Het moet `m gewoon zijn!

Sinds ruim een week ben ik aan het twijfelen geslagen: die plopjes in m'n buik, is dat nu continu gerommel van mijn darmen of is het dan toch ons ventje?!
Die voorliggende placenta ligt me al weken dwars (voor - dwars, definitieverschil...) dus ik reken ergens niet op maar ik wordt er ZO ongeduldig van!
Mijn darmen zijn altijd al een issue geweest met m'n prikkelbare darm syndroom dus obstipatie afgewisseld met minder vaste consistentie is me niks vreemds; fijn dat horrormonen dat nu nog even versterken. 't Wordt nu ook echt een cyclus; het gaat een paar dagen goed, dan ben ik een dag of 2-3 helemaal opgeblazen en rommelt het aan alle kanten, waarna mijn lichaam de inhoud simpelweg loost. (Excusez-moi het minder smakelijke verhaal...) Dus ja, maak dan maar eens verschil met kindervoetjes of vlijtige darmen...
Maar sinds gisteravond weet ik zeker: dat is al een week onze kleine! Want ook met de plopjes begin ik een patroon te herkennen - het is enkel en alleen 's avonds laat in bed, altijd na 22u, en alleen als ik op mijn rug lig en al een tijdje stil lig dan gaat het ploppen downunda. En aangezien ik zelf prima kan voelen hoe mijn baarmoeder ligt was 't op een gegeven moment pure logica om te bedenken dat daar dan dus geen darmen meer kunnen liggen, hooguit helemaal achter-onderaan die dikke darm en nou, die is het niet meer hoor!
Gisteravond dan ook het absolute hoogtepunt. Ik lag al een tijdje, ventjes vader komt ernaast liggen, ik lig cosy met mijn handen op mijn buik en, ja hoor, niet alleen een overduidelijke plop, maar die plop ging nog tegen mijn hand aan ook! En nog een keer! Voor het de derde keer gebeurde legde ik ook zijn hand erop en toen kreeg hij de bonusschop tegen zijn hand. Hij zei nog: het had net zo goed een spiertje kunnen zijn wat trok - maar ik zei dat die dan wel van heeeeel diep kwam!

Hihihihihi!

Ohnee: pfffffffff......