groen geweest maar vervolgens gewoon weer wit.... muurverf wit zoals de artsen dat noemen.... waarom was ik zo blij het was maar 1 of 2 keer groen!!! Nu lees ik in het forum wat de andere kindjes eten.... ik ben al blij als zij na 4 uur 100cc wil eten.

Ik ben al 2 dagen verdrietig, boos en angstig! Elke dag is een dag dichter bij de dag dat zij ziek gaat worden. Dat zij weer in het ziekenhuis ligt met draadjes en slangetjes vechtend voor haar leven. Elke dag wordt zij vergiftigd door haar eigen lever en er is niets wat ik daar tegen kan doen. Ik sta ernaast kijk ernaar en hou haar vast en probeer haar te troosten en gerust te stellen meer kan ik niet doen.

Waarom nemen ze nu niet gewoon mijn lever... waarom moet ik wachten tot zij ziek wordt waarom staat zij nog niet op de lijst waarom wordt er gewacht totdat er bijna niet meer gewacht kan worden!!! En hier de grote vraag waarom is mijn kindje ziek!!! Zij is zo mooi en lief en vol met leven waarom moet zij dit allemaal doorstaan??? Waarom moet uberhaupt een kind van wie dan ook zoiets doorstaan??? Maar ja een antwoord is er niet..... je moet het er maar mee doen en het dag per dag bekijken. Dag per dag jezelf weer sterk maken om positief te blijven denken met name voor haar. Zij kan haar moeder niet zien instorten nee ik moet sterk zijn voor haar maar ook voor mijzelf.

Ondanks de emoties die het heeft opgeroepen ben ik super blij dat ik ben gegaan naar de grote BB dag! Ik heb genoten en Kayla heeft voor het eerst met leeftijds genoten gespeeld en ze vond het hartstikke leuk! De volgende keer ben ik er ook gewoon weer bij het was veels te gezellig en die dagen zijn een cadeau dus we pakken er zoveel mogelijk dat geeft weer energie voor de dagen dat het minder gaat.

Allemaal super bedankt voor de mooie dag en voor het begrip en de luisterende oren het is een dag voor in de boeken BEDANKT!!!!