Kunnen we dan nu deze traumatische gebeurtenis gaan verwerken?

Normaal ben ik niet zo van het delen van hele persoonlijke dingen maar omdat we nu best door een mentaal en lichamelijk pittige periode gaan kies ik ervoor het te delen. Niet alleen om het kwijt te kunnen maar misschien ook om anderen op het hart te drukken altijd naar je eigen gevoel te luisteren en daarnaast misschien wel vergelijkbare ervaringen te kunnen delen met anderen.

Nadat ik in 2 vorige zwangerschappen te maken heb gehad met pre eclampsie en hypertensie wilde ik voor deze laatste zwangerschap weten of ik een verhoogd risico zou hebben. Volgens de gynaecoloog was het puur pech en zou de kans juist kleiner zijn bij volgende zwangerschappen. Geen verhoogd risico en dus voor ons een soort van 'veilig' groen licht.
De hele zwangerschap ging dan ook van een lijen dakje. De standaard kwaaltjes en wat last van mijn bekken maar een absolute verademing vergeleken bij de vorige keer. Ik kon en deed dan ook nog alles (de laatste weken misschien niet meer zo charmant al waggelend maar dat terzijde :d )

Met 33 weken bleek mijn bloeddruk toch verhoogd te zijn, ik werd direct doorgestuurd naar een gynaecoloog en na wat bloed en urine onderzoek besloten ze, ook gezien het verleden , te starten met bloeddruk medicatie. Best een domper omdat je niet alle medicatie mag hebben tijdens zwangerschap en het veilige middel tegen een hoge bloeddruk heeft helaas nare bijwerkingen wist ik nog van de vorige keer. Maar alles voor de gezondheid van jezelf en de kleine dus gestart. Met die medicatie was het goed onder controle en bleef de bloeddruk netjes. Met 36 weken zijn we zelfs nog getrouwd en voelde ik me top !

Helaas ging het vanaf die week erna snel slechter . Ik begon bloed met slijm uit mijn keel op te hoesten , niet eens een beetje maar veel en de hele dag door. Was er verder niet ziek bij, geen keelpijn en geen verhoging of koorts. Wel had ik pijn op mijn borst , was ik benauwd en kreeg ik hartkloppingen. Ook ging mijn bloeddruk ondanks de medicatie snel omhoog.
Ik bleef dit aangeven op de spoedpoli van de gynaecologie afdeling waar ik meerdere keren per week gecheckt werd.
Waren vast de zuurbranden volgens de verpleegkundige en zeker niet iets om zorgen over te hebben. Het bleef mij niet lekker zitten en na aandringen kwam er uiteindelijk een arts assistente in mijn keel kijken. Ze had niet de juiste instrumenten en keek met een roerstaafje van de thee en het zaklampje van haar telefoon even snel in mijn keel. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe amateuristisch dit overkwam. Laat staan dat je je serieus genomen voelt.
Maar er was niks te zien in mijn keel (had ik ook niet verwacht omdat ik er geen pijn had ) en daarmee was de kous af. Toen ik vroeg of dat bloed allemaal wel normaal was in combinatie met pijn op de borst , benauwdheid enz en zelf maar vroeg of het geen trombose of iets dergelijks kon zijn kreeg ik als antwoord dat dat niet haar 'afdeling' was. Het was in haar ogen kennelijk ook niet nodig om me wel door iemand te laten checken die daar kaas van had gegeten en ik moest maar langs de huisarts.

De huisarts kwam er niet meer van want nog geen 24 uur later werd ik na controle van mijn bloeddruk direct om 9.00 uur opgenomen in het ziekenhuis. De waardes waren veel te hoog. Inmiddels was ik al 38 weken zwanger en gezien mijn klachten en enorme angst dat het mis zou gaan heb ik gevraagd of ze de kleine alsjeblieft eerder konden halen. Het was immers al een veilig termijn en bij Josh hebben ze het om die reden ook gedaan bij 38 weken. Helaas vond de gynaecoloog waar ik nu bij was het beter om nog even af te wachten. Dat even afwachten betekende wel dat ik inmiddels de hoogste dosering van het bloeddruk medicijn moest slikken en dat 3x per dag. Ik werd er sloom van , extreem duizelig, hartkloppingen, viel steeds in slaap en werd badend in het zweet wakker van de meest vreselijke nachtmerries. Het begon een lijdensweg te worden en dat allemaal om het nog heel eventjes te rekken tot 39 weken.

2 dagen later op vrijdagavond ging het helemaal mis. Ik voelde me nog slechter. De verpleegkundige zag aan mij dat het niet goed ging en deed gelijk alle checks. Mijn bloeddruk rees de pan uit en de hartslag van de kleine kwam niet meer onder de 200 slagen per minuut.
Direct werd er een arts bij gehaald en besloten ze nog meer medicatie te geven. Het ging om nefidipine , eerst een snelwerkende pil om binnen 15 minuten de bloeddruk naar beneden te krijgen. Ik raakte volledig in paniek , een week eerder had namelijk een gynaecoloog mij verteld dat ze die medicatie alleen in uiterste nood gebruikten , nauwelijks of slecht getest op zwangere vrouwen en nare bijwerkingen. Dat was het enige waar ik bij Nefidipe op dat moment nog aan kon denken. Volledig in paniek trilde ik bijna m'n bed uit. Ze stonden erop dat ik die pil nam. Nog geen uur later kreeg ik daar nog zo'n zelfde maar dan langzaamwerkend pil overheen en dan ook nog de medicatie die ik al had in hoogste dosering.
Ik heb gesmeekt of ze de kleine alsjeblieft wilde halen want waarom moesten we dit allemaal nog ondergaan op een termijn die gewoon al veilig was voor de kleine. Er werd ons verzekerd dat als ze onze waardes stabiel hadden ze me niet langer door zouden laten lopen en ze dat weekend de kleine zouden halen.

Ik probeerde er vertrouwen in te hebben en wilde niks liever dan dat het goed zou komen, ik werd langzaam wat rustiger.

Helaas werd die nacht de meest helse nacht die ik ooit heb ervaren. De druk en de pijn op mijn hoofd en borst was bijna ondraaglijk. Het deed zoveel pijn dat ik er van moest overgeven. Nog steeds zat daar bloed bij. Wist niet waar ik het zoeken moest. Om half 2 snachts werd Jos uit bed gebeld dat hij naar het ziekenhuis moest komen.
Ik ben nog nooit zo bang geweest om iets niet na te kunnen vertellen. Het enige wat ik dacht was : ' ik heb geen eens afscheid genomen van mijn kindjes '.
Voor de vreselijke pijn kreeg ik tramadol maar die werkte niet eens.
Gelukkig was Jos snel bij me en hebben we samen de nacht 'uitgezeten'.

Godzijdank voelde ik me de volgende dag langzaam aan heel iets beter. De pijn werd dragelijker en mijn bloeddruk en het hartslagje van de kleine waren weer genormaliseerd.
Er was 1 ding die ik heel zeker wist , zo'n nacht als deze wil ik NOOIT meer meemaken. Met de uitspraak van de arts die nacht in ons achterhoofd hoopte we dat die zaterdag ingegrepen zou worden. Helaas was er inmiddels gewisseld van dienst en kregen we te horen dat nu de waardes stabiel waren met al die medicijnen ze het wilde gaan rekken tot maandag !! Een keizersnede in het weekend was maar lastig en zo hadden ze het onder controle dus je moet het maar even uitzingen.

Vraag me niet hoe, standje overleven maar dat weekend hebben we inderdaad moeten uitzingen en maandag werd dan eindelijk via het spoedprogramma de kleine gehaald. Ik kreeg die maandag een bepaalde rust over me heen , gelukkig zou aan deze ellende een einde komen ! De keizersnede zelf duurde langer dan verwacht omdat ook de eileiders verwijderd werden . Hierdoor begon de ruggenprik tijdens de operatie uit te werken en voelde ik letterlijk wat er gebeurde! Vreselijk ! Gelukkig hebben ze daar adequaat op gereageerd en heb ik , los daarvan , de keizersnede als prima ervaren. Thio werd geboren, gezond en wel wat een geluk !

Ik wilde zo graag gaan genieten vanaf dat punt , alles achter ons laten en vooruit kijken maar helaas zat dat er niet in.

Nog geen 48 uur na de keizersnede, toen we net onze ontslag papieren hadden gekregen en we op het punt stonden eindelijk naar huis te gaan kwamen er artsen onze kamer in. Ze hadden gelezen / gehoord welke klachten ik (inmiddels al ruim 2 weken!) Had en wilde dat toch echt onderzoeken voor ik naar huis ging. Opeens moest ik weer blijven en werd ik door de mangel gehaald. Longfoto , ct scan, bloedafname enz. Aan de hand daarvan wilde ze een bronchoscopie doen. Ik brak, alweer, fijn dat het serieus genomen werd maar waarom daar pas... al die onderzoeken net na een keizersnede , ik was werkelijk waar gebroken.
Gelukkig stemde ze er mee in de bronchoscopie heel even uit te stellen zodat ik eerst even iets kon aansterken.

Helemaal gebroken kwamen we thuis, wel vol goede moed. Nu kon het genieten echt eindelijk beginnen ! Lekker thuis met ons gezin rustig aansterken en verwerken wat er gebeurd was.
Het was inmiddels woensdagavond en de dag erop zouden we gelijk al zonder kraamzorg zitten door een verplichte scholing. De kraamzorg die achterwacht had had covid dus er was ook geen vervanging. Op donderdagnacht kregen we bericht dat ook de vrijdag(ochtend) kwam te vervallen door een bevalling die die nacht was begonnen.
Ondanks dat probeerde we er het beste van te maken. Jos vloog van Hot naar her en was inmiddels al een bijna volleerd verpleegkundige geworden.

Maar door alle medicatie die ik had gehad, de traumatische gebeurtenis en het slaaptekort werd ik in die eerste paar dagen compleet gedesoriënteerd wakker. Ik wist niet meer waar ik was , wie ik was , Wie Jos was of wie Thio was. Een vreselijk angstig en beklemmend gevoel, nog nooit ervaren en vreselijk eng. Toen ik een 3e keer wakker schrok en in paniek op zoek was naar een 2e baby die er zou moeten zijn belande we die nacht op de spoedeisende hulp. Gelukkig bleek het geen kraam psychose maar een bijwerking van al die medicatie , gebeurtenissen en het slaaptekort. Er werd uitgelegd dat als je wakker schrikt terwijl je zo hoog in je stresslevel zit, je gedesoriënteerd wakker kan worden. Met oxazepam kregen ze dat level naar beneden waardoor ik niet meer gedesoriënteerd wakker zou schrikken. De angst zat er goed in en het liefst wilde ik nooit meer in slaap vallen. De nachten werden een soort trauma voor mij.
Gelukkig doet een klein beetje oxazepam goed zijn werk voor het slapen gaan en heeft de arts gelijk gehad dat het niet meer zou gebeuren. Ik voelde me direct weer mezelf en kreeg er vertrouwen in dat we nu ECHT zouden kunnen gaan genieten.

Tot afgelopen vrijdag , het begint bijna ongeloofwaardig te worden.
De hele kraamweek had ik al pijn in mijn been wat ook uitstraalde. Die vrijdag kreeg ik ook koorts. Gelukkig had ik al een afspraak met de longarts maar ik had geen idee dat pijn in je been daar ook mee te maken kan hebben. Dus eerst naar de huisarts gegaan. Die vertrouwde het niet en belde gelijk met de longarts waar ik daarna een afspraak mee zou hebben.
Het resulteerde in een dagje ziekenhuis met wederom onderzoeken.

Helaas blijk ik trombose te hebben :(
Ik kreeg gelijk prikinstructie en ben vrijdag direct begonnen met het dagelijks spuiten van bloedverdunners in mijn buik.
Ik vind het vreselijk, spuiten in je buik die toch al gevoelig is na een keizersnede.
Maar het aller ergste van alles is dat ik het vertrouwen in mijn lichaam even helemaal kwijt ben. De angst dat ons nog iets te wachten staat is enorm. De angst dat de trombose erger gaat worden, uitbereid of doorschiet is vreselijk.

Ik wil niks liever dan gewoon genieten. Gelukkig kan ik dat wel , ik ben absoluut niet depressief , ik ben gewoon bang.

Elk momentje probeer ik te genieten van ons gezin , onze mooie kindjes die gelukkig allemaal gezond zijn en van mijn man die dag en nacht voor me klaar staat. Mijn rots in de branding.
Ik krijg nog veel controles en gister hebben we samen voor het eerste geboorte trauma therapie gehad.

We zijn er nog lang niet maar we hebben alles om gelukkig te zijn. Dat besef was er al maar is nog zoveel sterker geworden. Ik wil niks missen en elke dag van elk klein momentje genieten.
Hopelijk gaat vanaf nu alles beter en blijft meer ellende ons bespaard.

Luister alsjeblieft altijd naar je eigen lichaam en blijf aan de bel trekken , ook als je je niet gehoord voelt .