Eva

Nog een maand en dan is het echt zo, ik heb dan officieel ook deze babyperiode weer overleefd. Mijn kleine meisje wordt 1. Iets waar ik stiekem niet echt naar uitkijk. Het is de laatste en hoe dan ook krijg ik mijn baby'tje niet meer terug. Ik kan mijzelf dan nog wijs maken dat ook de andere periodes leuk zijn en ga zo maar verder, maar het baby'tje is verleden tijd. Misschien ben ik gewoon een sentimenteel persoon die dit heeft aangezien mijn vriend het juist leuk vind dat ze groter wordt.
Heeft iedereen verder een leuk pasen gehad? Wij konden de eieren gaan zoeken tussen de zure melk. Eva was gigantisch ziek.... Woensdagavond begon ze opeens te spugen. Ik lag al te slapen en ik hoorde Dennis uit zijn bed springen naar Eva toe. Ik hoorde mij naam roepen en toen ik bij haar kamer kwam zag ik het al.... De hele avondmaal lag verspreid over haar bed. Vlug een schoon bed en maar weer in bed. De volgende dag moest ik Max naar school brengen dus ik nam Eva mee. Eenmaal thuis in bad gedaan en maar weer naar bed... Eten wilde ze niet. Toen het bijna tijd was om Max weer op te halen nog even haar temperatuur opgemeten. Deze was 39,4. Erg hoog dus.... Snel Max opgehaald -ik kreeg werkelijk de vraag van een aantal moeders waarom ik haar niet even alleen thuis heb gelaten- en weer in bed gelegd. De hele dag was ze wat hangerig en ziekjes maar wilde wel haar flesjes.
Vrijdag leek ze wat aan de beterende hand! Goddank dacht ik nog. Ze at nog niet heel veel maar een fruithapje ging er ook alweer in.
Zaterdag kregen we bezoek. Maar Eva was weer niet helemaal haarzelf. Meestal vind ze het erg leuk als opa haar optilt maar nu helemaal niet. Ook ging er niks meer in, geen brood, geen drinken... Helemaal niks.
Die avond heeft ze weer alles eruit gespuugd. En nog eens. Ik vertrouwde het niet meer dus het campingbedje opgezet en lekker naast ons gelegd. Waar ze nog een keer spuugde. De nacht zijn we aardig doorgekomen. Maar zondagochtend (1e paasdag) bij het ontbijt leek haar handje blauwig, en haar lip. Ik hoorde dat het ook door de vermoeidheid kon komen maar ik vertrouwde het niet in belde de dokterspost. We moesten direct langskomen. Eenmaal aangekomen was het blauwige helemaal weg (zul je altijd zien...) en was ze weer ontzettend vrolijk (probeer dan die dokter maar eens wijs te maken dat ze al dagen ziek is). Het blauwige bleek een hypo te zijn. Niks ernstigs maar wel even in de gaten houden.
Max is uit logeren gegaan naar zijn opa en oma zodat wij direct naar de huisartsenpost konden gaan als dit nodig was. Die avond heeft ze weer alles eruit gespuugd.
Maandag (2e paasdag) hoefde ze nog niet zoveel maar spuugde er in ieder geval niks meer uit. Ze bleef wat sloom en wilde niet slapen.
Vandaag kunnen we dan eindelijk zeggen dat ze er wat vanaf is. Ze eet weer gewoon en is ook weer redelijk vrolijk.

Voor ons geen leuk pasen dus dit jaar... Ik hoop dat we volgend jaar gewoon paaseitjes kunnen zoeken!