De weegschaal, mijn vijand

Dat ik dat ooit nog zou zeggen... dat had ik werkelijk nooit verwacht! Mijn leven lang heb ik me geen minuut zorgen gemaakt om mijn gewicht - ja heel even, toen ik ging trouwen en er ongewild kilo's afvlogen (van de stress, ongetwijfeld) terwijl ik al een superfiguur had en mijn jurk niet nog verder ingenomen moest worden, dat was dus ook niet de bedoeling!
En nu lijkt er geen houden aan, de andere kant op. Vijf maanden op de teller en al 10 kilo aangekomen. Tien!!!! Hele!! Kilo's!!! Argh!

Mijn lijf zal het wel nodig hebben, denk ik dan, maar idioot is het wel. En niet dat het anderen zo opvalt, ik frustreer mezelf er vooral mee, want ik heb het punt bereikt dat ik écht niet meer in mijn oude garderobe pas. De laatste, meerekkende linnen broek zit nu echt strak om de billen. Bah.
En wat me vandaag is gebeurd vind ik wel echt het toppunt.
Heb ik eindelijk een middag vrij als het mooi weer is (jawel, alle andere mooie dagen eerder deze maand, inclusief in het weekend, waren voor mij werkdagen!) dus ik heb me voor een paar uurtjes met een goed boek in bikinitop op een strandstoel op mijn balkon geinstalleerd. En het onvermijdelijke is gebeurd: prachtig bruine bolle buik gekregen, maar die bolle buik is ondertussen wel een overtollig rolletje vel (waarvan ik het bestaan niet kende!) tegen mijn borsten aan het duwen en dat rolletje is mooi wit gebleven, in gegolfde vorm van de contouren van mijn (ook heerlijk meegroeiende) borsten. Ziet er niet uit!! Toch maar weer een keertje topless dan, hoewel dat ook niet netjes lijkt met zo'n overduidelijk zwanger buikje... Smeren met zelfbruiner dan maar?!
Ik had dat rolletje al wel eens gevoeld als ik voorover gebogen op het toilet zat en heb er nog om zitten grinniken, maar nou is het niet grappig meer.

Dit had ik echt nooit verwacht. Zoals ik al zei heb ik me nooit zorgen hoeven maken over mijn figuur en ik heb mijn dieet dan ook niet aangepast sinds ik zwanger ben; ik eet hooguit zelfs gezonder met meer bruin brood en fruit, maar die 300 calorieen extra die je nodig zou hebben, zou niet weten wanneer ik die extra zou eten, maar blijkbaar gebeurt het toch want de weegschaal liegt niet. Sporten doe ik ook onveranderd en niet veel minder fanatiek dan voorheen, hooguit iets voorzichtiger.
En toch zal ik me er dus bij neer moeten leggen dat die gemiddelde 12-15 kilo per zwangerschap niet aan mij besteed is. Laat ik maar stilletjes rekening houden met 20.

Ik hoor nu ook een aantal dames denken: kind, klaag niet zo, er zijn wel ergere dingen in de wereld. Helemaal waar, absoluut, en toch kan ik er niks aan doen dat ik me zo voel nu en niet anders kan dan hopen dat het wel weer voorbij gaat, dat gevoel. Het zal ook wel een beetje aan de horrormonen liggen.
Blijf mezelf vooral vertellen dat ik het er waarschijnlijk ook zo wel weer af heb als die kleine er eenmaal is, en als die buik écht zichtbaar wordt is het wellicht ook al minder erg, maar ik heb nu echt zo'n doemzinnetje in mijn hoofd, wat ik een tijdje terug in de column van Froukje de Both las: "ik wil mijn eigen lijf terug".

En ja, natuurlijk heb ik het er voor over! Als dit nodig is om straks het mooiste kindje ter wereld in mijn armen te mogen sluiten dan graag, het komt allemaal wel weer goed. 't Is nu eenmaal even een momentopname en op dit moment word ik er nog even niet echt gelukkig van.
Nog maar 4 maanden, en dan ga ik er gewoon keihard tegenaan!