Moeders voor Moeders - of toch maar niet?
Ik twijfel. Heel hard.
Nadat vorig jaar de laatste flessen van MvM waren opgehaald heb ik gezworen: nooit meer.
Het gaat me niet om het gedoe met die stinkende flessen, en ik wéét dat het voor een goed doel is, maar ik ben er nu toch echt niet over uit of ik het weer moet doen.
En dat heeft alles te maken met het verloop van mijn vorige zwangerschappen.
De eerste werd na 10 weken een miskraam, en dat wist ik rond 7-8 weken al (na bevestigende echo dat er echt niets leefde), terwijl ik keurig van begin af aan meedeed.
Alleen al dat telefoontje, dat ze die flessen op mochten halen, ik vond het verschrikkelijk.
Toen ik zwanger was van Jort en zijn broertje liep het ook nogal dramatisch. Met grote regelmaat had ik last van bloedverlies, en bij iedere druppel dacht ik dat het wéér mis zou gaan en had ik ze weer af willen bellen. Dat ze in het ziekenhuis steeds voor me bevestigden dat er niets aan de hand was hielp niet. Zelfs toen dat over was en de 12 weken echo niet in orde was wilde ik er eigenlijk direkt mee stoppen.
Pas toen bleek dat Jort de ingreep op zijn broertje had overleefd kreeg ik er vrede mee en probeerde ik te gaan genieten - en dat lukte eigenlijk pas na de 20 weken echo, maar dat terzijde.
Maargoed, toen waren de 16 weken voorbij en werden die verdoemde flessen sowieso definitief opgehaald.
Ik was ergens wel trots op mezelf dat ik het toch vol had gehouden, maar wat heb ik die flessen vervloekt! Ik kreeg een soort haat-liefde verhouding met ze, alsof het hun schuld was dat ik van die dramatische zwangerschappen had.
En dat is dus precies wat me nu tegenhoudt. Ik heb zó geen zin in weer aanhikken tegen ellende! Het stomme is alleen: dat is een ontzettend domme Pavlov-reaktie natuurlijk. Die flessen gaan er echt niet voor zorgen dat het nu wéér zo dramatisch zal lopen. Sterker nog, we hebben ons hier voorgenomen dat we alle ellende die een mens kan tegenkomen nu wel gehad hebben dus dat we dat echt niet nog een keer krijgen.
Maarja, zo werkt het natuurlijk niet...
Als kind ben ik eens ontzettend ziek geworden nadat we bami hadden gegeten. Ik moest natuurlijk vreselijk overgeven, rilde van de koorts en bleek uiteindelijk nierbekkenontsteking én longontsteking te hebben. Tegelijk. En dat heb ik sindsdien altijd geassocieerd met bami; dat lust ik dus ook daadwerkelijk tot op de dag van vandaag niet meer. Ik word al misselijk als ik die geur ruik!
Terwijl ik verder een alleseter ben, alle soorten pasta en rijst gaan er zo in, maar bami... brrr!
Pavlov dus.
En dan de andere kant van het verhaal: ik ben eigenlijk een ontzettende moraalridder. Ben al sinds mijn 18e keurig netjes bloeddonor, loop ook sinds die verjaardag met een donorcodicil in mijn portefeuille, ze mogen alles van me hebben als ik er straks niet meer ben. Heb zelfs een dienstbaar beroep gekozen en werk voor één van 's lands grootste weldoenersorganisaties.
Dus waarom ik nu zo ontzettend moeilijk doe over mijn plasje...? Dat miezerige plasje, dat anders toch maar in het riool verdwijnt...
Tja.
Ik weet het gewoon nog niet.
Eerst eens proberen me over te geven aan te gaan genieten van een zorgeloze zwangerschap.
Want die heb ik best verdiend, al zeg ik het zelf!
reacties (0)