Slecht slapen baby

Hij is niet fit en zijn mondje doet misschien wel pijn van de tandjes .. ik zou toch kiezen voor geborgenheid en bij me houden ipv alleen en zielig in zijn bedje terwijl hij niet fit is

Ons meisje huilt altijd, wat we ook doen, voor het slapengaan. Tis precies alsof ze het nodig heeft om te ontladen. Vroeger gingen we haar altijd met man en macht troosten, uren waren we bezig. En dan ook uit pure wanhoop eens laten huilen en hup, in slaap. Nu laten we het liefdevol toe, door erbij te zitten, hand op de buik,.. maar gewoon toelaten. En ze slaapt binnen de 5 minuten. Troosten we haar toch, omdat we bv op locatie zijn ofzo en het gehuil komt minder uit, dan zijn we weer vertrokken voor minstens 20-30 minuten. Die fout maken we niet meer. Soms moeten kindjes ontladen. Tijdens het huilen schudt ze ook met haar hoofdje zichzelf in slaap.

Ik sta helemaal niet in “laten huilen”. Maar er is echt wel een verschil in huilen en huilen.

Ach het is zo vermoeiend… ik ken de innerlijke strijd tussen liefdevol willen zijn maar ook zo moe zijn dat je wanhopig wordt. Je vraagt hoe wij dat deden: m’n oudste sliep als baby heel goed maar vanaf dreumes leeftijd (rond 10 maanden begon het een beetje) extreme verlatingsangst en niet meer zelf in slaap kunnen vallen. Hij werd snachts ook zo’n 5x wakker en kwam alleen tot rust in m’n armen. M’n zoontje heeft ook heftige ziekenhuis ervaringen, operaties etc meegemaakt dus ik vond hem zielig en hield hem met alle liefde bij me. Maar na maanden was ik op, maar laten huilen wilde ik echt niet. Ik heb toen een boek gelezen: dreumes in dromenland. Heel interessant! Ik kwam erachter dat zijn slaapassociatie verkeerd was: in mijn armen en vaak aan de borst. Als hij in z’n eigen bed in slaap zou vallen zou al heel veel schelen. Ik heb een grote stoel naast z’n bedje gezet en ben daarin gaan zitten. Eerste avond stond hij 10x huilend op, elke keer knuffelde ik hem liefdevol en legde hem weer neer als hij rustig was. Als hij lag m’n hand op z’n hoofdje zodat hij m’n aanwezig voelde. De 2e nacht stond hij zo’n 3x op en legde ik hem weer neer maar bleef bij hem. De 3e nacht had hij hem door. De kamer uit lopen heb ik tot hij 2 was nooit kunnen doen, meteen huilen. Ik ben er dus altijd naast blijven zitten totdat hij sliep. Nu met 2,5 kan hij het wel alleen maar loop ik nogsteeds regelmatig langs om te checken of hij oké is. Ik ben dat gestart met: mama gaat even plassen en komt zo terug. Mama moet even de was ophangen etc.. en nu: mama moet even naar je broertje. Steeds langer laten wachten en nu vind hij het niet eng meer (: Maar zelf in bed in slaap vallen kan ook met nabijheid. Laten huilen sta ik echt niet achter

Hoe wij het doen.. niet laten huilen. Er is een reden waarom ze huilen en hebben dan veiligheid of troost nodig. Onze slaapcoach denkt er eigenlijk ook zo over en onze kleine is morgen 1 jaar ☺️ Het is vaak loodzwaar maar het wordt vanzelf een keer beter denk ik dan maar. Succes

Onze zoon was (is) een slechte slaper, daar hebben we uren rondjes mee gelopen en ontelbaar veel liedjes voor gezongen. Nu (oktober wordt hij 3) gaat het langzaamaan beter. Laten huilen hebben we nooit geprobeerd, voelt voor ons heel fout en niet als de liefdevolle manier van groot brengen die wij graag hanteren. Wij geloven niet dat een klein kindje je test of aan het uitproberen is als het (langdurig of veelvuldig) huilt, dat gedeelte van de hersenen ontwikkelt pas op veel lagere leeftijd.

Nu komt onze zoon vooral heel moeilijk in slaap, dat is ook echt geen onwil of ondeugd maar het ventje heeft gewoon veel te veel prikkels te verwerken. Dat kan zijn kleine kopje nog niet helenaal goed bolwerken. Uitgebreid knuffelen werkt nu het beste, kost wel een tijd voor 'ie slaapt dus man en ik zien elkaar weinig 's avonds ;)

Maar misschien werkt laten huilen wel bij jullie, uiteindelijk kiest iedereen voor een manier die bij hen past, laten huilen past duidelijk niet bij ons maar wel bij iemand anders ;) Ik kan me wel voorstellen dat het rot voelt, maar soms is het even zoeken naar een (nieuwe) beste manier. Kindjes ontwikkelen keihard en iets wat altijd het juiste kunstje was kan zomaar opeens niet meer werken. Irritant wel, maar zal vast vaker gaan voor komen op verschillende gebieden ;)

Ik heb mijn kinderen nooit laten huilen. Ik kon het gewoon niet. Als ze huilen dan is er iets mis en hebben ze mij (ons) nodig, en ik heb daar altijd na geluisterd. Makkelijk ? Nee ik zat nachten lang maanden lang met de kleine op mijn borst omdat hij alleen zo wou slapen maar hij had het nodig dicht bij mij. Gelukkig is het allemaal een fase.

Laten huilen hangt voor mij af van de leeftijd, het kind en wat er allemaal al geprobeerd is. Met 10 maanden kan het verlatingsangst zijn. Dan is laten huilen geen goed idee, dat kan het verergeren.

Bij onze oudste was laten huilen geen optie, zelfs na zijn verlatingsangst niet. Die maakte zichzelf binnen 2 minuten gek, met gillen en tot kokhalzen aan toe. Daar moesten we er echt bij blijven en dat heel langzaam afbouwen. Terwijl de middelste heel duidelijk aan het testen was en na 2 avonden met wat laten huilen het opgaf en ging slapen. En die ging gewoon vrolijk naar bed, werd vrolijk wakker en huilde nog vaak genoeg als hij ons wel ergens voor nodig had. Die heeft daar echt niets verkeerds van geleerd of van opgelopen. Onze derde kreeg een beetje de middenweg behandeling met constant er heen lopen, troosten en weer weggaan, en die reageerde daar goed op. Kijk naar je kind, en hoe het reageert. En kijk ook naar jezelf, want je moet het zelf ook volhouden.

Voor mij voelt het fout omdat ik zelf het ook fout vind. Een kind communiceert dmv huilen dus als je niet "luistert" dan zal hij het gevoel hebben dat er niet naar hem geluisterd word. Dit zal een kind meenemen naar volwassen leeftijd, waarop je dus het idee hebt dat je anderen niet kan vertrouwen.

En een keer is echt niet erg, het gaat om het consistente gedrag wat je aanleert. Het is dodelijk vermoeiend maar alles is een fase!