Grote kleine beer

Vandaag was het dan zo ver: Jort's eerste prikjes.
Mooi is dat, normaal ben ik helemaal niet bang voor naalden, maar nu het om mijn eigen kind ging... vreeeeselijk!!
Het was ook zo eindeloos zielig; eerst moest ik hem wakker maken om naar het CB te gaan, daar was hij het al niet mee eens. Normaal is hij dan goed te troosten met een slokje bv, maar ook die kreeg hij niet, dus dat was brommen. De arts raadde echter wel aan eerst wat te voeden, omdat hij daar ontspannen van zou raken. So far, so good, heel even drinken dan, daar ging hij zelfs van lachen naar de dokter... totdat die gemene naald erin ging. Jeeeeetje, zo huilt hij echt alleen als ik iets te lang op de wc heb gezeten (om maar iets te noemen... ja af en toe moet je gewoon!) voordat ik antwoord geef op zijn huiltjes! Aangelopen rood hoofd en dan helemaal die longetjes leegpersen tot hij een diepe teug lucht kon nemen om zijn stembanden optimaal te kunnen laten trillen. Ja volume heeft 'ie wel, ben alleen blij dat dat zelden gebruikt wordt.
En toen nog een tweede prik ook. Arme jongen! Tegen die tijd was hij ook zo overstuur dat de eerste slokken troost er weer uitgekomen waren en hij ook geen behoefte meer had aan vervanging.
Gelukkig heeft hij van zijn vader een hoge pijngrens meegekregen, dus tegen de tijd dat hij aangekleed weer in de babybjorn zat (we wonen praktisch om de hoek van het CB, dus neem ik mooi die zware cosi niet mee!) was het grootste leed alweer geleden. Hij zette enkel nog z'n frons op - ook van z'n vader natuurlijk he, niet van mij! - toen we de dokter gedag zegden. Eenmaal thuis aangekomen bleek dat hij heerlijk in slaap was gevallen, dus kon hij zo z'n mandje in. Erger nog, hij sliep zo lekker dat ik z'n jas niet durfde uit te trekken... dan maar geen dekentje erover. En zo heeft hij nog heerlijk 2,5 uur doorgeslapen, net werd hij wakker om z'n maag weer bij te vullen en nu slaapt hij gewoon weer verder.
Wat een geweldig ventje is het toch!

Dan nog even over de titel van deze blog: ik noem hem al zeker een maand grote beer, sinds ik erachter kwam dat onze Jort echt, ECHT heel hard groeit - maar niet te. Hij zit keurig netjes op de bovenste curve, zowel in gewicht als in lengte. Na 3 weken zat hij al op 4880 gram (bij de geboorte was dat 4040g en toen we uit het ziekenhuis kwamen nog maar ruim 3700) en nu, net 2 maanden oud, is hij al (tromgeroffel) 6550 gram! En al 62cm lang. De laatste weken groeit hij dus gemiddeld 300g per week. En dat is goed te zien aan zijn mooie bolle wangen, een lekker dik buikje en heerlijke spekbenen.
En dan is hij ook nog eens beresterk, dat viel de arts ook wel op. Hoofd gaat echt hoog als hij op z'n buik ligt, zitten doet hij al met gemak als ik hem alleen aan z'n handjes vasthoud, en zelfs staan lukt al heel goed als we hem ondersteunen. Natuurlijk nog wel wankel, maar de kracht in die beentjes is echt bijzonder!
Als we niet uitkijken loopt hij over een maand al... en dat hadden we niet afgesproken, want ons huis is nog lang niet baby-proof; nee erger nog, ik heb met manlief afgesproken dat we verhuisd zijn tegen de tijd dat hij loopt, dus dan moeten we toch wel heel snel beter gaan zoeken naar een goed huis.
Zonder gekheid, het zal wel niet zo'n vaart lopen, maar het is wel een fijne stok achter de deur te hebben om concrete plannen te gaan maken.
En als dit de doorslag niet geeft, doen de buren dat wel: we wonen nu ontzettend gehorig in een kleine maisonette, en onze buren hebben 3 kleine luchtalarmen rondlopen die elkaar voortdurend de hersens inslaan (en het zijn nog wel meisjes, die zijn dus niks minder baldadig dan jongens, en zeker deze kleine kattenkoppen niet!) van 's morgens 6 uur tot 's avonds 12 uur (je vraagt je af waar ze de energie vandaan halen), en pasgeleden kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat nummer 4 ook onderweg is... HOOG tijd om te verhuizen dus, haha!
Het lijkt er namelijk ook niet bepaald op dat Jort ze terugpakt op volume; ons knulletje is daar blijkbaar veel te rustig voor.
Echt ongelofelijk, met 2 stuiterballen van ouders... Ach ja, die pakt ons wel terug als hij straks gaat puberen, denken we dan.

Tot slot dan nog even die ontwikkeling: we hadden tot voor kort de grote Jort Entertainment Show elke avond - blijkbaar is die ook in crisis geraakt want de tijdsduur is verkort van 4 naar anderhalf uur - voor dezelfde entreeprijs natuurlijk! Het begint nu rond half 7 (in plaats van 7 uur) en als we niet uitkijken valt meneer uit zichzelf in slaap voor 8 uur. Dan wordt hij wel binnen het uur wakker voor een maaltijd, dus we rekken dat zelf wat uit door tussendoor een heerlijk badje te doen, even masseren, en lekker de tijd nemen voor de voeding. Zo sliep hij gisteren voor half 9 al - en da's een behoorlijke verbetering met voorheen, want dan waren we echt tot 23u zoet!
Nu maak ik hem rond 23u nog even wakker voor een extra toplaagje in z'n maag (bodem zal ik het niet noemen, want hij drinkt nog vaak genoeg overdag), en dan komt hij rond 4u pas weer. En om 7u. En dan samen lekker uitslapen tot zeker 9u; hij mag na de voeding van 7u namelijk lekker bij me blijven liggen in het grote bed, wat een genot is dat!

Nog even een paar weekjes genieten, hopelijk hoef ik in januari pas weer aan het werk (jaja, dat wordt nog uitgezocht door mijn baas, as we speak!), en dat gaat ons uiterst goed af.
Ik voel me nog steeds dezelfde apetrotse moeder als toen hij net geboren was, en het wordt alleen nog maar erger! Ken je dat, straalverliefd zijn op je eigen kind?!