20 weken echo... Noujaaaaaa!

Gaan we weer, met de deur in huis: alles is goed... met HEM!!
Ja inderdaad, we krijgen een jongetje. En niet het meisje, wat we hadden verwacht, na de uitslag van de vruchtwaterpunctie 4 weken geleden. Noujaaaaaa!!!
Moet wel zeggen dat zowel voor mijn man als mij nu geldt dat we even wat minder vertrouwen hebben in de zorg en ziekenhuizen algemeen, want het ging ook allemaal wel weer raar hoor.
Vooropgesteld: de arts die vandaag de echo deed was echt heel vriendelijk, vertelde alles wat hij liet zien, en het allerbelangrijkste is natuurlijk dat ons kindje in orde was, maarrrrrr het begon met: "jullie weten al wat het wordt?" "Eh ja, een meisje, dus als u daar nu iets anders van maakt ga ik wel achter mijn oren krabben" waarna er niet direkt antwoord volgde, maar wel een duik in onze status. Vervolgens kregen we de uitslag te zien van de vlokkentest van ons eerste, overleden kindje, waarin stond dat het een jongetje met trisomie 21 was. Even uitleggen aan meneer de dokter: dat kindje is dus overleden, we hadden immers een tweeling; het gaat nu om de ander.
Verdorie, weer een arts die onze (ondertussen inderdaad wel erg dikke, maar desondanks niet oninteressante) status niet goed heeft doorgelezen.
Vervolgens was het verhaal dan dat het kindje het ook niet goed wilde laten zien, lag gekruist met de beentjes in stuit; het zal wel een navelstreng zijn geweest tussen de beentjes.
Maar aan het einde van het verhaal, toen hart en vaten bekeken werden, kwam de arts toch nog even terug op de verdikte nekplooi, want dat zorgt dat je je zorgen zou kunnen maken over de ontwikkeling van het lymfesysteem, hoewel het er allemaal toch wel goed uitzag.
Eh, meneer de dokter, ook dat ging om het andere kindje, die had een 8 mm plooi, dit kindje had maar 1.5! Waarna opnieuw stilte.
Verdorie.
Goed, al dat terzijde, want het zag er verder gewoon goed uit. Heb geen afmetingen gehoord, maar wel voorbij zien komen dat de omtrek van het hoofdje zou passen bij 21 weken, dus ik gok op een grote vent. Buikomtrek goed, handjes, voetjes, beentjes aanwezig, 3 vaten in de navelstreng en de niertjes niet te groot. Wel waren er bij de hartklepjes een paar kleine verdikkingen te zien, mogelijk verdikkingen van de papillairspiertjes of wat vaatkluwetjes; grote kans dat het vanzelf verdwijnt maar voor het kindje heeft het verder absoluut geen consequenties, verzekerde hij ons. Ze willen het alleen graag nog een keer bij 32 weken zien. Prima.
Oh, en het ventje (god wat moet ik daar aan wennen nu zeg!) ligt heerlijk laag in mijn buik de hele dag op mijn blaas te duwen, dus dat is alvast een hele goede verklaring waarom ik werkelijk de hele dag op het toilet doorbreng! Had al een paar keer op blaasontsteking getest en dat was in orde, dus ik dacht al dat het erbij hoorde maar het komt dus door de comfortabele stuithouding van ons kleine dondertje.
En een lekker ver doorgroeiende placenta met een punt tot op de baarmoederhals, zijn we ook blij mee - zeg ik cynisch, want ook al werd het niet gezegd, ik heb zo'n vermoeden dat de kans op een keizersnee daardoor wel een stukje groter wordt. Erg jammer maar dat is dan maar zo.
Afijn, afrondend werd ons verzekerd dat alles in orde is, we mochten lekker gaan genieten.
Nog even een nieuwe afspraak maken voor controle in ons eigen ziekenhuis, en dan naar huis.
Waren we nog niet halverwege de gang naar de uitgang, roept de dokter ons terug. Had hij toch nog even in onze status gebladerd naar de uitslag van de vruchtwaterpunctie, en daar stond het toch zwart op wit: normaal karyotype, XY, MANNELIJK!!! Of we daar misschien een kopie van wilden... nou graag!
Ik geloof dat ik van de zenuwen wat ben begonnen met lachen (noem het ontlading want ik had me natuurlijk vreselijk zenuwachtig gemaakt voor de echo) en gezegd dat het niet uitmaakt, kan gebeuren, maar voor de arts was het ernst. Volgens hem mochten dit soort fouten niet gemaakt worden dus werd ons aangeraden hier toch achteraan te gaan.
En inderdaad, in de auto veranderde het lacherige in een shock: met dit hele verhaal neemt je vertrouwen in ziekenhuizen en artsen toch wel even met een flinke stoot af.

Wel thuis meteen het Erasmus gebeld. Twee afdelingen gesproken, boodschap achtergelaten voor de betreffende arts, en door beide afdelingen werd nog even bevestigd dat het toch echt een jongetje gaat worden en dat ze het vreselijk voor ons vonden.
Gelukkig belde de arts nu net alweer terug, hartstikke snel dus, met oprechte excuses en voor mij de zekerheid dat ik niet dement was en het gewoon verkeerd had verstaan, want hij had zelfs opgeschreven dat hij had doorgegeven dat we een meisje zouden krijgen. Ook uitleg hoe en waarom hij het verkeerd had gezegd, namelijk iets te snel doorlezen van een medische brief waarna hij zelf de conclusie "meisje" had getrokken. En de zekerheid dat met dit kindje alles genetisch in orde was, dus er was niet een verkeerde uitslag voorgelezen.
Nouja, excuses aanvaard natuurlijk, ben allang blij dat ze de fout toegeven.

En weet je waar ik helemaal blij om ben? Dat we niet al een babykamer hebben staan en een uitgebreide volle kledingkast voor ons frutsel hadden; ik had alleen nog maar voor mezelf wat kledij aangeschaft en een hele mooie WITTE commodekast, waar we dus nog alle kanten mee op kunnen.
Minder leuk is dat we al een naam hadden voor ons meisje, dat hadden we al wel uitgevochten, maar ik mag dus opnieuw het namenboek in. Ach, ook dat heeft zo zijn leuke kanten toch? We hadden immers nog 20 weken de tijd...

Heb bij deze besloten dat ik voortaan mijn blog ga afsluiten met 1 en hetzelfde woord (dat wat mij betreft geldig blijft tot en met de bevalling!)...

PFFFFFFFF!!!!!!!