9 Mei was aangebroken met een brok in mn keel (waarschijnlijk voor manlief ook)
Stapte we in de auto op weg naar het ZH.
Ben nooit bang geweest voor een bevalling maar deze was doodeng.
Op deze dag was ik 14 weken en 4 dagen zwanger.
9:00 waren we daar kregen we wat papier werk op onze kamer en we wachtte op de tabletjes die ervoor moesten zorgen dat ik weeën kreeg.
10:30 brachten ze de tabletjes in, het moment hierna voelde ik me als een verrader wat als het nog leefde?
Wat als de echo maar een foutje was... van alles kwam in me op. een half uur later kreeg ik de eerste krampen. en om 14.30 kreeg ik de eerste pers drang, iets wat normaal niet goed te herkennen valt maar om dat de weeën in golven kwamen nu goed te herkennen viel.
Ik wilde niet persen ik was zo bang voor de leegte, ook al wilde ik dit niet kans kreeg ik er niet voor want omdat het zo klein was floepte het vanzelf (ja floepte zo voelde het ook) naar buiten. Heel even voelde ik het warme lijfje . Dat kleine lijfje dat ik nog niet hoorde te voelen.
Ik vroeg de dokters hoe het eruitzag omdat ik niet zeker was of ik het wilde zien, maar de arts vroeg of ik het zelf wilde zien. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.
Ook manlief die eigenlijk niet wilde kijken draaide zich automatisch om zodat hij kijken kon.
Het kleintje werd naast me neer gelegd het was 10 cm klein en hier had ik de bevestiging dat we er goed aan hadden gedaan. Een klein rood mensje met alles erop en eraan en een tweede gezichtje.
Hierna hebben we ervoor gekozen dat het naar het mortuarium mocht.
Zo ben je zwanger en zo wordt het je weer afgenomen maar de keuze het af te laten breken was goed geweest, het bleek later ook nog een open ruggetje te hebben.
30 minuten later lukte het me eindelijk de placenta naar buiten te drukken.
Volgens de artsen was het een jongetje..
Onze kleintjes
zijn geboren op 9 mei 2012 om 14.50
De twee gezichten van mijn zwangerschap
Dit is de reden waarom ik er niet was...
De twee gezichten van mijn zwangerschap
Vrijdag kregen we dan eindelijk de echo waar we al zo lang
naar uit keken daar zaten we dan met zn vieren..
Gelijk was al een mooi lijfje te zien met handjes en voetjes
hartje klopte en het bewoog prachtig tot de vrouw bij het hoofdje kwam het was
niet rond en ze zei niets. Toen ze de stilte onderbrak zei ze ; “ik zal het
maar zeggen er is iets niet goed met het hoofdje, ik zal de gynaecoloog er maar
bij halen.”
Toen de gyn erbij stond fluisterde ze het lijken wel twee
hoofdjes…
Ik had het niet meer, we maakte een afspraak met een ander
ziekenhuis die gespecialiseerd waren in afwijkingen. Ze wenste ons sterkte ,
wat ik zelf al best angstig vond want wat wisten zij dat ik niet wist…
We konden pas dinsdag terecht dus 4 dagen in onzekerheid.
Na een uur in de wachtkamer en gekeken te hebben naar al die
blije mama’s die met mooie echo’s (wat ik iedereen gun) waren wij aan de beurt.
Ik mocht plaats nemen op het’bed’ die mevrouw begon alles mooi te benoemen het
had beentjes,voetjes kloppend hartje armpjes handjes, en toen ze bij het
hoofdje was viel ze stil…
Collega erbij ook hij bekeek het hoofdje en hoor m tegen die
vrouw zeggen het lijkt wel een joined twin…
hij kon het woord niet vinden “een siamees?” ja zegt hij ze hebben 2
gezichten 4 oogkassen, ieder een
schedeltje ieder een eigen brein maar aan elkaar.
Zowel ik als denk ik vriend wilde toen alleen maar weg maar
we waren nog niet klaar 3 en 4 d liet ons nog zien hoe ons kindje/kindjes er
uit zag.
Hierna kon ik alleen maar uitbrengen dat ik dit uit liefde
voor het kindje,mn anderen kinderen en vriend dit niet kon en wilde
voortzetten, ook vriend was het hier gelijk mee eens.
Hierna kregen we een gesprek met de gyn die ons vertelde hoe
zeldzaam dit was, hoe dit gebeuren kon en dat het ieder gezond koppel gebeuren
kan. ( heel zeldzaam)
Ook als ik hier zelf niet mee gekomen was had de gyn het ons
wel proberen te zeggen, of het kindje sterft gedurende weken in de zwangerschap
of tijdens de geboorte of vlak erna.
Aankomende vrijdag(waarschijnlijk) krijg ik een eerste
tablet die mijn lichaam klaar maakt voor zoals hij het noemde mini bevalling en
maandag krijg ik er 1 om weeën op te wekken..
Nu ik dit schrijf prikken de tranen me in de ogen. En dat
het al flink trappelt maakt het me niet makkelijker.
Begrijp dat we dit uit liefde voor dit kindje besloten
hebben voor zolang als het geduurd heeft ben ik blij dat ik dit kleintje bij me
heb mogen dragen en met liefde geef ik het weer terug.
Ik ben zo dankbaar voor de mooie kindjes die ik hier heb.
Het lijkt nog steeds soms onwerkelijk, als je wilt reageren
mag dat oordeel a.u.b. niet over onze keuze het kan gewoonweg niet.
Liefs
http://2gezichtjes.blogspot.com/
Bevallings verhaal van Liefde & Licht
reacties (0)