Sorry, dokter Rapley...

Nu wilden we met 6 maanden gaan starten met Rapley. Maarja, het zal (sommigen van) jullie misschien niet verbazen: ik heb natuurlijk geen geduld.
En onze Jort volgens mij ook niet...
Al wéken is hij bezig dingen van tafel te 'jatten' tijdens het eten - hij zit er namelijk gewoon bij, meestal in de Bumbo, soms op schoot - en dan gaat het meeste ook rechtstreeks naar de mond.
Het begon met graaien naar onze glazen limonade / sap / wat er ook in zit; de limonade en sap liet ik toe, daar mocht hij van mij van proeven. Ontzettend grappig, eerst likte hij dan de buitenkant van het glas af, vervolgens ging de tong het glas in en was hij als een hondje aan het proeven, en dat leek hij nog lekker te vinden ook.



Daarom kon ik anderhalve week geleden, vlak voor we op vakantie gingen, de verleiding van een lekker rijp stuk mango niet weerstaan...



Daar werd opnieuw druk aan gelikt, soms zelfs even tussen de kaken gecrusht, gevolgd door de meest bizarre gezichten, maar absoluut wel door willen gaan.

Op vakantie zijn we elke dag uit eten geweest (jajaja, lekker luxe, halfpension geboekt!) (en ook daarvan zal ik binnenkort verslag doen); Jortmans zat dan gezellig erbij en ook daar was de tafel niet veilig. De eerste minuten was een mooi stuk speelgoed voldoende, maar daarna was de tafel te aantrekkelijk en begon hij aan het tafelkleed te trekken. Uiteindelijk hebben we toegegeven in de vorm van servetten; die lagen dan ook elke avond bij ons vertrek in vele kleine stukjes verspreid over tafel en over de grond (sorry, lieve serveersters daar...).

En vandaag heb ik het wachten, denk ik, definitief opgegeven (even wachten op wat papa vanavond zegt...), want meneer heeft vanmiddag zelf het heft in handen genomen.
We waren samen de keuken een beetje aan het opruimen. Ik gooide een open pak volkorenbiscuitjes in de koektrommel, en jawel, daar graaide al een handje naar de koeken. Raak!
Eerst even bestudeerd, maar toen ging het toch echt naar het mondje.
Ik dacht nog: moet ik dit wel doen? Maar meneer ging zo lekker zitten sabbelen dat ik er maar voor ben gaan zitten met hem.
LEUK!!!!
Die hele koek verdween uiteindelijk zowat, het laatste stukje ging in zijn geheel het mondje in en is er, jawel, kokhalzend en vergezeld van wat slijm weer uitgekomen, maar wat was hij voldaan!




nee, hij staat hier niet op het punt te gaan huilen, ik heb juist het idee dat dit zijn 'wat proef ik daar nou'-gezicht is


daar vraagt hij zich toch af waar die koek nu is gebleven...?

en zie hier het resultaat, toen ik besloot hem toch maar weer een vers setje kleding te geven :)

Binnenkort dan toch maar een stronkje broccoli koken, zoals wordt voorgesteld door Rapley, om vooral te beginnen met groenten in plaats van zoet...?