Bevallingsverhaal

Zaterdagavond 3 oktober begon het te rommelen bij me. Ik was met manlief een lekker stukje autorijden dat vinden we heerlijk en gaan dan gewoon de weg op. Ik merkte dat ik om de 7 a 8 min een harde buik kreeg en een vreemd gevoel in mijn buik. Ik durfde niets te zeggen want heb wel vaker het idee gehad dat het ging beginnen en het was steeds vals alarm. Maar na een uur dacht ik nou, dus toch maar uitgelegd aan mijn vriend wat ik voelde. Hij wilde gauw naar huis want wie weet kwam de baby!! Eenmaal thuis kreeg ik nog 3 keer een harde buik en toen was het over helaas. Kom zegt mijn vriend we gaan weer autorijden volgens hem kwam het opzetten door het autorijden hahahahaha. En verdomd we zitten ongeveer 3 kwartier in de auto en ja hoor toen begon het weer, om de 7 a 8 min een harde buik en een vreemd weeeig gevoel. Mijn vriend wilde de hele nacht doorrijden hahaha. Natuurlijk zijn wij na een uur gewoon weer naar huis gegaan. De harde buiken bleven wel komen maar niet meer tussen de 7 a 8 min er ging steeds meer tijd tussen zitten. Uiteindelijk laat in de nacht zijn wij naar bed gegaan maar ik heb haast geen oog dicht kunnen doen. Het begon toch wel spannend te worden want werd steeds wakker met een vreemd niet pijnlijk maar een vreemd gevoel en toch ook weer harde buiken.

Zondag 4 oktober was het vooral in de ochtend rustig. Ik had nergens last van was alleen heel moe gezien ik weinig had geslapen. In de middag kwamen de harde buiken en dat vreemde gevoel toch weer opzetten. Ik besloot nog even naar bed te gaan in de hoop wat slaap te kunnen pakken. Ik heb 2 uur in bed gelegen maar zonder succes. Slapen lukte niet de spanning kwam echt opzetten want de harde buiken bleven komen en de regelmaat zat er ook weer in om de 7 a 8 min.

Rond 24.00 sávonds besloten we maar naar bed te gaan ondanks de harde buiken die nog steeds regelmatig kwamen. Manlief viel al vrij snel in slaap maar ik deed geen oog dicht. Rond 2 uur s'nachts stond ik op. De harde buiken nog steeds tussen de 7 a 8 min maar nu begon het pijnlijk te worden! Ik kon niet meer stilzitten ik moest rondlopen en merkte dat ik soms al wat moest gaan puffen... ik wist het zeker het ging beginnen maar ik wilde mijn vriend nog niet wakker maken. Rond half 4 heb ik hem wakker gemaakt de weeen waren echt begonnen maar er zat nog ruim tijd tussen. Ik wilde onder de douche. Hij heeft een stoel gepakt en me onder de douche gezet en hield de tijd voor mij bij.

Rond 6 uur in de ochtend kwamen de weeen sneller en steeds heftiger opzetten. Ik probeerde iets te eten en te drinken terwijl ik rondliep en aan de tafel hing te puffen. Om 7 uur hebben wij de verloskundige gebeld. De weeen kwamen om de 2 min al ruim een uur. Ik heb met haar gesproken en zij zei dat ik door moest gaan met wat ik deed en als het nog pijnlijker werd nogmaals bellen.

Om 8 uur hebben wij weer gebeld. De weeen werden heftig ze trokken in mijn rug en wegpuffen werd steeds zwaarder. Zij kwam kijken en rond half 9 was zij er. Ik had nog maar net 2 cm ontsluiting.... dat was nog niets en daar baalde ik enorm van. Wel zei zij dat ik ervan verzekerd kon zijn dat de baby vandaag zou komen op maandag 5 okt!!! Ze ging weer weg en zou rond half 12 weer terugkomen om te kijken hoe het ging. Ze vertelde mij dat het gewoon is om elk uur weer een cm meer ontsluiting te hebben dus rond half 12 zou ik volgens haar rond de 5 cm ontsluiting moeten hebben.

Dus we gingen weer doorpuffen lopen en hangen aan de tafel. Ik vond het allemaal nog wel te doen. Ja het was pijnlijk vooral in mijn rug maar wel te doen ik dacht als dit het is nou dan doe ik dit wel even hahahaha.

Om half 12 kwam zij weer terug en had ik nog maar 3 cm ontsluiting. Dit ging volgens haar toch wel te langzaam en besloot mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel en idee is dat zeg!!! Nadat de vliezen waren gebroken stond ik op van het bed en voelde het meteen... een perswee!!! Ik klampte me aan mijn vriend vast en kon het wel uitgillen van de pijn met name in mijn rug maar ook dat ik het gevoel had alsof ik al mijn ingewanden eruit moest persen... het was haast niet tegen te houden! Volgens de vk werden de weeen gewoon wat heftiger na het breken van de vliezen en had ik het bij het verkeerde eind want persweeen dat kon niet volgens haar!!! Ik probeerde haar te geloven maar om de twee minuten kwamen ze opzetten zowel de rug als de persweeen die echt niet tegen te houden zijn. Ik zei het steeds maar weer tegen haar ik moet persen ik moet echt persen ik kan het niet tegenhouden!!!! Ze ging toch maar weg en zei met 2 uurtjes weer terug te komen. Ik begon wat in paniek te raken en mijn vriend wist zich geen raad.

Na een uur zei ik hem de vk te bellen ik voelde dat er iets mis was! Elk 2 min had ik een zware persdrang en ik voelde dat hoe hard ik ook knokte om niet te persen dat mijn lijf het automatisch toch steeds een beetje deed. Mijn rugweeen maakte het er niet makkelijker op en om de 2 min kon ik wel gillen. Rond half 2 was zij weer terug en probeerde mij gerust te stellen. Volgens haar deed ik het zo goed dat als ik dat nog even 4 uurtjes kon volhouden ik wel thuis kon bevallen!!! Ik werd woest!!! Ik wilde al niet thuisbevallen en het ging niet goed ik wist het zeker maar ze luisterde niet!! Ze ging nogmaals naar mijn ontsluiting kijken. Het was net aan 4 cm en schoot dus nog voor geen meter op. Ze vroeg wat ik wilde... ik wilde naar het ziekenhuis maar zij probeerde mij nog over te halen dat dat nog echt niet nodig was. Ik keek haar kwaad aan en vervolgens mijn vriend. Weer kreeg ik een perswee en rugwee en krijsde het uit. Ik schreeuwde dat ik naar het ziekenhuis wilde en toen ging ze bellen om te vragen of er plaats was in het streekziekenhuis... gelukkig ik mocht komen!

Eenmaal daar aangekomen heeft mijn vk me overgedragen aan een andere vk omdat zij naar een vergadering moest die middag.... moet eerlijk zeggen dat ik dat helemaal niet erg vond! Rond half 3 kwam de vk die mij verder ging helpen samen met 2 zusters. Zodra ze me zag zei ze dit is niet goed, dit zijn geen normale weeen!! Eindelijk iemand met hersens dacht ik toen nog...en ik werd meteen overgedragen aan de gynacoloog. Ik werd aan een infuus gelegd en kreeg pijnstilling doormiddel van een pompje. Dit moest de pieken van de weeen dragelijker maken maar het hielp niets. De gynacoloog kwam kijken en zei dat mijn kleine meid een "sterrekijker"was. Dit betekent dat zij met haar gezichtje naar de uitgang lag inplaats van met haar kruin. Hierdoor was het indalen moeilijker waardoor de ontsluiting ook lang op zich liet wachten. Het was ondertussen rond 4 uur s'middags. Nog steeds om de 2 min persweeen en rugweeen. De gynacoloog zei dat ik een ruggenprik moest krijgen zodat ik de persweeen niet meer zou voelen en dus ook niet zou persen. Ik werd verplaatst naar een andere afdeling waar ik moest wachten op de anesthesist. Die was nog bezig met een inleiding. Ik had toen nog maar 5 cm ontsluiting. Na anderhalf uur riep mijn vriend de zusters want ik had nog steeds geen ruggenprik en het was echt echt niet meer te doen ik perste ik voelde bij elke wee dat ik perste ik kon het niet meer tegenhouden. Een verloskundige kwam kijken en zei dat ik 7 cm ontsluiting had. Enigzins goed nieuws er leek wat tempo te komen in de ontsluiting maar dit betekende ook dat ik geen ruggenprik meer zou krijgen en het dus allemaal weer maar op eigen kracht moest volhouden. Ik ging weer terug naar de verloskamer en kreeg weer mijn infuus met pijnstilling... dit keer was de dosis verhoogd. Het hielp niet tegen de pijn of tegen de persweeen maar tussen de weeen door viel ik wel steeds weg waardoor mijn lijf even 2 min rust had.

Rond 5 uur toen ik weer omhoog schoot door een perswee zag ik mijn vriend met de gynacoloog praten. Hij rende snel naar mij toe en greep me vast. Voor het eerst zei hij: kom op schat het duurt nu echt echt niet lang meer. Achteraf vertelde hij mij dat hij dat eindelijk kon zeggen want de gynacoloog had gezegd dat als het nu na 2 uur nog niet 10 cm ontsluiting was ik een keizersnede zou gaan krijgen. Het duurde allemaal nog steeds veels te lang want ik had toen nog steeds maar 7 cm ontsluiting dus in een uur was er geen verandering. Ik kreeg een hormoon via de infuus die de baarmoeder mond weeker moest maken om te helpen met de ontsluiting. Om half 7 had ik 8 cm ontsluiting. Nog steeds duurde het te lang maar met de baby ging alles goed en de gynacoloog vond dat ik nog steeds kracht genoeg had om toch weer vol te houden. Om kwart voor acht s'avonds had ik eindelijk 10 cm ontsluiting en zei de gynacoloog dat ik mocht gaan persen!!!! Ik kon niet meer. Ik heb de hele dag geprobeerd niet te persen en nu mocht het eindelijk en nu kon ik niet meer en een deel van mij wilde het ook niet meer! Natuurlijk was nog steeds niet tegen te houden en perste mijn lijf automatisch elk 2 min.

Ik moest mijn benen omhoog houden en persen. Ik was zooo kapot dat ik dit niet meer kon. 2 zusters hielden mijn benen voor mij omhoog terwijl ik nog probeerde te persen maar mijn lijf was op! De gynacoloog kwam naast mij staan en ging voor mij "persen". Hij ging met zijn arm op mijn buik en bij de wee drukte hij met zijn volle gewicht naar beneden en probeerde zo mijn baby eruit te drukken. Maar ze lag echt klem er kwam totaal geen beweging in. Ik begon toen te merken dat de tijd begon te dringen!! Er stond nog een vk en die probeerde telkens met haar hand naar binnen te gaan om de kleine te pakken maar kwam er niet bij. De gynacoloog drukte en drukte het leek wel alsof hij mijn rib ging breken! Hij riep naar de vk dat zij de schaar moest pakken en drukte weer terwijl zij knipte. Nog steeds kwam er geen beweging in en de paniek was bij mij toegenomen. Ik kon niet meer ik werd bang en was moe. De zusters en mijn vriend probeerde mij te geruststellen maar ik was helemaal van de kaart elke keer als die grote man op mijn buik drukte gilde ik het uit!!! Uiteindelijk hoorde ik hem schreeuwen naar de vk dat zij de pomp moest pakken... ik hoor hem nog zeggen: de baby moet er nu echt uit!!!! Hij drukte nog 1 keer heel hard op mijn buik rende naar de andere kant pakte de pomp dauwde het erin en trok die kleine met haar hoofdje eruit!!! Hij kwam weer naar mij toe en zei mij haar te pakken maar ik wilde niet ik schreeuwde alleen maar dat hij haar eruit moest halen! Mijn vriend pakte mijn handen en samen pakten wij haar hoofdje en haalde haar er verder uit en legde haar op mijn buik.

Eindelijk was zij er, eindelijk had ik geen persweeen meer en eindelijk zakte de paniek. Ik kon alleen nog maar huilen, naar haar kijken en huilen. Ze was er, ze was in orde en alles kwam goed.

Ik en Kayla bleven 1 nacht in het ziekenhuis dit omdat zij met de vacuumpomp is gehaald en ik zowieso had moeten blijven ivm pijnstilling en traumaverwerking... zo noemde de gynacoloog dat. Ik heb geen oog dicht gedaan de hele nacht. Ik keek alleen maar naar mijn kleine meid en heb veel gepraat met de nachtzusters. Want elke keer weer beleefde ik mijn bevalling in mijn hoofd en kwam de paniek gewoon weer terug terwijl het allang over was.

De volgende dag kwam manlief ons halen en gingen we eindelijk naar huis met z'n drieeen :D Ondanks alles was dat het mooiste de kleine in onze armen in ons eigen huisje!!