Bevallingsverhaal!

Eindelijk, tijd om mijn verhaal met jullie te delen -voor degene die het willen, anders klik maar weg he! :)-

Vrijdag 12/12/2008

Helderrood bloedverlies, wel minimaal

Zondag 14/12/2008

Water verloren, vruchtwater??

31/12/2008

's nachts; haast 4 uur. Ik werd wakker door pijn in mijn buik. Maar ow jee; die pijn kwam iedere 3 minuten. Ik hield het bij, 1 uur lang; en nog steeds iedere 3 minuten korte heftige krampen in mijn buik. Manlief wakker gemaakt, en toch het ziekenhuis gebeld. We konden gelijk komen. Ik ging aan de CTG en er werd gevoeld bij mijn baarmoedermond. Deze was ingekort en week. Na een paar uur werd ik toch naar huis gestuurd; het waren waarschijnlijk maar voorweeen en dit kon nog weken (wel 6!) duren.

De HELE DAG DOOR, bleef de pijn. Ik moest de 'voorweeen' constant wegpuffen. Ik kon niet meer, maar dacht; stel je niet aan! Het zijn maar voorweeen die snel weg zullen gaan.

Maar nee hoor, ze bleven. We zijn naar mijn zus gegaan om oud en nieuw te vieren. Want tja; het kon toch niet gebeuren vandaag! Dachten we dan....

Na het eten kon ik echt niet meer! Ik ben boven op bed gaan liggen, en wist niet wat ik moest doen. Als ik stond zakte ik door mijn benen. Ik had rug- en beenweeen. Nou, voor degene die het willen weten; het schijnen de ergste weeen te zijn; en dat geloof ik ook!

Tegen half 10 kon ik niet meer, ik kreeg er tranen bij. Manlief mocht dan toch het ziekenhuis bellen van mij. Ik wilde alleen niet gaan, want tja; voor 'onzin' ging ik echt niet daar zittend oud en nieuw te vieren!

Helaas, we moesten meteen komen. Daar aangekomen bleek ik 1 cm ontsluiting te hebben; daar kon ik alsnog mee blijven lopen voor een aantal weken. Ik was al zo uitgeput, was al 17 uur bezig met het wegpuffen van de 'voorweeen'. Om 23:15 kreeg ik na lang nee te hebben gezegd toch een morfinespuit. Ik bleef vragen om weeenremmers, want ik ging ECHT NIET bevallen vandaag of morgen. Nee; FEBRUARI zei ik! Ze waren bang dat ik de centimeters 'tegenhield'. Ik zou binnen een kwartier in slaap vallen volgens hun. Maar ik vocht er zo tegen omdat ik 12 uur met mijn mannetje wilde zijn. Half 'stoned' van de morfine hebben we naar buiten gekeken om 00:00u en een kwartier laten stonden mijn ouders binnen.

PONG! Haast 4 uur later werd ik wakker met wat pijn. Manlief lag naast me te pitten. We riepen een zuster op en die ging kijken naar de centimeters. Omdat ik me goed voelde was ik ervan overtuigd dat de 'voorweeen' weg waren en dat we lekker naar huis konden gaan.

Maar het bleek anders te gaan dan we dachten. Ze zei; jullie zoon zal 01 januari geboren worden....je hebt al 4 cm ontsluiting! BANG! Die klap die we toen kregen kan ik niet omschrijven. Het kon toch niet?! Haast 6 weken te vroeg man! Mijn moeder en zus werden gebeld, want die zouden bij de bevalling zijn. Mijn pijn kwam weer op. Er werd mij een ruggenprik aangeboden. Meerdere keren zelfs, maar nee hoor! Ik wil geen ruggenprik. Toen kreeg ik te horen dat er nog 1 fles lachgas was. De allerlaatste! Per 01-01-09 werd dit namelijk afgeschaft. En dat leek me wel wat!

En mijn god; wat waren de komende centimeters 'heerlijk'!!!! Stoned van de lachgas, lachte ik letterlijk haast iedere wee weg! Ik hoorde mijn zus nog ontzettend lachen naast me! Ik schijn van alles te hebben gezegd, en begon zelfs te ouwehoeren over de tantarts! Whuhahahaha!

Totdat we bij de 9 centimeter kwamen......wie niks negatiefs wilt lezen over bevallingen, stop maar met lezen. Pijn doet het, dat weet iedereen, maar mijn bevalling is niet gegaan zoals een normale bevallingen schijnt te gaan.

Meneertje was een sterrenkijker, dat wilde zeggen dat hij andersom lag. Met zijn ogen zou hij naar boven worden geboren i.p.v. naar beneden. (achteraf hoorde ik dat als ik met 40 weken was bevallen het een spoedkeizersnee zou zijn geworden) Hij had op het allerlaatste moment zich omgedraaid! Al maanden lag hij perfect, tot een paar uur voor de bevalling!

Ik moest met 9 centimeter persen, want zijn hartslag daalde snel van 30 naar 20 slagen per minuut. En wat deed ik? Ik gaf het op, ik klemde mijn benen, keek mijn man aan en zei; ik kan niet meer, ik wil niet meer; geef mij een keizersnee! Terwijl zijn hoofd al stond!

Toen werd de gyn zo 'boos' op me, en dat heeft geholpen! Ik kreeg ongeveer 6 spuiten toegediend en werd 4 keer ingeknipt. Voor dames die hier angst voor hebben; je voelt er totaal niks van!!!! En ik ben circa 23 centimeter ingeknipt!

Nog wilde hij niet komen, dus hebben ze iets gedaan wat op dat moment zo onwijs pijn deed, maar ik nu echt niks meer van weet! Ze hebben hem er uit moeten duwen. Met haar ene knie op het bed en met haar handen op mijn buik haar volle gewicht ingezet om het eruit te duwen.

Na circa 19 minuten persweeen floepte hij er zomaar uit! Hij werd meteen meegenomen door een kinderarts. Ik heb hem na 5 minuten even gezien en toen duurde het een paar uur voor ik hem mocht bewonderen.

We hebben 10 dagen in het ziekenhuis gelegen, en veel meegemaakt. Te veel nu om nog te schrijven, want ik moet mijn liefje zo gaan voeden. Maar het gaat nu goed, en ik moet jullie zeggen ik ben legaal verliefd op een 2e man! Mijn schatje Levi Jay Elijah!