'Je bent wel aan het kwakkelen he'

Dat is wat de gynaecologe gisteren tegen me zei, toen ik haar, min of meer ongepland, weer zag in het ziekenhuis, gistermiddag.
Tja, inderdaad, vorige week hadden we het nog over harde buiken gehad en dat ik moest bellen als er iets was, dit keer toch iets anders. Dus via de huisarts gegaan, en toen toch maar weer naar het ziekenhuis.

Ben al 2 weken bezig met het huidige griepvirus. Nee, ik heb me geen moment zorgen gemaakt of die van origine van Mexicaanse varkentjes afkomstig kon zijn, daar ben ik niet ziek genoeg voor (geweest), maar een ander virus, waardoor ik mensen om me heen nu ook met bosjes zie neervallen.
Eerst had ik me nog ziekgemeld, maar da's niks voor mij, dus eigenwijs als ik ben ben ik na 3 dagen toch weer aan het werk gegaan. Niet dat dat een goed idee was, want de kwaal werd alleen maar erger. Ik begon met hoesten, hoesten en nog eens hoesten, ik leek wel een zeehond! En zo erg dat mijn avondmaaltijd meermaals in het toilet is geëindigd aan het einde van een paar van die hoestbuien.
Dinsdagavond was de druppel. Ik kon niet meer liggen, want dan werd ik zo benauwd dat ik echt niet meer kon stoppen met hoesten, dus ben ik zittend in slaap gevallen. Toen was de maat ook vol voor hubbie, die heeft wel 10x gezegd: morgen bel je de huisarts, he!
En ik heb ZO'N hekel aan mijn huisarts, nare man, vind hem ook slecht bereikbaar en in de regel proberen ze je voor een afspraak ook nog af te poeieren tot de volgende week. Gelukkig was de combi-boodschap "benauwd" en "zwanger" blijkbaar wel voldoende om te mogen komen.
Eenmaal daar kon de goede man natuurlijk niets horen of vinden - vraag ook niet waar ik voor ging, ik denk een quick fix om van die hoest en benauwdheid af te komen, al was het een zuurstoffles had ik waarschijnlijk nog 'ja' gezegd ook! - het enige wat hem opviel was een belachelijk hoge bloeddruk 155/95. Even teruggegaan naar de wachtkamer, later weer terug, opnieuw gemeten en het bleef zo hoog! Bizar, want bij alle controles in het ziekenhuis ben ik nooit hoger gekomen dan 135/75, wat altijd keurig leek.
Dat was 1 telefoontje richting ziekenhuis, en daar moest ik meteen heen...

Manlief gebeld, die sloeg meteen in paniek natuurlijk en is ook direkt gekomen.
Bij de verloskamers werd ik (gelukkig!) opgevangen door mijn eigen gynaecologe - die dus de onnavolgbare woorden "je bent wel aan het kwakkelen hè" en "ik dacht dat we hadden afgesproken dat je ons zou bellen als er wat was" tegen me zei...
Ja inderdaad, ik zou bellen, maar dit leek me echt een huisartsen-ding, zo'n verlept griepje. En dan tóch nog naar het ziekenhuis.

Daar lag ik dan, aan de CTG - ha-ha, de vriendelijke meneer die me daaraan hielp is wel 12 minuten bezig geweest met zoeken, want ons ventje is nogal beweeglijk en die dacht schijnbaar bij die dikke plaat iedere keer: ja doewie! daar ga ik niet voor liggen (alsof het een pretecho was, daar had 'ie ook al geen zin in!), maar uiteindelijk, helemaal rechts (ik had toch gezworen dat daar nog wel wat darmen zouden liggen, maar dat is blijkbaar allemaal al kind!), toch gevonden. Zo nu en dan, als hij niet teveel bewoog... - en later ook de tocometer; dat doen ze blijkbaar standaard.
En aan de bloeddrukmeter, met timer, om het een keer of 5 te meten.
En die mat... keurig steeds 120/70. Waarna mijn man riep: volgens mij heb je gewoon gefaked bij je huisarts om hier te mogen komen!
En ik zeg: ik heb gewoon zo de pest aan die man dat ik er spontaan een hogedrukpannetje van word...

Maargoed, dan ben je toch in het ziekenhuis, en doen ze meteen de hele riedel hè - CTG, tocometrie, bloedafname, urine-analyse - en toen daar niets bijzonders uitkwam (gewoon helemaal in orde dus) hebben ze me maar doorgestuurd naar de longarts.
Die zei: 't had wel veel makkelijker geweest als de huisarts je gewoon iets had voorgeschreven, niet?!

D-uh!

Toch leuk, zo'n middagje ziekenhuis.
Overigens heeft de longarts er uiteindelijk van gebrouwen dat ik een astmatische bronchitis heb ontwikkeld (overgevoelige reaktie van mijn luchtwegen op wat oorspronkelijk het griepvirus zal zijn geweest), waardoor het hele zaakje zwelt, troep afzet en zodoende mij benauwdheid, pijn en hoestaanvallen bezorgt.
En dat resulteert dan in een tas vól met medicijnen (OMG!!) vanuit de apotheek, van puffertje en voorzetkamer tot neusspray en als bonus een kuur antibiotica (en die laatste heb ik heel eigenwijs van besloten niet te nemen omdat ik vind dat als ik geen koorts heb (gehad) en het werkelijk alleen astmatische bronchitis is (dus niet meer iets infectieus) dat dan antibiotica leuk is om te ondervangen dat een e-ven-tu-eeeeel vies beestje daar maar beter weg kan wezen, maar niet aantoonbaar aanwezig is, dus eerst die andere troep maar proberen...). En maandag opnieuw controle. Bij de longarts.
Right.

En toch leuk om eens een CTG te hebben meegemaakt (moet zeggen, met mijn eigen Angelsounds vond ik ons kindje toch altijd sneller!), EN verder kennis te hebben gemaakt met het ziekenhuispersoneel van de verlosafdeling - die vond ik toch altijd al wel erg vriendelijk, maar nu kunnen ze helemaal niet meer stuk.
Dat ziekenhuis wil ik best in bevallen, want het bevalt mij allemaal prima daar! (ha-ha!)

(overigens is de laatste update dat de benauwdheid lijkt te verdwijnen, maar mijn zeehondenblafje is nog in volle glorie aanwezig... toch die antibiotica er maar bij gaan nemen...?)