Zware, heftige en angstige bevalling

Ik ben zwanger van ons 6e kindje. Ons 4e kindje, Roberto, is met 18 weken zwangerschap overleden en via ingeleide bevalling geboren.
De laatste 3 maanden van mijn laatste zwangerschap zag ik steeds meer op tegen de bavalling.
Waarom? Geen idee..... Mijn laatste bevalling was zo goed, de wens van elke vrouw; snel en zonder pijn! Sterker nog, ik lag door de ruggeprik heerlijk te slapen en mijn man sliep naast mij toen de verloskundige de verloskamer in kwam en zei: kom op, je billen omhoog, broek uit, je baby komt eraan binnen 5 minuten is hij er. Ik nog slaperig, huh hoe kan dat nou en snel mijn man wakker gemaakt en idd met 3 persweeen was ons mannetje Vingino daar.
Zo kan het dus ook...... ;-)
Daarom stelde iedereen mij gerust. Je hebt al 5 kinderen gekregen dit wordt een makkie, je bent een profie, die 'poep' je er zo uit, je bent een ervaren vrouw dat wordt geen probleem.
Maar dit keer, mijn laatste keer bevallen was echt 1 grote ramp!
De laatste loodjes waren zwaar (ik ben 45, veel maagzuur, bekkenpijn, al weken harde buiken en weeën, al een maand een beginnend dementerende schoonmoeder in huis, en erg moe) mijn gyneacoloog had naar t ziekenhuis gebeld voor een inleidingsgesprek. Dit omdat mijn man in NL werkt (wij wonen in Duitsland) als ik moet bevallen en hij is op zn werk duurt het 4 uur voordat hij hier is. Het ziekenhuis is ruim een uur rijden en omdat dit mn 6e zwangerschap is wordt ik bij afwezigheid van manlief waarschijnlijk naar t ziekenhuis gevlogen met de traumaheli wegens de afstand.
Wij maandag 30 oktober 2017 dus naar het inleidingsgesprek waar meteen werd gezegd blijf nu gelijk maar hier dan leiden we je vandaag meteen in! Oei.... daar had ik niet op gerekend. Ik wilde eerst nog naar huis mijn spullen pakken en nog even naar mijn andere kids.
Dat kon, als ik 19.00 uur terug zou zijn om te gaan starten.
Ik kreeg een cocktail die de weeën op gang zou brengen. Een grote shake die binnen een half uur op moet met sekt, jus d orange, olie en diverse kruiden. Blehhh ik hou niet van alcohol maar ach, als t werkt. Na 3 kwartier ben ik echt aangeschoten en alles is lollig. Mn man gaat naar huis naar de andere kids en geeft me een kus als die weg gaat en zegt je lijkt wel een alcoholist, man een hele alcohollucht komt er uit je giechel whahaha....
Maar goed, rond 4 uur best regelmatige weeën die rond 07.00 uur weer weg zijn. Niks gebeurd van ontsluiting of indaling daar beneden. Om 08.00 uur mijn eerste pil met weeopwekkers. Om 13.00 nog twee pillen met weeopwekkers. Nu begint het weer, achter elkaar weeën, maar ook deze doen niets. 18.00 uur nog twee van die pillen en elke twee uur naar de verloskamer voor ctg. Hele nacht weeën gehad en woensdag weer verder met de pillen en nu ook een gel van onder ingespoten gekregen.
Rond 10.00 mijn man gebeld dat het nu echt gaat gebeuren en dat ie maar moet komen. Om 13.00 weer gel en de weeën gaan goed door.
Tegen 19.00 weer gevoeld maar er gebeurd nog steeds weinig daar onder, nog maar 3 cm ontsluiting al vanaf gisteren en de baby wil niet verder indalen.
Om 21.00 uur gekozen voor een ruggeprik zodat ik via t infuus ook weeopwekkers kan krijgen. De weeën zijn rond 22.00 uur behoorlijk sterk, ik zie dat op de monitor en voel het nog licht omdat de ruggeprik maar aan 1 kant werkt. Na op mn andere zij te gaan liggen en 4x om de 15 minuten bijpompen is ook de andere helft van mijn lichaam verdoofd....
Nu gaat het echt beginnen...
Om 01.00 in de nacht krijg ik nog wat anders ingespoten om mijn weeën op te wekken, de weeopwekker via infuus wordt hoog gezet en ik krijg nog een keer gel van onderen, nou als t nu nog niet gaat lukken weet ik t ook niet meer....!?!?
Wee na wee snel achter elkaar, maar madame ligt nog steeds hoog, wil niet indalen en nog steeds maar 3-4 cm ontsluiting. Pfff maandag al begonnen, het is inmiddels donderdag!
Dan opeens zakt de hartslag heel snel naar beneden van ons meisje, hele trage tikken. Ik schrik me rot, gelijk is Katharina de verloskundige erbij en schud mijn buik, pfff gelukkig het hartje gaat weer normaal. Was dat even schrikken.
Maar daarna bij elke wee ging de hartslag steeds verder achteruit. Er wordt met spoed een noodarts bij gehaald die een beetje bloed uit het hoofdje van ons prinsesje haalt om te testen of ze nog wel genoeg zuurstof krijgt.
Elke 3 minuten zakt haar hartslag weg, ik moet huilen, raak in paniek en ben bang dat ze niet levend ter wereld gaat komen als dit zo door gaat.
Dan ineens gaat het allemaal heel snel...... we hebben geen tijd om het bloed af te wachten op zuurstofgehalte.
Er wordt gevoeld, nog steeds niet ingedaald en nog maar 6 cm ontsluiting.
Nu je broek uit en persen zo hard als je kan. Ze moet er binnen 5 minuten uit anders moet je naar de ok voor een keizersnede, ze heeft het heel moeilijk, ze moet er nu uit!
Grote paniek!
Ik heb nog geen persweeën maar ik pers met man en macht. Katharina helpt mij en beide vrouwen drukken hard op mijn buik; persen persen persen persen, 1 hap lucht, persen persen persen, 1 hapt lucht, persen persen harder, langer, persen en 1 hap lucht, persen persen persen en daar is het hoofdje met om haar nek de navelstreng gedraaid. Na nog drie keer persen is ze geboren, OMG gelukkig horen we haar huilen!
Om 03.04 is onze dochter Larenzah geboren. Met maar 6 cm ontsluiting en niet ingedaald, wat heeft ze het goed gedaan ons meisje, wat ben ik trots op haar, wat was ik bang het afgelopen uur.
Ik ben veel bloed verloren, maar wat maakt dat uit, onze dochter is er, gezond en wel, 3540 gram en 54 cm!

Het is een lang en langdradig verhaal geworden, maar op advies van mijn verloskundige zou ik het van me afschrijven. Dus bij deze.... Ik heb veel gezocht op bevallen zondere volledige ontsluiting, maar daar is weinig tot niets over te vinden.
Met grote dank aan de ervaren Katharina die mij zo goed door deze zware en angstige bevalling heeft geholpen en haar snel handelen in geval van nood, petje af!
Maar we zijn er nog niet.......
5 uur na mijn horrorbevalling bel ik naar mijn buurvrouw dat ons meisje is geboren.
Mijn man was rond 7 uur thuis gekomen en lag net in bed, t was voor hem ook een lange dag en nacht.
Ik vertel mijn buurvrouw hoe onze newbornbaby heet en hoe zwaar ze is. Opeens roept ze oohhh nee er komt een traumaheli aan en die landt bij jullie in t land? Er komt ook een noodarts aan en die gaat ook naar jullie!!!
Mijn hemel, helicopter, noodarts bij ons, wat is er thuis aan de hand??? Ik bel naar huis, naar alle mobieltjes thuis maar niemand neemt op. Dan belt mijn zoon me terug. Vingino heeft kokend theewater over zich heen gekregen en heeft zich verbrand! Hij komt nu met de helicopter naar jou in t ziekenhuis...
Ik kan niet meer stoppen met huilen, net bevallen en mijn kleine mannetje heeft veel pijn en wordt naar t ziekenhuis gevlogen. Binnen 10 minuten zijn ze er. De verpleging zorgt voor Larenzah en ik loop zo snel als ik kan naar de andere kant van t ziekenhuis. En daar ligt mijn mannetje, huilen moord en brand, zn buikje verbrand.
Gelukkig is papa samen met hem mee gevlogen en die huilt ook. Wat heeft ie een pijn.... zijn wond wordt verzorgd, de vellen hangen erbij.
Hij moet 10 dagen in t ziekenhuis blijven, om de dag gaat hij onder narcose om zijn wond schoon te maken en verzorgen.
Dat is wat, ik lig boven met mijn pasgeboren dochter en beneden mijn man met ons 2-jarige zoontje.....
Wat een heen en weer geren tussen 2 afdelingen.
Hoezo kraamtijd, hoezo bijkomen, hoezo rust??? Gelukkig komt er een vriendin van mij uit NL direct naar ons thuis om voor de andere kids te zorgen, zo lief!
Na 10 dagen mogen de mannen ook naar huis, maar die keine heeft nog wel even een Noro-virus opgelopen in t ziekenhuis.
Daar zitten we dan hier thuis met de hele familie ziek te zijn. Maar hey, we zijn weer compleet!
Nu 3 weken later begint alles een plaatsje te krijgen. Met Larenzah gaat het steeds beter en Vingino zn wond geneest goed.